Vikan - 16.05.1963, Blaðsíða 40

þessu var aldrei um Álptanes
spáð ...“
Þau gerast einmitt býsnamörg
nú, Álptanesin, í þeim skilningi. Eða
eins og borgfirzki strákurinn sagði:
það er víðar England en í henni
Kaupmannahöfn. ★
Eigum við að hittast.
Framhald af hls. 16.
— Klukkan er nú samt ekki nema
rúmlega hálf þrjú, manima.
Þarna sátu þær sín hvoru megin
við eldhúsborðiði, sein þeim fannst
vera orðið eitthvað svo stórt siðan
pabbi yfirgaf þær, að hægt var að
hafa annan vænginn niðurfelldan.
— En livað þetta vai- bragðgott,
mamma. Og hvað þú hefur lagað vel
á þér hárið.
Brosið fék'k. jafnvel ekki eytt
þreytusvipnum af andliti móður
hennar. Ingiríði fannst stundum
sem það væri ranglátt, að hún ætti
allt lífið framundan sér, óendanlega
fjölda af óskrifuðum blöðum, sem
fólu i sér ótreikúnanlega möguleika,
en inóðir Iiennar hafði þegar eylt
helmingi ævi sinnar og hinn ólifði
helminigur virtist fyrir fram ákveð-
inn og gleði lífisins gengin.
— Heyrðu, mamma ... Það var
rétt ómögulegt að vita hvaða orð
skyldi viðhafa til þess að særa sem
minnst. Það gilti nær einu, hvernig
hún leitaði, árangurinn varð æ hinn
sami. — Tefirðu nokkuð á móti því,
að ég fari á fund iþróttafélagsins í
kvöld?
Þögn. Agnarlitið andvarp, sem
ekki var að vita hvort ætla/.t var til
að heyrðist, éða ekski.
— Á það ekki sumarbústað, þetta
félag? Úti við Brekkulæk?
— Jú ...
— Og ])essi drengur þarna, ætlar
hann líka þangað?
Það færðist roði í andlit Ingiríð-
ar. — Þú veizt nú hvaði hann heitir,
mamma. Hvers vegna þarftu þá að
kalla hann „þennan dreng þarna“?
— Verða nokkrir fullorðnir í
hópnum?
— Heyrðu nú, mamma. Andrés er
tuttugu og eins árs, ég er átján,
enginn í félaginu er innan við
fimmtán ára aldur og tveir þeirra
eru meira að segja eldri en Andrés.
Við getum séð um okkur sjálf!
■—■ Þennan tón kann ég ekki við,
Ingiríður!
— Fyrirgefðu, mælti Ingiriður
lágt. En þú getur sjálfri þér um
kennt. Þegar þú talar af slíkri litils-
virðingu og trúir þvi ekki sem ég
segi, get ég ekki að mér gert.
Ilún stóð upp, gekk að vaskinum
og skolaði diskinn sinn undir hon-
um.
— Ég þakika fyrir matinn.
— Viltu ekki fá þér kaffi?
— Nei, þakka þér fyrir, ég ætla
bara að liafa fatgskipti, svo fer ég.
Ekkert svar. Þegar hún sá Andrés
standa við hjólið sitt langt í burtu
og veifa til sin, var hún enn ekki
búin að gleyma móður sinni, þar
sem hún sat við eldhúsborðið, þögul
og kvíðin með hendur í kjöltu sér.
EN það var ekki hægt að vera
dapur til lengdar í návist Andrésar.
Hún var ekki eins þakklát fyrir neitt
af því sem mætt hafði henni á lifs-
leiðinni og það, að hafa kynnzt
Andrési. Þarna sat hún fyrir aft-
an liann á bifhjólinu, hélt utan um
hann, þrýsti vanganum að hlýju
baki hans og hans leið var hennar
leiði, allt annað var henni óviðkom-
andi.
Þau voru tólf talsins sem ætluðu út
í sumarbústaðinn. Allir óku í hala-
rófu og þau Andrés rák.u lestina.
Hraðfara strik með skellum og
smellum, í friðsælu, kyrrlátu héraði,
á leið til hljóðra og mjúkra götu-
slóða, þar sem rætur trjánna og
drúpandi greinar neyða ferðamann-
inn til að draga úr bensíngjöf og
miða hraðann við hentugleika skóg-
arins.
Hlátur ferðafólksins og samræð-
ur, og mjúklátt brakið undir fótum
þess og farartækjum fylltu ])að gleði
og eftirvænting. Loks opnaðist skóg-
urinn og þarna stóð lági brúni skál-
inn og bar við grænan vegg greni-
trjánna.
— Finnst þér það ekki fínt, hróp-
aði Andrés og horfði yfir þetta allt
saman eins og hann ætti það. Við
skulum ganga hér um og gæta vel að
öllu, það gerum við alltaf þegar við
komum liingað, skilurðu.
Sólin lækkaði i sífellu og varð að
síðustu ekki annað en dumbrauð
'kringla sem óg salt á blárri brún
sjóndeildarhringsins. Þau gengu öll
tólf í hóp niður strandgötuna, til
að sjá sólina setjast, og þau læklc-
uðu róminn og hlátrarnir urðu
styltri og strjálli. Þau settust á
klappirnar, er smám saman skiluðu
nóttunni hitagjöf sólarinnar, en
fyrstu ljósu þokuhnoðrarnir voru
þegar teknir að dansa á enginu.
Hann lagði arminn utan um liana
og návist hans var henni athvarf og
öryggi. En hvað þetta var allt öðru-
visi en móðir hennar liafði lialdið,
svo lireint og ferskt og dásamlegt!
Hann dró hana nær sér og hvíslaði
i eyra hennar:
— Ég elska þig, Ingiriður . ..
Þá kornu tárin fram í augu henn-
ar. Hún fann sig gripna svo sterkri
kennd, að við sjálft lá að hún næði
ekki andanum.
Þegar þau héldu heimleiðis, var
orðið svalt í lofti og myrkrið fyllti
bilið milli trjánna, biksvart og þungt.
Þau kveiktu upp eld í sumarbústaðn-
um og steiktu sér pylsur og epli og
sungu við flöktandi logana.
Svo leið að nóttu, söngurinn
hljóðnáði og þau liættu að leggja
sprek á eldinn. Þau fyrstu risu á
fætur, kvöddu og opnuðu dyrnar út
í kolsvarta nóttina. Þungir regn-
dropar voru teknir að f'alla til
jarðar og loftið var þrungið þykk-
um skýjum.
— Við bíðum þangað til glóðin
er kulnuði út og læsum svo húsinu,
eins og vant er, sagði Andrés.
Þau stóðu í dyrunum og heyrðu
málróm liinna hverfa út í myrkrið,
þar til allt var orðið hljótt og þögn-
in lagðist að eyrum þeirra eins og
mjúkur lófi. Henni datt i hug að nú
væru þau alein, og einhvers staðar
innra með' sér nam hún tón, eins og
— VIKAN 20. tbl.