Vikan - 16.05.1963, Blaðsíða 29

Saunders rétti honum höndina. tæki sér frí um helgina eins og
„Ég þakka yður fyrir, Ash læknir. venjulega. En innst inni vissi hann
Það krefst hugrekkis að geta tekið þó, að ef ógæfan dyndi raunverulega
þvílíka ákvörðun." yfir, mundi hann verða á sínum stað
„Gleymið ekki, að þér verðið í East Side-sjúkrahúsinu, sem mað-
einnig sjálfur á hættusvæðinu." urinn, er bæri ábyrgð á stjórn þess.
„Það er starf okkar að leggja okk-
ur í hættu — ekki starf yðar.“ ÞEGAR Tony Korff var á leið til
„Og hvað eigum við að gera, ef morgunstofugangsins, fór hann til
ofsahræðsla grípur um sig, þegar eldhússins, sem ætlað var að sjá
það rennur upp fyrir fólki, að . .fyrir þörfum sjúklinga, sem þurftu
Bæði Hurlbut og Saunders brostu sérstakt mataræði, og fékk sér bolla
þreytulega. „Það er ótrúlegt, hvað af svörtu kaffi. Hann drakk hann
fólk getur vanizt að hafa dauðadóm í stórum sopum, meðan hann stóð
hangandi yfir höfðinu," mælti og dró að sér ferskt loft um opna
Saunders. „Allir í New York munu hurðina, er vissi út að brunastigan-
lesa fyrirsagnir blaðanna. Svo rjúka um. Hann sá, að hitamistur hvíldi
menn að útvarpstækinu eða þyrpast þegar yfir borginni, og hugsaði með
inn á næsta veitingahús til að fylgj- sjálfum sér, að þetta yrði brenn-
ast með sjónvarpsviðtækinu, sem þar heitur dagur. Honum hafði ekki
er. En við gerum ekki ráð fyrir, að komið dúr á auga, síðan hann hafði
um ofsahræðslu verði að ræða — veitt aðstoð við aðgerðina, sem hafði
ekki fyrr en eitthvað gerist, sem bjargað lífi Bert Rillings. Alla nótt-
raunverulega er ástæða til að ótt- ina hafði hann hlakkað til þess and-
ast.“ artaks, þegar hann gengi í embætt-
„Ég verð að sjálfsögðu að skýra isnafni að hvílu ölgerðarmannsins,
aðstoðarmönnum mínum frá þessu.“ en nú var hann næstum hræddur
„Já, það liggur í augum uppi. Ég við að fá staðfestingu á uppgötvun
skal sjá svo um, að næstu sjúkrahús þeirri, sem hann hafði gert í hinni
verði við öllu búin — ef þér skyld- skörpu birtu skorðstofunnar.
uð þurfa á hjálp að halda snögg- Hann fékk sér annan bolla af
lega.“ Saunders stóð hvatlega á fæt- sterku kaffi og tvö stykki af glóð-
ur; svo virtist helzt, sem Ash hefði uðu brauði, sem hann krækti sér í
lyft miklu fargi af herðum hans. af bakka einnar hjúkrunarkonunn-
„Þið getið ætíð náð sambandi við ar — það var allur morgunverður-
mig fyrir tilstilli Hurlbuts." inn, sem hann þarfnaðist. Nú var
hann reiðubúinn til að hætta á hið
ASH vék ekki frá glugganum, mikla stökk — reiðubúinn til að
stóð þar lengi eftir að lögreglu- hætta öllu fyrir sannfæringu sína
mennirnir tveir voru farnir. Ég trúi um, að þeir Bert Rilling væru gaml-
ekki orði af þessu, hugsaði hann — ir kunningjar.
ég get ekki trúað því. En vitanlega Hjúkrunarkonan, sem hafði setið
verð ég að skýra starfsliði sjúkra- við rúmið um nóttina, spratt snögg-
hússins frá þessu, svo að hægt sé lega á fætur og rétti Tony sjúkra-
að grípa til allra varúðarráðstafana sögu Rillings, þegar hann hafði lok-
í tæka tíð. Við skulum sannarlega að hurðinni varlega á eftir sér. Tony
verða viðbúnir, ef þessi djöfuldóm- setti upp læknissvipinn og kannaði
ur skyldi raunverulega dynja á sjúkrasöguna vandlega, meðan hann
okkur! renndi annarri hendinni undir súr-
Þá varð honum hugsað til þess, efnistjaldið til að taka á slagæð
að Catherine ætlaði að aka til sjúklingsins.
