Vikan - 16.05.1963, Blaðsíða 20

í annað sinn um daginn hefði
Judy með ánægju getað myrt hann.
Hún þoldi ekki návist annarra en
Ians og Angusar í þessum nýja
heimi; hinir virtust eins og álfar
út úr hól.
Charles haltraði með mæðusvip
og hlammaði sér í stól.
„Mér þykir leitt að valda þér ó-
næði. Judy ,en ég tognaði um ökkl-
ann.“
Judy barðist árangurslaust við að
leyna gremju sinni. „Jæja, gerðirðu
það?“ sagði hún. „Staðnum geðjast
bersýnilega ekki að þér. Honum lík-
ar heldur ekki við mömmu. Hún er
komin með slæmt kvef. Hvernig
fórstu annars að þessu? Ég vona,
að þú hafir ekki verið að fikta við
bílinn, því að við þurfum að nota
hann á morgun."
Charles nuddaði ökklann geð-
vonzkulega. „Hjartalaus ertu! Ég
tognaði um ökklafjandann, þegar ég
var að ryðja burt öllu draslinu í bíl-
skúrnum, svo að ég gæti komið bíln-
um inn.“ Hann gaf Ian hornauga.
„Heyrðu, maður minn, ef þú ert
garðyrkjumaður hér eða hefur um-
sjón með húsinu, hvernig stendur
þá á því, að þú skyldir ekki taka
til í bílskúrnum?"
Judy bældi niður í sér hláturinn
og benti á Ian með glæsilegri hand-
sveiflu. „Má ég kynna hr. Ian Mac-
donald, lávarðinn af Kinmohr — og
Anderson höfuðsmann, minn tilvon-
andi.“
Charles roðnaði upp í hársrætur.
„Hjálpi mér hamingjan, ég bið inni-
lega afsökunar. Mér datt þetta ekki
í hug. Bölvaður asni get ég verið.“
Hann leit vandræðalega á þennan
hávaxna, þögla Skota, sem stóð
þarna og einblíndi á Judy. Það var
eins og honum sjálfum væri ofaukið
í stofunni; hann var særður og reið-
ur, en fann, að hann varð að fara.
Hann hneigði sig kuldalega fyrir
Ian og strunsaði út.
Judy horfði iðrandi á eftir hon-
um. „Aumingja Charles!“ muldraði
hún. „Hvað ég get verið geðvond!"
„Já,“ svaraði Ian.
Hún leit á hann og sá, að augu
mmm
FRAMH ALDSSAGAN
3. HLUTI eftir Elizabet Goudge
hans glömpuðu af hlátri. Hún hafði
það á tilfinningunni, að hann þekkti
alla hennar galla, að hann vissi vel,
hvað hún gat orðið uppstökk og
ergileg, hvað hún var þrjózk og stíf
og einþykk ... og að hann þekkti
líka ýmsa yndislega kosti í fari
hennar, kosti, sem hún þekkti ekki
sjálf ...
Þetta var allt svo dularfullt og
óskiljanlegt. Hún gekk aftur að
glugganum, og Ian elti hana. Aftur
umkringdi friðurinn þau, en jafn-
framt var loftið þrungið eftirvænt-
ingu.
„Þú verður að fyrirgefa Charles
og mömmu,“ sagði Judy, „að þau
hafa ekki skilning á dásemdum
þessa staðar. Þeim finnst ekki eins
og mér, að þau eigi hér heima.“
„Það gleður mig, að þér finnst
þú eiga heima hér,“ mælti hann í
lágum hljóðum.
„Mér finnst ég muna eftir þessu
öllu.“ Hún hikaði og fann til ótta.
„Ég skil ekki, hvernig á því stend-
ur.“
Hann leit hughreystandi á hana
og brosti. „Hafðu engar áhyggjur.
Kannski ertu það, sem kallað er
„næm“. Gömul hús eru full af minn-
ingum. Og hér í kyrrðinni og frið-
sælli einveru er auðvelt að skynja
þær.“
„Já,“ sagði Judy ofurlágt. „En
hvernig stendur á, að ég man eftir
þér?“
Hann þagði um stund, jafnringl-
aður og hún, en reyndi að finna
skýringu, er myndi fullnægja henni.
„Það hafa búið hér menn af Mac-
donaldsættinni öldum saman," sagði
ijann. „Ef til vill hittirðu einn þeirra
í forstofunni, þegar þú komst inn,
og ég minni þig á hann.“
„Þú meinar draug?“ spurði Judy.
„Eða við getum kallað hann berg-
mál staðarins.“
Judy virti hann aftur fyrir sér,
dreymandi augu hans og festulegan
munninn. Þetta var augsýnilega
maður, sem lét sér ekki nægja að
dreyma, heldur hafði viljastyrk til
að gera drauma sína að veruleika.
