Vikan - 09.05.1963, Blaðsíða 8

MEÐ ÁFENGI
TIL
AKUREYRAR
Það getur stundum verið erfitt starf
að vera langferðavöruflutningabíl-
stjóri.
Hér er Stjáni með heila þvottavél
í fanginu.
með lýsispela með sér í svona túr?
Gat það verið að hann væri eitt-
livað bilaður, eða bragðlaukarnir al-
gerlega visnaðir?
„Mér þykir þetla gott,“ sagði
Stjáni, „og fæ mér alltaf sopa fyrst
á morgnana, og svona annað slagið
á daginn. Ég tala nú ekki um, ef
maður lendir í einhverjum töfum,
kulda eða öðru slarki. Þá fæ ég mér
alltaf góðan sopa áður en ég fer að
taka til höndunum.“
Og þá hafið þið það. Þið skuluð
taka ykkur þetta til eftirbreytni,
því mér er sagt að lýsi sé mjög liollt
og geri gott í kroppinn. Þetta segja
vísir menn og ég lief séð það á
prenti. Drekkið þið bara lýsi þang-
að til það rennur út úr öllum sam-
skeytum, og þið pestið upp allt um-
hverfið eins og hálf önnur lýsis-
verksmiðja. Sama er mér. En ég lýsi
því yfir, að Iýsi skal ekki innfyrir
mínar varir á meðan ég ræð því
sjálfur hvort og hverju ég hleypi þar
inn. Hana nú og punktum og
basta.
Stjáni var á leiðinni norður á
Akureyri, með fjögur tonn af
áfengi aftan á yfirbyggðum
pallinum, ásamt ýmsum öðr-
um flutningi, Coca-Cola, Ópal,
hrenni til tunnuverksmiðj-
unnar á Hjalteyri, fjögur
tonn af áfengi, sex þvottavél-
ar, 12 pör af nylonsokkum,
einn heizlistaum og fjögur
tonn af áfengi...
Þeir halda því fram hjá
ÁTVR, að enginn flytji áfengi
betur en Stjáni. Kannske það
sé lýsið, sem gerir það, ekki
veit ég. En það ganga um það
sögur að einu sinni liafi stór
vörubifreið íarið norður með
eitthvað svipað magn af svip-
uðum vörum. Einhversstaðar
á leiðinni lá vegurinn í aðra
átt en bíllinn fór, sem auð-
vitað endaði með því að flutn-
ingurinn hafnaði ofan í læk,
sem hoppaði, hjalaði og
skoppaði fjörlega til sjávar.
Af því fara ekki sögur, hvernig
lækurinn hagaði sér eftir
þennan væna sjúss, en víst er
að lækir geta orðið fullir eins
og svo margt annað. Mér er
Einhversstaðar í Skagafirði
seint um kvöld mættum við öðrum
bíl frá Pétri og Valdimar,

' :.:x .•

■
ekki kunnugt um hvað lækurinn hét i upphafi, líklega
einhverju rómantisku nafni eins og skoppa, skvetta
eða spræna. En síðan heitir hann á alþýðumáli Brenni-
vínslækur, og því verður ekki breytt í bili. Þannig
myndast hin islenzku örnefni á stundum.
Annars —■ svo við höldum okkur við efnið — eru
flutt norður til Akureyrar, allt að átta tonnum af vin-
anda á viku hverri. Er það mest að sumri til, þegar
Sunnlendingar reisa þangað norð.ur til að drekka. Allt
þetta magn er flutt á bílum, þvi að þeir eru að mörgu
leyti þægilegri viðfangs en strandskipin. Þar að auki
má skutla kössunum opnum og óumbúnum inn i bíl-
inn, sem sparar bæði snæri og snúninga.
Ég tel ástæðulaust að lýsa ferðinni nákvæmlega, þvi
varla hafið þið mikinn áhuga á að vita hvort klukkan
var fimm eða sex þegar við komum að Laxá í Kjós,
sex eða sjö í Hreðavatnsskála, sem Mánudagsblaðið
segir að sé nú almennt kallaður Leopoldville, vegna
þess að veitingamaðurinn heitir Leopold. Það er ekki
á þá logið, gárungana.
Annars sáum við kostulegan hlut, þegar við komum
þangað. Yið fundum fyrir einhverja brunalykt niðri,
og héldum bara að grauturinn hefði brunnið við eða
hangikjötið hefði ofreykzt. En sannleikurinn var tölu-
vert lygilegri en svo. Það kom nefnilega í ljós að það
hafði kviknað i einu herbergjanna uppi á efri hæðinni
kvöldið áður. Þetta var frekar lítið herbergi, innrétt-
að allt með texi og allt þar inni mjög eldfimt, enda
er húsið byggt úr timbri. Heimamenn höfðu brugðið
g — VIKAN 19. tbl.