Vikan - 09.05.1963, Blaðsíða 48

LÍTILL, EN RÚMGÓÐUR
RÖSKUR OG RAMMBYGGÐUR
LEIKANDI LIPUR, STÖÐUGUR
BER 5 MENN OG FARANGUR
ÞÆGILEGUR OG BJARTUR
SPARNEYTINN OG VANDAÐUR
ÓSKABÍLL FJÖLSKYLDUNNAR
KOMIÐ, O G SKOÐIÐ
PRINZINN
Yerð kr. 119.700.-
SÖLUUMBOÐ Á AKUREYRI:
LÚÐVÍK JÓNSSON & CO.
andartak. „Við vitum það ekki enn,“
sagði hann. „Hún er enn í höndum
læknanna ... en bróðir, hvernig
getið þið ætlazt til þess af mér eins
og á stendur? Hún er dóttir min.
Bróðir Jake ... þér er óþarft aði
hvetja mig ... Jú, bróðir Jake, ég
veit að ég vann eiðinn, en hún er
hold af minu holdi og blóð af mínu
blóði ... Er ekki nein leið að fresta
þessu?“ Nei, það leit úr fyrir að
um seinan væri að reyna að fresta
því nú. Ekki nokkur leið að ná sam-
bandi við hina bræðurna. Þeir voru
allir lagðir af stað. Hugðist bróðir
Clete standa við eið sinn?
Hann lagði talnemann á og gekk
fram á myrkan ganginn. Iíann gekk
fram hjá dyrunum á lækningastof-
unni og sá skugga á hreyfingu þar
fyrir innan skýjað glerið í hurðinni.
A hina höndina var upplýst anddyr-
ið. Hann hikaði brot úr andrá og
það var sem kuldaskjálfti færi um
hann. Hann varp þungt öndinni og
gekk fram í anddyrið. Fógetinn var
farinn leiðar sinnar. Nágrannarnir
stóðu i hóp úti í horni. Clete kyngdi
munnvatninu og gekk þangað, sem
Aggie stóð og horfði spyrjandi á
hann. „Aggie,“ sagði hann. „Ég verð
að bregða mér frá. Ég kemst elcki
hjá því. Það tekur mig ekki langan
tíma. Ég kem aftur eftir dálitla
stund.“
Hann beið þess að hún segði eitt-
hvað, en hún starði einungis á liann.
„Ég get hvort eð ekki orðið að
neinu liði, þó að ég bíði hérna,“
sagði hann enn. Hún gerði aðeins
að stara á hann. Það lá við sjálft að
traustið, auðmýktin og sorgin í
þreytulegum andlitssvip hennar bæri
hann ofurliði. „Ég veit að þú hregzt
aldrei skyldu þinni, Clete,“ sagði
hún hvisllágt.
Hann liraðaði sér út. Hitinn lagð-
ist i fang honum af ótrúlegum þunga.
Hann snaráðist inn í bílinn.
Nokkrum minútum síðar stóð
hann í myrkrinu undir kyrkings-
legum trjám, ásamt fimm sex öðr-
um mönnum, og stjörnurnar blik-
uðu yfir höfði þeim. „Bræður,“ sagði
bróðir Jake, þegar þeir söfnuðust
þéttar saman i myrkri skógarins
og næturinnar. „Bræður, ég vil gera
yður öllum kunnugt hvílíka fórn
vor góði bróðir, Clete, hefur fært.
Það er ekki full klukkustund síðan
að litla telpan hans varð undir bfl.
Hún liggur i sjúkrahúsi og líf henn-
ar er í hættu.“
Það kom grátkökkur i háls Clete,
og honum fannst sem hann mundi
kæfa sig. Hann lagði fingurgómana
fast að kverkum sér; ef hann byrgði
niðri i sér grátinn, færi ekki hjá því
að hann kafnaði. Það var eins og
öll hans sorg stæði i kverkum hans.
