Vikan - 02.05.1963, Blaðsíða 9

íshakarnir voru ómissandi til aS
vega sig upp eftir berginu.
Að öðru leyti er eyjan
beimsfræg.en það er af öðr-
um ástæðum og skemmti-
legri, því að á Eldey eru nú
búsett um 18.500 súluhjón,
en þar með er eyjan stærsta
súlubyggð jarðarinnar. —
Hefur allt verið gert til þess
að viðhalda þessu fuglalifi
eyjarinnar, og er kannske
von til að það bæti að
nokkur úr þeim skaða, sem
íslendingarnir gerðu forð-
um dýrafræði heimsins með
þvi að drepa geirfuglinn
sáluga.
Rikisstjórn íslands hefur,
— eins og áður er sagt —
gert allt, sem i hennar valdi
stendur til að viðhalda
þessari sældarlegu súlu-
byggð. Má þar m. a. nefna
það að samningum um leigu
eyjarinnar til 40 ára, sem
gerðir voru árið 1939, hef-
ur verið rift með lögum,
eyjan gerð að algeru frið-
landi, svo að þar má ekki
nokkur lifandi maður með
fullu viti stiga fæti, nema
með leyfi ríkisstjórnarinn-
ar, og jafnvel Bandaríkja-
mönnum hefur verið bann-
að að æfa sig á þvi að kasta
sprengjum á eyjuna úr
flugvélum, til að vita hvort
þeir liitti.
Hér heima á íslandi er
löngu siðan fræg sú saga,
er Eldeyjar-Hjalti gerði það
þrekvirki árið 1894 ásamt
tveim félögum sínum, að
klifra upp i eyna fyrstir
manna. Þótti það mikil
þrekraun og karlmennsku-
afrek að komast þangað
upp, enda horfði margt
stórmenna á uppgöngu
þeirra félaga úr S'kipi, sem
beið eftir þeini félögum rétt
undan eynni. Þar á skipinu
voru m. a. staddir Hannes
Hafstein, þá landsritari,
Jón Þórarinsson skólastjóri
og Sigfús Eymundsson bók-
sali ásamt konum sinum.
Að sjálfsögðu hafa þar líka
verið nokkrir sjómenn, —
en þeir eru ekki taldir með
stórmennum.
Síðast fara sögur af þvi
að farið hafi verið upp i
eyna árið 1939. Siðan hefir
einhvern tima tekizt svo til,
að keðja sú, sem Hjalti og
félagar hans settu efst á
brúnina til að auðvelda
uppgöngu, hefir slegizt svo
til í veðri, að neðri endi
hennar hefur slengzt upp
á eyna og festzt þar. Þessi
keðja var um 24 metra löng,
og gerði það mögulegt að
'komast alla leið upp án sér-
stakra tilfæringa og útbún-
aðar, og hefur raunar ver-
í FERTUGU BJARGI
Snorra varð svo mlkið um, þegar
hann sparkaði niður steininum, að hann
hrópaði upp til okkar: „Það hefur lent haus
í steininum á honum Sigga, strákar!“
Það kom sér vel að hafa
netpokana meðferðis, það
sýndi slg hezt þegar við
urðum að skilja Sigurð eftir
i honum, hangandi
utan í herginu.