Vikan - 25.04.1963, Blaðsíða 47

betra að gera við það!“
Þau hlógu hjartanlega. Honum
fannst hún strlega aðlaðandi. Bezti
einkaritarinn sem hann hafði nokk-
urn tíma haft. Daginn sem hann
réði hana hafði hún verið ein af
níu umsækjendum. Hann var að
viða að sér efni úr frönsku leikriti
um þetta leyti og vinnumiðlunar-
skrifstofan hafði sent honum allar
þær stúlkur, sem völ var á, sem voru
góðar í tungumálum. Hann hafði
valið Nicole Donnell vegna þess,
að honum leið vel í návist hennar.
Góður dagur það, hugsaði hann. Nú
var hún orðin ómissandi. Hann tók
um hönd hennar.
„Þakka þér allt,“ sagði hann. „Ég
vildi að ég væri ekki að fara.“
„Góði bezti vertu þá ekki að því.“
Hann sleppti hendi hennar. „Vertu
ekki að draga úr mér. Ég er veik-
lyndur maður.“
Hún fylgdi honum til káetu hans,
sem var rúmgóð og þægileg á fyrsta
farrými. Hún gaf þjóninum hans
fyrirskipanir og leit yfir farþega-
listann. „Enginn hættulegur,“ hugs-
aði hún og andaði léttara.
Hann fylgdi henni til landgöngu-
brúarinnar, kyssti hana á báðar
kinnar og tók utan um hana. Þetta
var siður. En í þetta skipti skynj-
aði hann í fyrsta skipti nálægð
líkama hennar. Þegar hann tók
hendurnar af mitti hennar brosti
hún og þau kysstust aftur. Meðan
á þessu stóð varð hann þess ekki
eingöngu var, að þetta kitlaði hann
svolítið heldur einnig hitt, að hann
hafði ekki kysst neina í marga
mánuði. Þetta var raunverulega í
fyrsta skipti sem hann kyssti frú
Donnell, sem hafði þó starfað hjá
honum í sjö ár. Kossinum var lokið.
„Góða ferð,“ sagði frú Donnell og
yfirgaf skipið. Við enda landgöngu-
brúarinnar sneri hún sér við og
veifaði.
Wesley hélt til reykingaklefans,
þar var uppáhalds vínstúka hans
um borð af mörgum. Hann hafði
ekki lesið póstinn sinn undanfarið
og frú Donnell hafði séð honum
fyrir stóru umslagi, sem innihélt
allan þann póst sem hann venjulega
las. Hann pantaði sér eldri gerð af
Búrgundarvíni, las gegnum eitt
vikublaðanna og hélt síðan upp á
sóldekk og horfði á Manhattaneyj-
una hverfa í sortann. Það virtist
svo fagurt þetta gneistandi líf
þarna í hjarta veraldarinnar og hann
varð að minna sig á, að hann var
að gera það sem hann hafði þræl-
hugsað, til þess að þráin yfirbugaði
hann ekki að vera horfinn til baka
aftur.
Hann yfirfór í huganum hina
undarlegu kveðju frú Donnell og
hans. Einhver spenna var á milli
þeirra, á því var enginn vafi. Spenna
frá frumsýningarkvöldinu. Yfir-
spenntar taugar. En þetta hafði
aldrei skeð milli þeirra áður. Hann
gafst upp á að standa þarna eftir
að frelsisstyttan var horfin sýnum.
Hann var með kuldahroll eftir að
standa þarna á opnu þilfarinu.
Hann hélt til vínstúkunnar og hélt
áfram að drekka, en fékk sér nú
heitt whisky. Það var svo gott og
áhrifaríkt og klukkan 1.30 var hann
ekki með neinn kuldahroll lengur.
