Vikan - 09.05.1963, Blaðsíða 35

MIÐGLUGGINN.
Framhald af bls. 25.
„Charles?" endurtók Judy. „Hvaða
Charles?“
Foreldrar hennar störðu á hana.
„Judy!“
„Æjá . . . Charles." Hún hló ó-
styrk og nuddaði saman höndunum.
Það var eins og Charles væri horf-
inn henni. Hún hafði verið búin að
steingleyma honum.
Þau heyrðu fótatak fyrir utan,
og hurðin fyrir aftan sófann opnað-
ist.
„Loksins fær maður te,“ sagði
Lady Cameron og teygði höndina
út eftir litlu borði. „Setjið það
hérna, Angus.“
„Það er ekki te,“ sagði Judy án
þess að s<núa sér við. „Það er Ian
Macdonald.“
Hún talaði ofurlágt. Allur óróinn
og kvíðinn var horfinn, og friður
hafði færzt yfir hana. Hún stóð upp
og gekk til hans með útréttar hend-
ur.
„Góðan daginn,“ sagði hann. „Mér
þykir ..."
Hann þagnaði snöggt og leit bros-
andi á hana. Hún tók fast í hönd hans
og brosti á móti. Þau voru eins og
tveir gamlir vinir, sem hittast aftur
eftir langan aðskilnað, himinglaðir
en þó rólegir, því að vinátta þeirra
stendur á svo gömlum merg, að hún
þarfnast engra skýringa eða tilfinn
ingasemi.
Judy vissi strax, hvernig hann
leit út, en hún starði á hann, líkt
og hún væri að fullvissa sig um,
að ástvinurinn hefði ekki breytzt,
ekki eins og hún væri að virða fyrir
sér bláókunnugan mann.
Hann var hávaxinn og sterklegur,
en jafnframt fíngerður; sólbrúnn og
útitekinn. Dökk augun voru mild
og svolítið feimnisleg, augu dreym-
andans, en munnurinn fastmótaður
og hakan festuleg.
Tweedjakkinn hans og pilsið voru
blaut og slitin, stígvélin forug og
hár hans úfið. Lady Cameron leizt
engan veginn á hann.
„Mætti ég spyrja, hver maðurinn
er?“ spurði hún kuldalega.
Rödd hennar rauf hið einkenni-
lega samband milli Judy og hans.
Hann sleppti hönd ungu stúlkunnar
og gekk til Lady Cameron. '
„Afsakið, Lady Cameron. Ég er
Ian Macdonald, eigandi þessa húss,
sem þér hafið tekið á leigu. Ég leit
bara inn til að sjá, hvort ég gæti
nokkuð gert fyrir ykkur.“ Hann
sneri sér að Sir James. „Komið þér
sælir, herra.“
Sir James geðjaðist vel að hon-
um. Hann var sérkennilegur maður,
en átti vel við umhverfið. Og Sir
James vildi, að fólk ætti við um-
hverfið. Lady Cameron fannst það
engin meðmæli í þessu tilfelli —
hún hataði umhverfið.
„Svo að þér eruð hér enn?“ sagði
hún með illa dulinni gremju.
Ian brosti. „Ég veit, að það er
óviðeigandi að setjast að við þrösk-
uldinn hjá leigjendum sínum, en ég
hef ekki efni á að fara burt. Ég bý
í þorpskránni. En þér þurfið engar
áhyggjur að hafa, ég skal ekki
“Lux-sápan gerir hörund mitt svo óviójafnanlega hreint”, segir
Jane Fonda. “Eg hefi notað Lux-sápu í fjölda mörg ár”.
Fegurstu konur heims nota hina hreinu, mjúku Lux-sápu,-—Konur eins og hin
dáða Hollywood stjarna, Jane Fonda.
“Það er ekki til betra fegrunarmeðal í heimi, en Lux-sápa”, segir Jane. “Eg
hefi notað Lux-sápu f fjölda mörg ár”.
Með því að nota Lux-sápu daglega, verðið þér þátttakandi í fegrunarleynd-
armáli Jane Fonda. Lux sápan gefur yður kvikmyndastjörnu útlit, heilbrigða,
heillandi fegurð, sem vekur eftirtekt hvarvetna. Notið ávalt uppáhaldssápu
kvikmyndastjarnanna, LUX-SAPUNA.
9 af hverjum 10 kvikmyndastjörnum nota LUX-handsápu
X-LTS M0/IC-S44I
ónáða ykkur neitt. Ég er viss um,
að þið eruð fullkomnir leigjendur.“
„Þetta er fullkomið hús,“ sagði
Judy dreymandi.
Hann sneri sér aftur að henni,
glaður en hissa. „Mér þykir vænt
um, að þú kannt vel við þig hér.
En hvernig vissirðu, hvað ég hét,
áður en ég sagði til mín? Höfum
við hitzt áður?“
„Það held ég ekki,“ sagði Judy,
en þagnaði skyndilega, því að
vængjaða veran innra með henni
virtist hlæja dátt.
Lady Cameron reyndi að auðsýna
gestrisni. „Jæja, fáið yður sæti, hr.
Macdonald. Það var fallegt af yður
að koma. Ég vona, að þessi Angus
yðar sé farinn að búa til te.“
Ian roðnaði eilítið. „Þakka yður
fyrir, en ég held ekki ... ég ætti
ekki að vera hér lengur ... ég er
fluttur.“
Sir James kom með stól. Honum
geðjaðist æ betur að þessum unga
manni. „Gerið það fyrir okkur að
fara ekki strax,“ sagði hann. „Okk-
ur langar að tala við yður. Má ekki
bjóða yður sígarettu?"
Þau settust öll niður, og von
bráðar var öll þvingun horfin.
„Við erum öll stórhrifin af
Kinmohr,“ sagði Sir James. „Eink-
um þó Judy.“
„Þessi stofa talar,“ mælti Judy.
Ian leit aftur undrandi á hana.
„Já. Það hefur mér alltaf fundizt.“
Angus kom höktandi inn með
bakka, sem á var fat með þykku
smurðu brauði ásamt bollum og
diskum af ýmsu tagi. Lady Cameron
fitjaði upp á nefið.
„Hvers konar testell er þetta nú?
Er ekkert skárra til?“
Ian varð vandræðalegur, en sagði
ekkert. Angus hnussaði.
„Vill frúin kannski drekka úr
gulli og silfri?“ sagði hann með
fyrirlitningu. „Te er te, úr hverju
sem það er drukkið. Hver maður
með snefil af skynsemi ætti að sjá
það.“
„Angus!“ sagði Ian aðvarandi.
„Svei attan!“ fussaði Angus og
fór út.
„Þetta er maður að mínu skapi,“
sagði Judy, en veran innra með
henni hló. Það var lítilfjörleg lýs-
ing á tilfinningum hennar í garð
Angusar!
Ian leit þakklátur á hana. „Já,
hann er fágætt fyrirbæri. Ég veit
ekki, hvaðan hann kom upphaflega,
og hann virðist jafnvel ekki vita
það sjálfur, en hann hefur verið
hér, frá því að ég man fyrst eftir
mér.“
„Þér hafið búið hér tvö ár?“
sagði Sir James.
„Já, ég erfði landareignina eftir
föðurbróður minn. Auðvitað hef ég
komið hingað öðru hverju, frá því
VIKAN 19. tbl. — gg