Vikan - 25.04.1963, Blaðsíða 44

JJamr
88 er fyrir margra hluta sakir fullkomn-
asta kvikmyndatökuvél fyrir mjófilmu,
sem nú er fáanleg.
Jjamr
88 R og 88 RS er ekki einungis með
zoomlinsu af vönduðustu gerð, heldur og,
ein allra slíkra véla, með rafhlöðuhreyfli,
sem ekki þarf annars við en þrýsta ör-
létt á stilla til að hreyfa linsuna. Fyrir
bragðið er engin hætta á að vélin hreyf-
ist í hendi við átakið.
JJauer
88 og 88 RS er fyrsta mjófilmuvélin með sjálfvirkri ljósstillingu
gegnum tökulinsuna, sem breytir Ijósopinu við hverja smávægileg-
ustu breytingu á birtunni. Rautt ljós gefur til kynna óhagstæð birtu-
skilyrði.
BAUER 88 og 88 RS eru með zoomlinsu, sem einnig verkar sem
aðdráttarlinsa. Við hraðabreytingu yfir í „slow motion“ breytast allar
stillingar samtímis af sjálfu sér.
BAUER FILMSONNE tökulampinn breytir nótt í dag, fyrirferðarlít-
ill og handhægur í notkun, með víðasta gleiðhornsskini, 6,500 watta
sterku, endist án endurhleðslu eða ljóspípuskipta til óaðfinnanlegrar
töku á 100 filmuspólum.
BAUER 88 R, 88 RS og BAUER sýningarvélin eru með sjálfvirkri
filmuþræðingu, svo að ekki tekur andartak að skipta um spólur og
öll mistök í því sambandi eru algerlega útilokuð.
Cjeorg Ámuodnson & Co.
LAUGAVEGl 172 — SlMI 15485.
ar og foryzta fjölskyldunnar og
þorpsbúanna. Öll ætt okkar
treystir leiðsögn hans, þegar ég
er allur . ..“
Hafði faðir hans þá hugboð um
dauða sinn? Rashil las bréfin, hvert
á eftir öðru, og lét þau síðan inn
í litla stálskápinn, þar sem skjöl
fjölskyldunnar voru varðveitt.
ÞAÐ var síðla kvölds. Hann sat
hjá likkistu föður síns í bílnum á
leiðinni til móta hinna helgu fljóta,
þar sem Jumna fellur í Ganges. Áð-
ur hafði farið fram formleg athöfn
heima sem hann hafði ekkert við
að athuga. Ef bílarnir kæmust á-
fram fyrir hinum mikla múg, sem
fylgdi fótgangandi, mundi ákvörð-
unarstaðnum, líkbrennslusvæðinu,
náð fyrir kvöldið.
Klukkan var hálfsjö þegar þang-
að kom. Þar hafði þegar verið hlað-
inn bálköstur mikill af sandalviði.
Rashil steig af bílnum og bar lík-
kistu föður síns að bálkestinum með
aðstoð föðurbræðra sinna og elztu
sona þeirra. Þeir lyftu henni upp
á köstinn, og eldri föðurbróðurinn
tók til máls:
„Vinir, við erum hingað komin
+il að kveðja ástvin vorn, höfuð
fjölskyldu vorrar, sem nú er horfinn
til annars lífs. Hann var einn af þeim
endurfæddu. Þó að hann gæti á
stundum ekki að sér gert að brosa að
trúarbrögðunum, voru það ekki trú-
arbrögðin sjálf, sem hann leit niður
á, heldur þær hjátrúarkreddur, sem
laumazt höfðu þar til áhrifa fyrir
atbeina afvegaleiddra manna. Við
erum Brahmanar, og ástvinur okkar
virti allar hinar heilögu trúarvenj-
ur, eins og Katha-lærisveini bar, og
sannaði þannig trú sína, sem hinn
helgi lífsvættur hans kenndi honum,
og fyrir það ávann hann sér ungur
þroska til endurfæðingar. Slík end-
urfæðing er óháð öllum vísindum,
allri þekkingu, öllum mannlegum
vísdóm„ alger og endanleg út yfir
takmörk lifs og dauða, og fyrir það
inngengur hann nú í það líf, sem
verður honum á allan hátt sælla
en það, sem hann átti hér á jörð.
Látum líf hans verða okkur fyrir-
mynd og eftirdæmi í einu og öllu.“
Að svo mæltu hvarf föðurbróður-
inn aftur í hóp fjölskyldunnar.