Hann átti langt samtal við þjón-
inn í reykingarsalnum um tíma-
breytingarn^r sem voru þrisvar á
dag — á tuttugu mínútna millibili
hver •— og komst að þeirri niður-
stöðu, að hann myndi hvergi hafa
hugmynd um réttan tíma fyrr en
hann kæmi til Southampton. Þá
minntist hann þess, að frú Donnell
hafði látið hann hafa sérúr á vinstri
handlegginn, sem átti að sýna New
York-tíma. Æi, hún er búin að yfir-
skipuleggja þetta allt saman, hugs-
aði hann. Stundum fer hún of langt,
eins það að láta hægðarpillur í pillu-
boxið hans. Fari það allt til fjand-
ans. Hann var sá eini sem eftir var
í reykingarsalnum. Hann lauk úr
glasi sínu og fann að hann var orð-
inn hátt uppi, gaf þjóninum allt of
mikið af drykkjupeningum og fór
til káetu sinnar.
Wesleys, tók upp Worcestesshire-
sósuna, hellti fulla teskeið og bauð
Wesley hana. Wesley gleypti hana.
PPeacock hristi nokkrum sinnum úr
flöskunni niður í tómatsafaglasið
og meðan Wesley drakk safann
hellti hann kaffi í bolla og hvarf
út um dyrnar.
Wesley leið þegar miklu betur.
Hann lauk við kaffið og fór í steypi-
bað. Þegar hann kom til baka til
káetunnar aftur var Peacook þar
fyrir og var að undirbúa meltingar-
meðalið Alka Seltzer. Öllu sem hann
vanhagaði um hafði verið komið
fyrir á náttborðinu við hliðina á
rúminu, sem hann svaf ekki í. Hann
fór upp í óbælt rúmið og tók við
glasinu af Peacook sem fór og kom
að vörmu spori aftur með fjórar
fyrirferðarmiklar útgáfur af New
York Sunday.
Wesley yggldi sig. „Þú hlýtur að
hafa verið búinn að afla þér þessa
Þjónn hans hafði fylgt reglum
frú Donnell og í herberginu var allt
eins og Wesley var vanur að hafa
það: Flaska af Malvernvatni á nátt-
borðinu. Blokk og þrír blýantar.
Bókin, sem hann var að lesa, Ulyss-
es, eftir James Joyce og við hlið
hennar bók Rolfs Loehrichs: Leynd-
ardómur Ulysses og orðabók. Tvenn
náttföt, ein þykk og ein þunn,
sloppur, inniskór — allt, þar sem
það átti að vera auk Dramamine-
pillanna og svefnmeðalsins á bréf-
miða, sem á var vélritað: „Áríð-
andi. Gjörið svo vel að taka það
ekki inn, ef áfengi hefur verið
drukkið áður. Áríðandi”. Hann tók
svefnmeðalið þrjózkufullur á svip,
fór í hvorug náttfötin, skreið í rúm-
ið og steinsofnaði.
Hann vaknaði með hræðilegum
timburmönnum. Einhver hafði opn-
að annað kýraugað. Sjávarloftið lék
um vit hans, en höfuðið á honum
... Hann hringdi og þjónninn færði
honum kaffi, tómatsafaglas, flösku
af Woreestershire-sósu og Alka-
Seltzer ásamt glasi af vatni.
„Góðan daginn, herra. Gott veð-
ur í dag.“
„Hvað á þetta allt að þýða?“
„Allt saman fyrirskipanir. Allt
eins og það á að vera?“
„Já, já. Hvað heitirðu annars?“
„Peacock, herra minn.“
Peacock setti bakkann við hlið
áður en við lögðum úr höfn í gær-
kvöldi.“
„Það er rétt, herra.“
„Var það frú Donnell sem sá um
það?“
„Já, herra minn.“
Wesley rak upp hlátur. Peacock
rétti honum lesgleraugun hans. „Er
þá allt í lagi, herra minn?“
„Ég skal ekki segja,“ sagði
Wesley, „þú gerðir betur í því að
ráðfæra þig við hana!“
Peacook fór og Wesley leit á blöð-
in en brátt dró niður í honum því
skipið var farið að velta og hann
fór að finna til velgju."
Það var barið kurteislega á dyrn-
ar og Peacock birtist ásamt lækni
og hjúkrunarkonu. Hann kynnti
þau.
