Vikan - 02.05.1963, Blaðsíða 50

ur og þægilegur, eftirlátur og um-
hyggjusamur. Hún liafði séð þetta
fyrir, þegar hún hitti hann í fyrsta
sinn, átta ára að aldri, og byrjaði
strax að þjálfa hann í sldlyrðislausri
hlýðni.
„Charles,“ sagði hún, „þegar þú
færð fríið, skulinn við fara til Skot-
lands með mömmu og pabba.“
„En við ætluðum til Bourne-
mouth,“ sagði Charles.
„Ég hef skipt um skoðun,“ sagði
hún rólega. „Við förum til Skotlands.
Við verðum að fara til Skotlands.
Ég hef skozkt blóð í æðum og hef
aldrei komið þangað. Það er til há-
borinnar skammar.“
Sir James og Lady Cameron, for-
eldrar Judy, kvörtuðu sáran yfir
að fá ekki að fara til Bournemouth,
en urðu brátt að láta undan.
Judy, er virtist gengin af vitinu,
að vísu aðeins í svipinn, vonuðu
þau, setti auglýsingu í blöðin, þar
sem hún fór fram á að fá til leigu
um tíu vikna skeið hús i Hálöndum
Skotlands, en útsýnið varð að vera
fjall, stöðuvatn og skógur.
„Þetta er brjálæðisleg auglýsing,“
andvarpaði Lady Cameron, „og eng-
inn myndi láta sig dreyma -um að
svara henni nema vitfirringur jafn-
hætt kominn og þú sjálf.“
„Ef þetta fjall og þessi skógur
og þetta stöðuvatn eru til á þess-
ari jörð,“ svaraði Judy, „þá verður
auglýsingunni svarað.“
Og svarið kom. Stórt, blátt umslag
með skozkum póststimpli, utaná-
skrift til Sir James með sérkenni-
legri rithönd, styrkri og læsilegri.
Judy þreifaði forvitnislega á þvf.
Hún heyrði rödd tala ...
Bréfið var stutt og undirskrifað
af I C. Macdonald. Kinmohr, stóð í
því var gamalt hús á lieldur af-
skekktum stað í Hálöndunum. Út-
sýnið var fjall, stöðuvatn og skógur,
en sama mátti segja um flest liúsin
í Hálöndunum, var tekið fram.
Leigan var lág og gnægð fisks 1
vatninu. I. C. Macdonald minntist
ekki á, hvort hann væri kvenkyns
eða karlkyns, en hann lilaut að vera
karlmaður, því að hann gaf engar
gagnlegar upplýsingar í bréfinu. Auk
þess hafði Judy heyrt karlmanns-
rödd ...
Það var komið fram í júnilok, þeg-
ar þau k.omust loksins af stað, og
þau voru fimm daga á leiðinni til
Kinmohr. Veðrið var hroðalegt.
Skotland sást alls ekki fyrir skýj-
um, þoku og rigningu, og það var
jökulkuldi.
Allir voru þungbúnir og eymdar-
legir nema Judy, sem söng hástöf-
um af gleði hinum til ósegjanlegr-
ar gremju. Charles sat við lilið henn-
ar, hún ók bílnum, og foreldrarnir
voru í aftursætinu. „Ertu svona ham-
ingjusöm, Judy?“ hvíslaði Charles.
„Já,“ svaraði hún í hálfum hljóð-
um og andvarpaði af fögnuði. Þau
horfðust i augu andartak; hann varð
þess var, að hún sá liann ekki. Eitt-
hvert óáþreifanlegt afl virtist skilja
þau að ... Hvað gat það verið?
Það fór lirollur um Charles, og hann
bretti upp frakkakragann cins og
til að bægja á brott því illa hug-
boði, sem ásótti hann.
„Andstyggilegt veður,“ muldraði
hann.
„Viðbjóðslegt,“ samsinnti Lady
Cameron. „Og það er áreiðanlega
glaðasólskin í Bournemouth.“
„Nei, það held ég varla, elskan
mín,“ mælti Sir James mildilega.
„í Times í morgun stóð, að það væri
lægð yfir íslandi, sem þokaðist hægt
suður á bóginn ...“
„Mundirðu eftir að taka með kvef-
meðalið, sem var á hillunni í bað-
herberginu?“ greip Lady Cameron
fram í og hnerraði ákaft.
.Tudy heyrði ekki orðaskiptin. Hún
var utan við sig af gleði, sem liún
skildi ekki af hverju stafaði. Lífið
glóði eins og gull og silfur, hinir
göfugu málmar ... Ekki glingur og
gylling, heldur silfur og gull . ..
raunverulegt verðmæti.
Fimnita daginn söng Judy ekki
lengur. Hún gat það ekki. Sælan í
hjarta hennar var svo djúp orðin,
að hún fann til sársauka. Charles
horfði á hana og sá, að andlit henn-
ar var náhvítt og torkennilegt.