En hvað dreymdi hann um? Henni
fannst hún vita það, en samt gat
hún ekki komið því fyrir sig.
„Má ég spyrja þig spurningar?“
sagði hún.
„Vitanlega."
„Þú sagðir áðan, að þú hefðir ekki
ætlað að dveljast hér um kyrrt, þeg-
ar þú komst fyrst hingað, en þú
hafir orðið að gera það.“
„Já.“
„Hvers vegna?“
„Af ást til staðarins ... Og — ja,
mér fannst eins og einhverjir skugg-
ar fortíðarinnar neyddu mig til að
framkvæma visst ætlunarverk hér.“
„Hvað?“
„Að byggja Útópíu í þessum dal."
Judy brá svolítið. Þetta var kyn-
leg játning. Hún minntist þess, er
hún ók niður í dalinn; hún hafði
velt fyrir sér, hvert hún væri að
fara — til Sælueyjanna — Drauma-
landsins — Útópíu. Var þetta
draumur eða veruleiki?
„Byggja Útópíu?“ sagði hún. „En
hvernig? Hvað ertu að gera hér?“
Hann leit undan, vandræðalegur
og hikandi. „Það hljómar svo fárán-
lega, ef ég reyni að útskýra það ...
Byggja upp hreysin ... Ég vinn eins
og verkamaður við það ... Sinna
læknisþjónustu meðal leiguliðanna
... Koma á sættum, þegar þeir
deila ... Nágrannarnir halda, að ég
sé brjálaður.“
Hann leit beint í augu hennar.
Vandræðasvipurinn hvarf af andliti
hans, og hann talaði af ástríðufull-
um sannfæringarkrafti. „Ég er að
reyna að gera þennan stað fullkom-
inn, og mér mun takast það, áður
en ég dey.“
„En er Kinmohr ekki nokkuð af-
skektur staður til að reisa hér hið
fullkomna framtíðarríki?“
„Það er bezt að byggja Útópíu i
einangrun. í hinum óhreina heimi
nútímans saurgast allt, sem maður
reynir að byggja upp, en hér í þess-
um unaðsfagra dal verndar fjalla-
hringurinn okkur frá illum áhrif-
um.“
„Þetta er hugsjón munksins,“
sagði Judy. „Mér hefur alltaf þótt
hún dálítið eigingjörn — flótti frá
lífinu.
„Þá hefurðu misskilið hana.
Klausturhugsjón er heilbrigður
kjarni í sjúkum heimi, heilbrigði,
sem breiðist út. Aftur og aftur hafa
mennirnir leitað á náðir einverunn-
ar til að skapa fegurð og sköpunar-
verk þeirra síðar valdið byltingu í
löndum og heimsálfum.“
Judy var enn ósannfærð. „En ef
ekkert kemst yfir fjallahringinn til
að spilla draumaríkinu þínu, hvern-
ig geta þá áhrif þess borizt út til
umheimsins?"
„Ef þú kveikir bál í skjólgóðum
dal, sjá mennirnir allt í kring him-
ininn uppljómaðan af logunum.”
„Já,“ sagði Judy brosandi, „fyrir-
gefðu, að ég er sein að skilja, en
ég er vön Charles, og hann talar
aldrei svona.“
Aftur náði feimnin tökum á Ian,
og hann roðnaði lítið eitt. „Nei, eng-
inn heilvita maður talar svona. Þeg-
ar maður lifir í einveru, fær mað-
ur alls kyns brjálæðislegar hug-
myndir ... En það er eitthvað við
þennan stað.“
Judy kinkaði kolli. „Já, það er
satt — það er eitthvað við þennan
stað.“ Hún fór að hlægja. „Hvílíkar
samræður við fyrsta mót!“
„En mér finnst þetta ekki vera
okkar fyrsta mót,“ sagði Ian.
„Ekki mér heldur,“ sagði Judy
glaðlega. Síðan varð hún alvarleg
og leit fast á hann. „Ekki mér held-
ur,“ endurtók hún hægt.
Þau horfðust í augu.
„Judith! Judith!“ sagði hann og
vafði hana örmum.
Þau ríghéldu hvort í annað, utan
við sig af algleymissælu, en skyndi-
lega sleppti Ian tökunum.
Hún heyrði hann grípa andann
á lofti, eins og hann hefði vaknað
af draumi. Síðan sneri hann sér við
og hvarf út úr stofunni.
Hún var ekki lengur hrædd eða
ringluð, þótt undarlegt mætti virð-
ast, heldur himinglöð og dýrlega
hamingjusöm. Hún hafði valið mið-
gluggann, engil eilífðarinnar, og
tíminn kom henni ekki lengur við.
Aldirnar sameinuðust í einu andar-
20 — VIKAN 20. tbl.