„Góðan daginn," sagði læknirinn,
„við litum inn til að vita hvort
hjúkrunarkonan mætti ekki hjálpa
yður með splunkunýrri aðferð að
losna við sjóveikina.“
„Jú, þakka yður kærlega fyrir,“
svaraði Wesley.
„Frú Donnell hélt, að þér munduð
þurfa þess með,“ sagði læknirinn.
Svo hófust læknisaðgerðirnir sem
sögðu þegar til sín, því sjóveikin
var horfin eftir tuttugu mínútur, en
í stað þess var Wesley svo syfjað-
ur, að hann gat ekki haldið höfð-
inu uppi. Fram að tei annað hvort
las hann eða svaf. Og eftir te, sem
Peacock færði honum, las hann
einnig og svaf til skiptis.
Hann var vakinn við að sendiboði
færði honum skeyti. Hann gaf hon-
um dollara í þjórfé svona í lukku-
skyni. Hann gekk yfir að kýraug-
anu og dró djúpt að sér sjávarloftið
áður en hann þorði að opna skeytið.
í því stóð:
„Tvenns konar hamingjuóskir frá
Hal.“
Wesley settist á rúmröndina og
las þetta aftur og aftur. Hvað gat
nú þetta þýtt. Góði guð, aldrei
myndi hann skrifa leikrit fyrir
þennan asna framar. Tvenns konar
hamingjuóskir. Þýddi það, að al-
mennar undirtektir væru hálfvolg-
ar? Eða þýddi þetta, að það hefðu
verið skrifaðir um hann tvennir góð-
ir ritdómar? Blandaður vitnisburður
þýddi hjá G. Kaufman „sæmilegur
og herfilegur" vitnisburður. Hann
gæti svo sem hringt og fengið að
vita, hvernig þessu var varið. Af
hverju hafði hún ekki sent honum
hreint og beint, hvað um var að
ræða?
Síminn hringdi. „Er það herra
Wesley Priest?“
„ Já.
„Það er útvarpssamtal við yður.“
Hávaði í símanum. Meðan hann
beið starði hann á símskeytið eins
og það væri einhver getraun og von-
aði að úrlausnin myndi koma ef
hann hugsaði nógu mikið um hana.
„Tvenns konar hamingjuóskir frá
Hal.“
Frú Donnell kom í símann. „Halló.
Halló. Heyrirðu í mér? Heyrirðu í
mér?“
„Já.“
„Allt í bezta lagi.“ Rödd hennar
kom eins og neðan úr djúpum sjáv-
arins. „Allt í bezta lagi.“
„Haltu áfram.“
„Þykir leiðinlegt að hafa þurft að
hringja. Þykir leiðinleg't að hafa
þurft að hringja. Hal gaf mér skila-
boðin. Ég hafði áhyggjur út af, að
þau myndu valda þér áhyggjum.
„Þau gerðu það. Þau gerðu það.“
„Gott í Times,“ sagði hún. „Sér-
lega gott í Tribune. Sérlega gott í
Tribune. Gott í Times.“
„Heyrðu, Nicole. Segðu þetta að-
eins einu sinni. Ég heyri vel í "þér.“
„Ég er hins vegar ekki viss um
að ég heyri í þér. Mér heyrðist þú
segja Nicole ...“
„Hvað annað?“
„Allt í lagi með Daily News.
Smágagnrýni en góð innan um.
Höfum ekki fleiri fréttir í bili. Carl
segir, að símskeytasambandið sé
gott og þú eigir ekki að hafa á-
hyggjur.“
„Jæja.“
„iTl hamingju. Til hamingju. Og
gleymdu ekki kauphækkuninni
minni. Bless.“
„Halló. Frú Donnell. Frú Donnell.
Nicole?“
„Þakka yður fyrir,“ sagði síma-
stúlkan, „hún er farin af línunni.“
Wesley íhugaði brosandi samræð-
urnar um leið og hann skrifaði nið-
ur hjá sér það, sem hann hafði
fengið vitneskju um.
Peacook kom með kvöldverðarföt
hans og hengdi þau upp. Síðan fór
VIKAN 17. tbl. —