Einhvern veginn tókst honum að
kyngja henni. Rödd bróður Jake
rauf enn kvöldkyrrðina. „Engu að
síður kom hann þegar skyldan kall-
aði hann, bræður; hann hlýddi kalli
skyldunnar gagnvart litlu telpunni
sinni með ljósgullnu lokkana, gagn-
vart telpum okkar allra, kalli þeirr-
ar skyldu að vernda þær frá örlög-
um, sem sannarlega eru sárari og
þungbærari en sjálfur dauðinn."
Clete leit undan. í þetta skipti
tókst honum ekki að bæla niður
grátinn. Einn af bræðrunum lagði
höndina á öxl honum.
„Við skulum biðja fyrir þér, bróð-
ir CIete,“ mælti bróðir Jake. „Við
skulum biðja fyrir fallegu telpunni
junni. Við biðjum þig, guð. Drott-
inn guð,“ hóf hann bænina heitri
röddu og spennti greiparnar. Clete
fann tár renna niður vanga sér og
þegar hann leit upp, sá hann stjörn-
urnar skina til sín gegnum tárin.
„Amen,“ sagði bróðir Jake, dálítið
snubbótt, eins og hann yrði allt í
einu að hafa hraðann á. „Jæja,
bræður,“ mælti hann, „þið vitið all-
ir hvað við eigum fyrir höndum.
Og eitt verðið þið umfram allt að
muna — að nefna hver annan ekki
nafni eftir að við komum á stað-
inn.“
Þeir hröðuðu sér inn i bilana,
komu til baka að vörmu spori, og
Clete klæddist skósfðum hvftum
hjúpi, eins og þeir hinir og setti
hvítan strúthött á höfúð sér, sem
féll eins og gríma fyrir andlit hon-
um. Þeir athuguðu hvers annars
búnað eins náið og auðið var i
myrkrinu og lítil, kringlótt götin,
sem gerð voru á grímuna fyrir aug-
unum, gerðu þá alla vofulegri. „Af
stað þá, bræður,“ hauð bróðir Jake.
Enn settust þeir inn í bila sína
og óku af stað i gegnum skóginn og
eftir sendinni götu, unz þeir námu
staðar úti fyrir kofa einum og gengu
út. Fölva skímu lagði út uin glugga.
Bræðurnir hvísluðust á, stóðu þétt
saman, eins og til þess að halda á
sér hita. Siðan tóku þeir bræðurn-
ir, Jake og Clete forystuna og
hrundu hurð frá stöfum. Þeir gengu
inn. Þar sat kona við borð, laut
eilítið fram, gersamlega hreyfingar-
laus. Starði á þá. Munnur hennar
stóð dálítið opinn, en hún rak ekki
upp hljóð. Augu hennar voru föl-
grá.
Hún veitti þeim ekki mótspyrnu
að ráði, dálitla þó, ef til vill einungis
til málamynda. Hún var þvi ekki
óvön að karlmenn færu harkalega
að henni. Kannski hafði hún átt von
á heimsókn, kannski hafði hún búizt
við gestum í hvítum kuflum með
hvítar strúthettur. Bræðurnir tveir
leiddu hana á milli sfn þangað sem
bílarnir stóðu. Berir fætur hennar
drógust eftir sandinum. Hún var
mögur, fáklædd og óhrein.
„Bróðir, þú segir henni hvað er
um að ræða,‘ mælti bróðir Jake og
sneri sér að bróður Clete.
Konan gerði tilraun til að hörfa
aftur á bak, þegar Cléte tók sér
stöðu frammi fyrir henni. En bróð-
ir Jake og einhver annar þeirra
bræðra héldu örmum hennar eins
og í skrúfstykki og lyftu henni svo,
að hún gat rétt tyllt tánum niður
i sandinn.
„Clemmy Suggs,“ tók bróðir Clete
til máls. „Þú ert vesöl og spillt
skepna, Jezebel, skækja, skömm og
smán allra kvenna. Þú hefur velt þér
upp úr soranum og saurnum og
teygað að þér dreggjar eitursins af
48
VIKAN 19. tbl.