sveitaseturs þeirra á Langey morg- Hann neyddi sig til að einbeita
uninn eftir — til heims, sem var svo huganum að einstökum atriðum
óendanlega fjarlægur morðum og sjúkdómsmyndarinnar og forðaðist
sprengjum og annarri mannvonzku. að líta á vangasvip Rillings, sem sjá
Hún hafði boðið húsfylli gesta að mátti óljóst gegnum plastvegg súr-
dveljast hjá þeim um helgina og efnistjaldsins. Slagæðin var óreglu-
vonaðist — já, bjóst alveg ákveðið leg og alltof hröð — fremri hólfin
við því, að hann mundi verða heima. störfuðu of hratt — hjartað myndi
Hann reyndi að hugleiða vanda- ekki standast átökin öllu lengur.
málið rólega. Hann sagði við sjálf- Sjúkrasagan sýndi annars, að blóð-
an sig, að eiginlega væri alls ekki rásin var enn í góðu lagi í fótleggj-
nauðsynlegt, að hann héldi kyrru unum eftir djarflega aðgerð Andys,
r fyrir þarna, jafnvel þótt ógæfan en þetta ætlaði samt að verða að-
dyndi á sjúkrahúsinu. Það hyggileg- eins hálfur sigur. Það var uppruna-
asta, sem hann gæti gert, væri vafa- lega sjúkt hjartað, sem sent hafði
1 laust að láta Andy Gray taka allar blóðflekkina út um líkamann, og
frekari ákvarðanir, því að hann sama hjarta hætti nú smám saman
hafði miklu meiri reynslu frá stríðs- að starfa. Það var næstum alger
árunum en hann sjálfur. Starfslið vissa fyrir því, að það myndi bráð-
sjúkrahússins var einnig eins vel lega binda endi á líf ölgerðarmanns-
undir það búið, ef stórslys kæmi ins.
fyrir, og björgunarsveit á Atlants- En þá mátt ekki deyja, fyrr en
hafsgufuskipi. Andy bjó yfir svo ég er viss um, hver þú ert, hugsaði
mikilli skipulagsgáfu og stjórnar- Tony Korff. Ég vil hreinlega ekki
hæfileikum, að hægt var að láta láta þig deyja, djöfullinn þinn ...
öryggisráðstafanirnar vegna hættu- hann hrökk snögglega upp og átt-
ástands koma til framkvæmda með aði sig, þegar hann heyrði rödd
andartaks fyrirvara. Enginn mundi hjúkrunarkonunnar:
liggja Martin Ash á hálsi, þótt hann „Viljið þér ekki gera svo vel að
líta á þessa bletti á fingrunum á hugsaði Tony. Frá því að fundum
honum, Korff læknir? Ég veitti okkar bar fyrst saman, vissi ég, að
þeim strax eftirtekt, þegar ég kom þú mundir ekki til lengdar sætta
á vörð. Vökukonan segir, að þeir þig við að ráða einungis yfir versta
hafi verið enn greinilegri, þegar fátækrahverfi Berlínarborgar — að
komið var með hann úr skurðstof- þú mundir finna rotnunardauninn,
unni í nótt.“ sem lagði frá stjórnarfari Hitlers,
Tnoy lyfti feitri hendinni. Blett- og söðla um, meðan tími var til ..
irnir sáust á þrem fingrum, en þeir Frá þeim degi, þegar fundum þeirra
voru mjög greinilegir. „Þetta eru hafði af tilviljun borið saman í fá-
aðeins staðbundnir blóðtappar,“ tækrahverfinu, hafði Schilling tek-
sagði hann. „f þvílíku tilfelli sem ið hann undir verndarvæng sinn og
þessu berast alltaf fjölmargir litlir þjálfað sem einskonar lífvörð. Tony
kekkir út í blóðrásina. Einn þeirra hafði óttazt hann og dáð — og hlýtt
hlýtur að hafa setzt í slagæðina, hverri bendingu hans.
sem liggur fram í fingurna, blóð- Þegar Tony fékk að vita forðum,
rásin þar hefur ekki verið of góð að Schilling hafði stungið af til
fyrir ...“ Hann þrýsti þumalfingr- Ameríku, hafði hann ekki orðið
inum af afli í hönd Rillings til að verndara sínum gramur. Hann hafði
athuga litarhátt húðarinnar. Öl- alltaf vitað, að Schilling myndi ein-
gerðarmaðurinn kippti hendinni að ungis nota hann, meðan hann gæti
sér og stundi gegnum deyfilyfjaþok- haft eitthvert gagn af honum. Menn
una: „Mein Gott!“ af hans tagi komast ekki langt, ef
Hjarta Tonys tók að berjast af Þeir hafa tilfinningavæmni í fór-
ákafa. Það var eins og hann bærist um sínum. Auk þess var Tony sjálf-
snögglega langt aftur í tímann, þeg- ur farinn að hugleiða flótta frá
ar hann heyrði hraða, hása rödd Þýzkalandi.
