Vikan - 02.05.1963, Blaðsíða 46

leitt að vera svona hreinskilin við
þig, en ég er ekki alveg reynslulaus,
hvað hinum viðkvæmu málum við-
víkur.“
„Ég hélt ekki, að þú værir það,“
sagði Wesley. „Ég kem og sæki þig
eftir hálftíma."
„Vertu viss, að ég verð tilbúin
þá.“
Kvöldið var gleðiríkt; margt olli
því. Afturbati hennar, hann var í
góðu skapi, því vinnan hafði gengið
vel og hún var líka í góðu skapi.
Og sjórinn var spegilsléttur núna.
Þau tóku ekki þátt í gleðskap og
skemmtanalífi skipsins. í stað þess
sögðu þau hvort öðru ævisögu sína.
Honum fannst það fyndið, að hún
skyldi vera miklu lengur að segja
sína en hann sína.
Á miðnætti sagði hún: „Við skul-
um koma niður í káetu. Það er allt
of margt fólk héma.“
Þau ákváðu að hittast aftur í ká-
etu hennar eftir að hafa skipt um
föt. Tuttugu mínútum síðar bankaði
hann hjá henni. Hún opnaði og hann
gekk inn fyrir.
„Þú varst lengi,“ sagði hún.
Káetan var fagurlega upplýst.
Hún var í síðum samkvæmiskjól.
Hann leit í kringum sig eftir blóm-
um. Já, hann fann lyktina. Þau
sömu. Hann skyggndist eftir kampa-
vínskörfunni. Jú, þarna var hún.
Hann gat ekki annað en brosað.
„Þú ert vonandi ekki að brosa
að mér?“ spurði hún.
„Nei,“ sagði hann. „Viltu að ég
opni kampavínsflöskuna. Ég kann
það núna.“
„Hvað meinarðu með núna?“
„Einu sinni kunni ég það ekki.
Nú ferðu að fordæmi hennar, hvort
sem þú vilt viðurkenna það eða
ekki.“
„Þú vilt ekki horfast í augu
við ..."
„Lofaðu mér að ljúka við mál
mitt. Þegar þú ert komin um fertugt
skiptir framtíðin miklu meira máli
fyrir þig en nokkru sinrii fyrr á lífs-
leiðinni. Þú hefur nefnilega lært,
að mínúturnar og dagarnir skipti
engu máli, það séu árin, sem hafi
eitthvað að segja. Hvað sem þú ann-
ars hugsar um mig, gleymdu því.
Ég er enginn sérstakur persónuleiki
á neinn hátt. Og ef það er einn hlut-
ur, sem ég mun aldrei verða, þá er
það tæki til að svala þinni heimsku-
legu, sívakandi og viðbjóðslegu
metnaðargirni."
Hún fyllti varlega glösin þeirra
beggja.
„Þú ert öll fyrir að sýnast, Van-
essa, alveg eins og mamma þín. Hún
viðurkennir það, sá er munurinn
á henni og þér. Áður en þú segir
eitthvað við mig, mundu, að þú
sagðir, að þú lygir aldrei, það er
a. m. k. góður siður.“
„Ég mun ekki skrökva að þér.“
„Gott.“
„En við skulum samt halda áfram
að vera saman.“
Hann lauk úr glasi sínu. „Ég þarf
að tala mjög áríðandi símtal til
New York.“
„Ég trúi þér ekki.“
„Þakka þér fyrir undursamlegt
kvöld, nei, meira en það, það var
stórkostlegt."
Hann fór til káetu sinnar og pant-
aði símtalið. Hann fékk það klukk-
an 3.10 um eftirmiðdaginn. Frú
Donnell var undrandi.
„Er nokkuð að?“ spurði hún.
„Ég hefi breytt áætluninni. Ég vil,
að þú fljúgir og hittir mig, þegar
skipið leggst upp að á morgun. Þú
kvaddir mig svo innilega, mér leik-
ur forvitni á að vita, hvort þú getur
tekið eins vel á móti mér aftur.“
í þögninni sem fylgdi þessari setn-
ingu heyrðu þau bæði símastúlk-
una segja: „Er samtalinu lokið?“
Þau svöruðu bæði samtímis: „Nei.“
Frú Donnell sagði: „Það komu níu
þúsund inn í gær.“
„Komdu með eitthvað af því með
þér, og heyrðu, þetta með hækk-
unina . ..“
„Já ..."
