Vikan - 09.05.1963, Blaðsíða 7

ég sat við hliðina á bílstjóranum, og áður en
ég vissi var brúin horfin, og vegurinn hélt
áfram að renna undir bilnum, einn kíló-
metra á mínútu að meðaltali.
Mér fannst þetta í sjálfu sér ósköp þokka-
legur hraði, því billinn var mjúkur og þægi-
legur, og lá vel á veginum, og vegurinn sjálf-
ur yfirleitt eins og skrifborðið mitt, ef ekki
er reiknað með farinu eftir glasið á horn-
inu. En ég verð að segja það eins og er, að
mér brá heldur ónotalega, þegar bilstjórinn
seildist afturfyrir sig og dró þar fram whisky-
pela, skrúfaði lokið af stútnum á 60 km per
klukkustund, þurrkaði af honum með erm-
inni, setti hann á munninn og teygaði drjúg-
um.
„Nú, það er þá svona,“ hugsaði ég, „það er
ekki nema tvennt til í þessu. Annað hvort
bið ég hann um að lofa mér að pissa áður
en við komum að næstu brú — hleyp út í
móa og labba svo norður, eða ég dett hara í
Það var lýsi á pelanum!
Ufsalýsi!
Ég meina . . . það er sko
ekkert grín að renna
svoleiðis nokkru oní sig.
Blásýra, brennisteins-
sýra eða brennsluspíritus
. . . skítt með það . . .
en ufsalýsi. . . !
Nei takk. Ekki Guðmund-
ur Karlsson.
En skaðinn var skeður,
maginn var fordjervaður i
náinni framtíð og
Stjáni búinn að ,gera mig
ómóttækilegan fyrir
hvaða blöndu, sem mér
kynni að detta í hug að
láta ofan í mig.
Stjáni ver'ður að hafa skilningarvitin
í lagi við aksturinn,
það lika. Þá verður mér nokkuð sama á
hverju rúllar.“
Þess vegna var það að ég greip pelann
tveim höndum, þegar bílstjórinn rétti mér
hann og bauð mér sjúss. Ég lokaði augunum,
bölvaði í hljóði og bað Guð um að gefa mér
nógu stóran kjaft til að geta klárað úr pel-
anum i einni lotu. Ég notaði aðferðina, sem
mér gefst yfirleitt bezt, þegar mér er boðið
að súpa á, að ég opna öll göng niður í maga
upp á gátt, og læt renna. Þannig finnur mað-
ur ekkert bragð, fyrr en allt er um seinan
og dropinn kominn örugglega niður.
En einhvers staðar hafa bragðkirtlarnir
verið að þvælast fyrir, eða að nefið hefur
tekið til sinna ráða til að aðvara mig. Ég
roðnaði, blánaði og hvítnaði í framan, tútn-
aði allur út, augun skutust einar þrjár
tommur út úr augnatóftunum, ég stóð á fæt-
ur í bilnum greip báðum böndum um eitt-
hvað nærtækt, og stóð síðan á blessaðri önd-
inni í þrjá kílómetra.
Stjáni setur farangur inn í bílinn
fyrir farþegann,
Ég ber nefnilega það mikla
virðingu fyrir vissum
gerðum af votum vörum,
að ég tel það blákalda
móðgun við framleið-
endur þeirra að hella t. d.
whisky ofan í lýsis-
yfirdekktan maga.
Slíkur selskapur er ekki
sæmandi góðum drykk.
Og nú var farþeginn
þar að auki kominn
aftur í kafla IXX:
„Rímur og hestavísur.“
Dagurinn var dauða-
dæmdur.
En hvað var Stjáni
— öðru nafni Kristján
Grant — eiginlega að gera
Framhalð á næstu síðu.
FlesUr langferðabílstjór-
amlr stanza í Hvalfirð-
inum og fá sér olíu
og pylsurmeðöllu.
VIKAN 19. tbl.
7