Rillings. Fjöldi mynda fór um heila Já, Kurt Schilling hafði haft þörf
hans — eins og gömul kvikmynd, fyrir hann þá. Og nú mundi Bert
sem snúið er aftur á bak. Og sóða- Rilling — milljónarinn, kaupsýslu-
leg gata í austurhluta Berlínar. And- maðurinn, stjórnmálamaðurinn •—-
lit, sem var ummyndað af skelfingu hafa þörf fyrir hann aftur! Rilling
og reiði — andlit sjálfs hans! Hann hefði ekki um neitt að velja — ef
sneri baki að múrvegg og barðist hann lifði þá nógu lengi til að sjá,
örvæntingarfullri baráttu, til þess að Tony Korff væri hættuleg ógn-
að enginn næði tökum á honum, því un við þá virðulegu stöðu, sem hann
að margar hendur leituðust við að hafði öðlazt í hinu nýja föðurlandi
draga hann ofan í eðju göturæsisins. sínu. Ef Tony átti að halda leyndri
Tveir risavaxnir hnefar börðu til vitneskju sinni varðandi fortíðina,
hægri og vinstri, svo að unglinga- yrði hann á móti að heimta örugga
bófaflokkurinn forðaði sér í allar tryggingu varðandi framtíð sjálfs
áttir. Hávaxinn, herðabreiður hrotti sín.
— hærri og harðari af sér en litlu Hann leit aftur á sjúkrasöguna.
glæpamannaspírurnar, sem ráðizt Þegar fremri hjartahólfin hegðuðu
höfðu á Tony — bjargaði honum sér eins og þarna, var heppilegast
á fáeinum sekúndum og stökkti að nota kinidin. Stundum gat það
bófaflokknum á flótta ... gert kraftaverk, og Tony hafði
„Mein Gott! Was ist das hier?“ sananrlega þörf fyrir eitthvert
Tony krepti hnefana til að reyna kraftaverk þennan morgun. Hann
að sigrast á því, hvað hann var tók símann á náttborði Rillings og
skjálfhendur. „Réttu mér vasaljós- hringdi til Plants læknis.
ið,“ sagði hann svo rólegri röddu „Hvernig líður milljónerasjúkl-
við hjúkrunarkonuna. „Ég ætla að ingnum í dag, Korff?“
aðgæta hörundslit hans.“ „Hann er enn með lífsmarki,"
Allt var hljótt í herberginu, svo svaraði Tony þurrlega. „Litarhátt-
að þar heyrðist aðeins dauft suð frá urinn á fótunum er ágætur, og ekki
vélinni fyrir utan súrefnistjaldið. sjást nein merki um nýja blóðtappa.
Ljósgeisli skar gegnum plastvegg En hjartsláttur er hraður og óreglu-
súrefnissjaldsins. Enni og kjálkar legur. Ég geri ráð fyrir, að fremri
voru með bláum lit ■—■ hann var vott- hjartahólfin vinni of hratt." Hann
ur þess, að hjartað væri að bila og brosti ánægður, þegar allt í einu
gefast upp. Skuggi frá fortíð minni, varð þögn í símanum og kinkaði svo
hugsaði Tony. Hann er að dauða kolli ákafur, þegar Plant gaf fyrir-
kominn, en ég ætla ekki að láta mæli um lyfið, sem hann hafði von-
hann deyja núna ... f sama andar- ast eftir. „Kinidin? Ég skal strax
taki lauk Bert Rilling upp augunum, sjá um það, Plant læknir.“
eins og hann væri að svara hugs- Þegar hann hafði hringt til lyfja-
unum, sem Tony hafði ekki mælt. deildar sjúkrahússins og gekk aftur
Rétt sem snöggvast kom glampi í að súrefnistjaldinu, gerði hann sér
dauf augun, þegar hann sá dökkan grein fyrir þvi, að hann gæti ekki
vangasvipinn fyrir utan súrefnis- leyft sér að vera lengur þarna uppi.
tjaldið, eins og hann bæri kennsl Þar sem fyrirmæli höfðu verið gef-
á manninn, sem þar stóð. in um, hvaða lyf ætti að nota, var
Tony hélt niðri í sér andanum, heldur ekki annað að gera en að
unz ölgerðarmaðurinn var orðinn bíða — og vona. Hjúkrunarkonan
rænulaus aftur. Nú var hann viss, gekk til hans. „Er það nokkuð, sem
öldungis viss! Bert Rilling hafði áð- ég get gert, Korff læknir?“
ur heitið Kurt Schilling! Það er „Þér sjáið svo um, að hann fái
hægt að leika annað eins, þegar kinidinið á sama andartaki og kom-
menn hafa farið yfir Atlantshafið, Framhald á bls. 50
VIKAN 20. tbl. — 29