„Judy,“ sagði hann lágt. „Judy,
er eitthvað að þér?“
Hún sneri sér að honum, en hann
sá, að hún hafði ekki heyrt til hans.
Þetta var undarlegt ... ITonum var
hætt að lítast á blikuna.
Augu hennar voru myrk og djúp
eins og fjalladalir og glömpuðu ekki
lengur. „Judy!“ sagði hann skarp-
lega, en hún anzaði engu.
„Hvað er klukkan?" spurði Lady
Cameron, sem gat varla talað' fyrir
hæsi. „Við ættum að vera komin á
leiðarenda. Við hljótum að hafa
villzt. Hvað er klukkan, Charles?“
„Úrið mitt er stanzað,“ svaraði
Charles.
„Ó, ég er handviss um, að við
höfum farið vitlausa Ieið,“ kvartaði
vesalings Lady Cameron. „.Tudy fer
alls ekki eftir landabréfinu. .Tudy,
sjáðu — elskan mín, við höfum
villzt.“
Judy hristi sig og andvarpaði.
„Nei,“ svaraði hún loks, lík.t og rödd
hennar kæmi úr órafjarlægð. „Við
komum þangað eftir tuttugu mínút-
ur. Við erum núna á leið upp Ben
Caorach. Eftir tíu mínútur komum
við upp á brún. Þaðan förum við
niður til Kinmohr."
„Judy!“ hrópaði Charles. „Hvernig
í ósköpunum veiztu þetta?“
Hún svaraði engu. Hún hélt svo
fast um stýrið, að linúarnir hvitn-
uðu, og ásjóna hennar Ijómaði, líkt
og lampi hefði verið tendraður
innra með henni.
Henni fannst eitthvað bærast í
djúpum hjartans, eitthvað, sem hing-
að til hefði verið fangi, eitthvað
vængjað, sem vildi svífa upp í há-
loftin, langt burt frá þungum líkam-
anum ...
Hana verkjaði í hjartað af óþolin-
mæði, og liún hrópaði hljóðlaust
innra með sér: „Bíddu svolítið ...
Við erum bráðum komin . . . bráðuin
... Æ, þetta gengur svo seint ...
Þaðí var fljótlegraj að fara ríð-
andi .. .“
Og nú voru þau komin upp á brún.
Hún réð ekki við villta þrána, seni
gagntók, hana. Hún stökk út úr bíln-
um, skellti aftur hurðinni, skildi
hneykslaða fjölskyldu sína eftir og
hljóp eins og fætur toguðu út á
heiðina, þangað til hún hvarf i hvita
jioku.
Hér var hún ein ... ein með þess-
ari vængjuðu veru, sem var að brjót-
ast um og vakna til Iffsins innra
með lienni. „Hvað getur Jietta ver-
ið?“ hvíslaði hún. „Er það ég sjálf,
sem er að lifna við? Eða er það
einhver annarleg vera, sem reynir
að ná tökum á mér?“ Hún fann til
ótta, en jafnframt stjórnlausrar
gleði. Hvers vegna leið lienni svona
illa og þó svo dásamlega vel?
Hún fann nú, að hún var hræði-
lega einmana og skorti eitthvað, er
fyllt gæti bikar lífs hennar. Einhver
átti að standa þarna henni við hlið,
einliver, sem væri hluti af henni
sjálfri og skildi hennar innstu hug-
renningar. En hún þekkti engan
slikan.
Það var gripið um handlegg henn-
ar, og hún sneri sér við með ákefð
... Það var Charles'... Vonbrigðin
voru svo sár, að henni lá við að
hata hann . .. Charles! ... Nei, það
var ekki Charles, sem hún beið eftir.
„Judy, elskan mín, hvað er eigin-
lega að þér?“ spurði hann áhyggju-
fullur.
E Judy gat ekki sagt honum það.
Þetta, sem nú var að gerast, varðaði
engan nerna hana; hvert augnablik
sem leið, virtist lirekja hana lengra
burt frá öllu því, er hún unni, burt
til einhvers eyðitóms, sem þó var
undrafagurt.
Charles leiddi hana aftur að bíln-
um. „Það er þetta fjall,“ útskýrði
hann fyrir foreldrum liennar, sem
botnuðu ekkert í þessu. „Hálendið,
sko ... þið vitið, að maður getur
orðið ringlaður í fjöllunum ... Ég
skal taka við stýrinu, Judy.“
„,Tá,“ sagði hún og settist auðsveip
við hlið hans.
Þau fóru niður snarbratta brekku
eftir holóttum vegi með kröppum
beygjum. Þegar þau nálguðust dal-
botninn, tók þokunni að létta. Judy
liallaði sér fram, og skyndilega hróp-
aði hún upp yfir sig.