„Ég hefi miklu betri hugmynd.
í stað hækkunarinnar . .. heyrirðu
í mér?“
Þögn.
„Afsakið, herra minn,“ sagði
ensk rödd símastúlkunnar í símann,
„sambandið hefur rofnað.“
„Reynið að ná aftur sambandi
fyrir mig, þetta er mjög áríðandi.“
„Það verður ekki hægt fyrr en
eftir klukkutíma. Eigum við að
reyna þá aftur fyrir yður?“
„Já takk!“
En hann fékk ekki samtal aftur,
sakir lélags sambands. Það var
reynt allan daginn fyrir hann, en
allt kom fyrir ekki. Hann hélt til
í káetu sinni það sem eftir var sjó-
ferðarinnar.
Frú Donnell beið við bryggjuna
í Southampton, þegar skipið lagði
upp að, og þegar hann hafði kysst
hana var allt sagt.
„Hvernig stendur á að þetta kem-
ur fyrir eftir sjö ár?“ sagði hún
og roðnaði.
„Það er löng saga að segja frá
því. Þú færð að taka það allt niður
fyrir mig mjög bráðlega!“
Þau giftu sig í París níu dögum
síðar og eyddu brúðkaupsdögunum
í smábæ einum rétt utan við borg-
ina á fyrsta flokks veitingahúsi.
Þetta var fæðingarbær Nicole.
Að hveitibrauðsdögum loknum
héldu þau aftur til Parísar. Þau fóru
með bróður Nicole og konu hans
á Maxim eitt kvöldið. Það var mikið
um dýrðir á Maxim þetta kvöld og
allir í viðhafnarklæðnaði.
Wesley sneri bakinu að dansgólf-
inu. Nicole sat á móti honum við
borðið. Skyndilega var eins og hún
kæmi auga á einhvern á dansgólf-
inu, sem henni væri ekkert um.
„Það er stúlka að dansa núna, sem
lítur alveg eins út og myndin, sem
þú hefur alltaf á skrifborðinu þínu,“
sagði Nicole.
„Hvar?“ spurði Wesley og virti
fyrir sér fólkið á dansgólfinu í hin-
um geysistóra spegli, sem var á
veggnum fyrir ofan þau. „Heyrðu,
minntu mig á að henda henni, þegar
við komum aftur til New York.“
„Ég hefi þegar gert það.“
„Jæja?“
„Já, ég lagði hana til hliðar. Ég
gera það alltaf, þegar þú ert ekki
á skrifstofunni. Mér geðjast ekki
að svipnum á henni. Sérðu hana
ekki, hún er að dansa við ungan,
ljóshærðan mann. Þetta er nákvæm-
lega sama andlitið og er á mynd-
inni.“
Wesley sneri sér við og leit út á
dansgólfið og sá Vanessu. „Jú, nú
skil ég, við hverja þú átt.“ Hann
sneri sér að Nicole og brosti:
„Komdu, vina, við skulum dansa.“
★
í FERTUGU BJARGI.
Framhald af bls. 11.
og tókst að halda sér föstum, þótt
hann segði siðar að sjaldan hefði
sér jafn illa brugðið. Hann marð-
ist nokkuð á úlnliðum, en það var
ekki að meini. Þannig stóðum við
Sigurður báðir af okkur fallið, en
Gísli og Snorri runnu nokkuð nið-
ur eftir klettunum, þar til línan
stöðvaði þá. Þeim tókst siðan
fljótlega að koma fyrir sig fótum,
og við hjálpuðum þeim aftur upp á
stallinn með því að toga í línuna.
Eftir stutta hvíld héldum við
áfram að fikra okkur eftir örmjórri
og glerhálli syllunni. Viðast hvar
var hún svo mjó að maður gat aðeins
tyllt blátánum á hana, og jafnvel
það var erfitt, vegna þess að fugla-
drit og annað hafði safnazt fyrir á
yfirborði hennar, svo að það hall-
Hvar er örkin hans Nóa?
Ungírú Yndisfrið
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá NÓA.
