Vikan - 02.05.1963, Blaðsíða 28

FRAMHALDSSAGA EFTIR
FRANK G. SLAUGHTER
6. HLUTI
HANN YISSI EKKI, HVORT JÚLÍA HAFÐI_
TEKIÐ EFTIR ÞEIM LITLA VOTTI VARA-
LITAR, SEM VERIÐ HAFÐI Á HÖKU HANS,
ÞEGAR HANN KOM í SKYNDI INN
í SKURÐSTOFUNA.
2g — VIKAK 18. tbl.
Martin hafði í alla staði reynzt
eins duglegur, og hún hafði gert
sér vonir um, einnig utan starfs
síns. Hann var ástúðlegur og skiln-
ingsríkur eiginmaður, þegar hann
hafði tóm til þess, ástríðufullur
elskhugi, þegar hann gat neitað sér
um að taka símann, ef hann hringdi,
og góður félagi, sem hún gat alltaf
verið hreykin af.
Ég hefi lyft honum úr innflytj-
endaumhverfi hans, sagði hún við
sjálfa sig. Og þegar svo verður kom-
ið, að nýja sjúkrahúsið verður orðið
að veruleika, get ég um síðir haft
hann á brott úr fátækrahverfinu ...
í fyrsta skipti þetta kvöld hleypti
hún brúnum, hugsi og áhyggjufull.
Hvers vegna neitaði Martin sífellt
að ræða um einstök atriði flutning-
anna, þótt svo langt væri komið öll-
um undirbúningi, að ekki væri ann-
að eftir en að undirrita öll viðkom-
andi skjöl? Hann viðurkenndi sjálf-
ur, að öll rök hennar væru rétt og
skynsamleg — en hvers vegna dró
hann sig alltaf inn í skel sína, þegar
hún fór að ræða um framtíð þeirra
af stakri nærgætni?
Ash gamli og kona hans voru
eðlilega leið yfir flutningnum, sem
fyrir dyrum stóð (jafnvel þegar hún
hugsaði um þau, kom henni ekki til
hugar að nota þau gyðinglegu eftir-
nöfn, sem gömlu hjónin voru svo
hreykin af og vildu ekki með neinu
móti sleppa.) En hvað um það, þótt
þau fyndu fyrir einveru, ef þau
væru þarna eftir í leigukumbald-
anum, en hann flytti starfsemi sína
úr hverfinu með sjúkrahúsinu? Var
það kannski hennar sök, að þessi
einkennilegu, gömlu hjón vildu vera
um kyrrt í fátækrahverfinu, þótt
þeim hefði verið boðið að flytjast
þaðan?
Innst í hjarta sínu fannst henni
ágætt, að þau neituðu að búa annars
staðar. Allt mundi í rauninni vera
í bezta lagi, ef Martin hefði ekki
risið upp á afturfæturna. Það var
eins og hugsunin ein um brottflutn-
ing hefði reist vegg á milli þeirra.
Jæja, það væri heimskulegt að
vera að gera sér rellu út af þessu
þetta kvöld! Hún leit snöggt upp,
þegar hljómfallið breyttist skyndi-
lega hjá hljómsveitinni — hún hefði
átt að segja hljómsveitarstjóranum,
að hann mætti ekki leika rhumba,
því að þann dans gat Martin aðeins
dansað við hana. Kannski hún gæti
bjargað honum úr klípunni enn.
Hún leit í skyndi yfir salinn — og
sá, að maður hennar var horfinn
af dansgólfinu. Það gæti þó ekki
verið, að hann væri farinn aftur til
sjúkrahússins, án þess að kveðja
hana, þegar hann hafði byrjað með
því að koma svona seint. Catherine
yfirgaf í skyndi sæti sitt meðal heið-
ursgestanna, fór í boga umhverfis
dansgólfið og hljóp upp stigann til
anddyrisins. Þar kom hún auga á
Martin, sem var einmitt að koma
úr símaklefa.
„Martin!“
Hann gekk til móts við hana með
framréttar hendur og þetta sérstaka
bros, sem táknaði: Vertu nú ekki
að æsa þig, vinkona mín!
Samt varð hún svo glöð yfir þéttu
handtaki hans, að hún ákvað að vera
hin rólegasta og brosa bara. „Þú
hefur hringt til sjúkrahússins. Ég
get alltaf séð það á þér ...“
Hann stakk höndinni undir hand-
legginn á henni, og andartaki síðar
stóðu þau við stigann, sem lá nið-
ur að dansgólfinu. „Ég sagði þér
víst frá brennda manninum, sem
við gáfum ACTH ...“
„Já, vinur minn, en ég skildi satt
að segja ósköp lítið í því.“
„Ég varð að fullvissa mig um, að
ekki hefði orðið nein breyting. Andy
sagði mér annars frétt. Við höfum
loksins lagt Bert Rilling að velli.“
Catherine átti erfitt með að tala
í léttum tón eins og hann. Hún var
ekki alveg viss um, hvort Martin
væri ljóst, að Bert Rilling hafði
fengizt til að lofa að taka á sínar
herðar allan kostnað í sambandi við
flutning sjúkrahússins. „Þú talar,
eins og þú veiðir sjúklingana með
fílabyssu.“
„Plant kom með hann í sjúkra-
húsið fyrir hálfri klukkustund. Þeir
halda, að það sé blóðtappi í öðru
lærinu. Ég vildi gjarnan fram-
kvæma þessa aðgerð sjálfur, þótt
ég viti, að um sérgrein Andys er
að ræða.“
„Martin, þú lofaðir mér ... !“
Hann leit brosandi á hana. „Ég
hef alls ekki gleymt því, góða mín,
að þetta er okkar dans, Catherine.“
Hann opnaði faðminn móti henni,
og hún smeygði sér í hann orða-
laust. í kvöld átti hún hann að
minnsta kosti. Hún leit í andlit hon-
um, til að fá staðfestingu á því, að
þau ættu saman, en gleði hennar
hvarf, þegar hún sá einmanaleik-
ann í augum hans og henni skildist,
að hann var enn á ný horfinn langt
á brott í huganum. Meðan hún fylgdi
honum mjúklega í æsandi hljómfalli
dansins, bað hún hann með líkama
sínum og hjarta að snúa aftur til
hennar — og losa hana við þá ein-
manakennd, sem var eins djúp og
einmanakennd sjálfs hans.
FJÓRÐI KAFLI.
Meðan Tony Korff þó sér úti
fyrir skurðstofunni, gaut Andy Gray