„Sjáið þið!“ kallaði hún. „Þarna
er það!“
Þau voru komin hér um bil niður
á jafnsléttu, og nú greindu þau
stöðuvatnið framundan, járngrátt,
villt og úfið.
f norðri og vestri risu jiverhníptir
hamrar upp úr vatninu. í austri var
skógivaxin strönd.
Framhald í næsta blaði.
DÆGUR ÓTTANS.
Framhald af bls. 40.
legum kringumstæðum átt að standa
úr slíku sári á slagæð.
„Eins og gert var ráð fyrir, er
æðin svo að seigja alveg lokuð. En
athugum nú, hvort ekki er hægt að
losa tappann.“
Töngin var þegar komin inn í æð-
ina og með henni var gripið gæti-
lega um ójafnan enda dökks blóð-
tappans, sem losnaði alltof auðveld-
lega. Andy gerði sér grein fyrir því,
að það væri vafalaust lítill hluti
blóðtappans, sem hann hafði náð
til. Það færi einvörðungu eftir hand-
lagni skurlæknisins, hvernig færi
um það, sem eftir væri af tappanum.
Fimm sentimetrar — sjö senti-
metrar. Hann lét dök'kan kökkinn
detta í skálina og þreifaði lengra
upp eftir æðinni. Efsti liluti tapp-
anns, sem náði alveg upp i kviðar-
hol sjúklingsins, neitaði að láta róta
sér, eins og við var að búast. Andy
leit upp í fyrsta skipti og bölvaði
lágri röddu, þegar fingur hans runnu
úr sárinu með lítinn hluta af blóð-
kekkinum, sem brotnað hafði af.
„Róleg — þetta er enginn leikur.“
Það var táknrænt fyrir hann, að
jafnvel nú neitaði hann að sætta sig
við ósigur.
„Tappatogarakannann, ungfrú Tal-
bot.“
Þetta sérstaka verkfæri lá á næstu
sekúndu í lófa hans. Hann lagði það
að opinu á æðinni og renndi því rneð
gætni upp eftir henni; j>egar hann
fann örlitið viðnám rétt éftir að
komið var inn í æðina, varpaði hann
öndinni léttara. Kanninn snerist
hægt milli fingra hans og slcrúfaðist
inn í neðsta hluta blóðkakkarins.
Andy tók gætilega á, sneri tækinu
með liægð og hann var sannfærður
um, að nú hefði hann náð taki. En
samt hélt hann áfram að snúa kann-
anum með þolinmæði, unz hann var
alveg öruggur um, að verkfærið hefði
skrúfast langt inn í blóðkökkinn;
j>á fyrst þorði hann að draga hann
að sér fyrir alvöru.
„Tilbúinn með slaufuna, Tony?
Það er nú eða aldrei." Allir, sem
stóðu umhverfis skurðborðið, liéldu
í sér andanum, þegar kanninn tók að
renna hægt út úr æðinni — hver
millimetrinn af öðrum! Andartak
hélt Andy, að hann mundi missa
takið ... Óttinn og kvíðinn fengu
hann til að bíta á vörina ... en svo
dró hann djúpt andann, þegar kann-
inn rann áfram ... óendanlega
liægt. Þá varð hann að beita allri
sjálfsstjórn sinni til að kippa ekki í
með afli, heldur að læða tappatog-
aranum fram með næmum fingrum,
eftir að tækið hafði gert sinn hluta
verksins með því að hjálpa honum
fyrstu, erfiðu millimetrana.
Tíu sentimetrar blóðkakkarins
voru nú komnir út úr sárinu ... svo
fimmtán ... og nú tuttugu ... dökk-
ur, óreglulegur kökkur var dreginn
fram með stakri gætni. Það var
eins og hann væri alveg endalaus
— og þá loks kom Andy auga á
mjóan endann, sem setið hafði í
slagæð hins lærisins.
„Slaufuna — fljótt!“
Rauður blóðboginn, sem gaus út
úr sárinu, var í senn aðvörun og
sigurtákn. Tony Korff tók um gild-
an silkij>ráðinn og stöðvaði blóð-
strauminn á andartaki. Andy gekk
skref til hliðar, meðan Tony þerraði
blóðið með annarri hendi, en hélt
um slaufuna með hinni. Svo hélt
hann rólegur vinnu sinni áfram ...
allur taugaóstyrkur var horfinn,
þegar hættustundin var hjá liðin.
Saumarnir runnu auðveldlega í sin-
ar skorður og lokuðu æðinni rétt
fyrir ofan og neðan sárið. Hann
saumaði sárrendurnar saman, spor
fyrir spor, í fullkomlega beina línu,
sem gátu ekki síðar orðið orsök
nýrra blóðtappa.
Framliald í næsta blaði.
gQ — VIKAN 18. tbl.