Síðast þegar dregið var hlaut
verðlaunin:
KRISTÍN E. ÞÓRÓLFSDÓTTIR,
Suðurlandsbraut 61, Reykjavík.
Nú er það örkin hans Nóa, sem
ungfrú Yndisfríð hefur falið í
blaðinu. Kannski í einhverri
myndinni. Það á ekki að vera
mjög erfitt að finna hana og ung-
frú Yndisfríð heitir góðum verð-
launum: Stórum konfektkassa,
sem auðvitað er frá Sælgætis-
gerðinni Nói.
Nafn
Heimilisfang
örkin er á bls. Sími
aðist skáhalt niður frá berginu. Enn-
þá var að vísu ekki ýkjahátt niður i
sjó, líklega 5—7 metrar. Öllu verra
var brimið, sem á þeim stað barðist
utan í eyna.
Nú vorum við búnir að fikra okk-
ur áfram eftir láréttri syllu i um
það bil klukkutíma. Ef útreikningar
okkar reyndust réttir, hefði mátt
álíta að við værum nú komnir á
þann stað, sem við áður liöfðum
merkt á ljósmynd af Eldey, til upp-
göngu.
Þessvegna námum við nú staðar
og fórum að undirbúa okkur undir
aðalþrautina. Við byrjuðum á því
að festa járnfleina í hamravegginn,
síðan festum við línurnar i þá og
strekktum á þeim þannig að við
héngum næstum þvi í þeim, svo
snerum við baki í steininn, létum
okkur síga i böndin — og slöppuð-
um af smástund. Við vorum allir
með súkkulaðipakka í vasanum, og
fengum okkur bita, en verst þótti
okkur að hafa ekkert að drekka, því
við vorum strax orðnir móðir og
þyrstir. En drykkjarföngin voru i
bakpokanum, sem við skildum eftir
niðri, og hugðumst draga hann upp
til okkar í línu, þegar við værum
komnir alla leið.
Síðan hófst uppgangan.
Bergið er 83 metra liátt þar sem
hæst er, en við höfðum séð leið á
myndum, sem bæði virtist styttri,
því eyjan er ekki allsstaðar jafnhá,
og auðfarnari. Gizkuðum við á að
þar væru um 70 metrar frá sjávar-
máli, en frá syllunni, sem áður seg-
ir frá, líklega um 60 metrar. Á leið-
inni má sjá einar þrjár syllur, cða
kóra, þar sem fugl hefur gert sér
hreiður, og ætla má að megi nota sem
hvíldarstaði. „Stöð 11“ höfðum við
áætlað í efsta kórnum, en þar fyrir
ofan er erfiðasti lijallinn.
Næstu 10 metrar eða svo, eru til-
tölulega auðveldir yfirferðar, þvi þar
er farið skáhalt upp vegginn, og víð-
ast hægt að ná fótfestu. Erfiðleik-
arnir byrja fyrst þar fyrir ofan, því
þar gengur veggurinn nokkurn veg-
inn lóðréttur uppávið, og ógerning-
ur að komast upp að næstu syllu
þar fyrir ofan, nema með þvi að
reka járnfleina í vegginn með ca.
eins meters millibili, þannig að mað-
ur geti vel teygt sig milli fleina.
Oftast er hægt að tylla tánum aðeins
i vegginn, og síðan vega sig upp
smátt og smátt með þvi að halda um
næsta flein fyrir ofan, þar til maður
stendur á honum og hefur sæmilega
aðstöðu til að reka þann næsta í
vegginn. Víða eru sprungur i veggn-
um, þar sem hægt er áð berja járn-
fleina fasta. Á þessum kafla kemur
sér vel að liafa ísaxir, sem hægt er
að grípa með uppfyrir sig á næstu
smásyllu, og siðan vega sig uppávið
með henni. Venjan er sú, að aðeins
efsti og neðsti maðurinn hafi slikar
axir, en sem betur fór vorum við
svo forsjálir að vera allir með slik
verkfæri, og komu þær sér óneit-
anlega mjög vel.
Upp á efri sylluna, rétt neðan við
„Stöð II“, er um tveggja klukkutíma
klifur upp næstum þvi lóðréttan
hamravegginn. Þar er allt undir því
komið að manni skeiki ekki eitt fót-
— VIKAN 18. tbl.