Nú var sú andrá upprunnin, sem
Rashil skelfdist mest. Allt til þessa
hafði hann talið sjálfum sér trú um,
að hann kynni með einhverju móti
að sleppa við það. Hann sneri sér
að bálkestinum, gekk áfram nokkur
skref, nam staðar, leit til hægri
og vinstri. Fljótin miklu samein-
uðust í lygnum, víðum straumi
undir blækyrrum og fögrum kvöld-
himni, sólin var gengin undir, en
síðustu geislarnir gægðust upp fyrir
sjóndeildarhringinn og vörpuðu
gullnum bjarma á lygnur fljótanna
og ásjónur þeirra, sem biðu um-
hverfis bálköstinn. Þetta var sú
stund, þegar vissir fuglar og dýr,
sem annars eru hljóð allan sólar-
hringinn, láta til sín heyra. Eitt-
hvert barnanna í hópnum tók allt
í einu að gráta, og móðir þess reyndi
að sefa það. Og frammi fyrir Rashil
bar hátt sandalviðarköstinn, og lagði
af honum þunga, sterka angan.
Honum varð litið á Padmayu.
Hún hafði sveipað skikkjunni um
höfuð sér, en gert glufu fyrir and-
litinu, og loginn í augum hennar
skoraði á hann að bregðast ekki.
En það var ekki eingöngu brennandi
augnatillit Padmayu, sem særði
hann til að bregðast ekki hinum
fornhelga sið. Hin straumþungu
fljót, sem geymdu ösku látinna kyn-
slóða öld fram af öld, í hljóðum
djúpum sínum; jafnvel blækyrrt og
angan þrungið kvöldloftið, söngur
fuglanna, grátur barnsins og lág,
sefandi rödd móðurinnar, allt lagð-
ist þetta á eitt. Og þó var það fyrst
og fremst fólkið, sem stóð og beið
átekta, ætt hans og kyn, fjölskylda
hans. Það var heilög skylda hans
að bregðast ekki fólki sínu í harmi
þess og söknuði. Hann gat ekki ris-
ið frekar gegn vilja þess með því
að skorast undan að framkvæma
hina helgu athöfn, sem var þeim
traust og trúaratriði. Þetta fólk
hafði treyst föður hans. Nú hlaut
hann að inna af hendi þessa fórn
til þess að það gæti líka treyst
honum, annars mundi hann svipta
það allri fótfestu.
Hann laut niður til að taka sér
í hönd hið heilaga áhald, silfurham-
arinn. Hann hélt honum í hægri
hendi og kleif upp á bálköstinn, þar
sem hann stóð nokkur andartök
hreyfingarlaus og horfði til himins.
Hann varð gagntekinn sárri kvöl,
hver vöðvi hans var strengdur, hver
taug hans spennt í baráttunni milli
þess, sem hann vildi ekki og þess,
sem hann komst ekki hjá. Hann
komst ekki hjá því að lyfta silfur-
hamrinum og Ijósta höfuðkúpuna
þar, sem beinið mundi bresta, án
þess húðin rifnaði eða holdið kremd-
ist. Þá mundi bráðinn heilinn renna
út úr höfuðkúpunni, án þess að
sprengja hana, þegar líkaminn tæki
að brenna, og sameinast þannig ösk-
unni af holdinu; þannig mundi and-
inn losna úr helsi sínu, rólega og
átakalaust, samkvæmt trúnni.
Svitinn rann og bogaði af hon-
um. Eins og í dvala lyfti hann silf-
urhamrinum. Hann starði á friðsælt
andlit föður síns.
„Faðir,“ hvíslaði hann. „Ég veit
að þú skilur mig, og því geri ég
þetta — í fyrsta og síðasta sinn.“
Hann reiddi hamarinn til höggs.
Heyrði beinið bresta. Þar með var
því lokið. Hann varpaði hamrinum
langt frá bálkestinum. Nú átti hann
það eitt eftir að kveikja í kestinum,
svo að hann hefði fullnægt kröfum
skyldunnar. Eftir það varð hann
einungis að vaka hjá bálinu, þangað
til lík föður hans væri brunnið til
ösku.
FJÓRUM DÖGUM síðar, þegar
bálið var slokknað, safnaði hann
saman þeim beinum, sem ekki voru
brunnin. í viðurvist föðurbræðra
sinna varpaði hann þeim í hið helga
fljót, Ganges. Það var kvöld, blæ-
^ — VIKAN 17. tW.