Vikan - 16.05.1963, Blaðsíða 50

Kjóll og buxur.
Framhald af bls. 18.
buxurnar verði víðari, og er það
gert þannig: prj. 1 umf. þar til 4 1.
eru eftir á prjóninum, snúið þá við
og prj. þar til 4 1. eru einnig eftir
hinum megin á prjóninum. Snúið
við og prj. þar til 8 1. eru eftir á
prj., snúið þá aftur við og prj. þar
til 8 1. eru eftir hinum megin á
prjóninum, eins og áður. Prjónið nú
áfram á þennan hátt, þar til 24 1.
eru báðum megin á prjóninum.
Prjónið þá á prj. nr 2 stuðlaprjón,
1 1. sl. og 1 1. br. Eftir IVi cm er
gerð gataröð frá réttu þannig: prj.
1 1. sl., 1 1. br., bregðið bandinu um
prjóninn, og myndið þannig lykkju,
prjónið síðan 2 1. sl. saman *. End-
urtakið frá * til * umferðina á enda,
og endið með 1 1. sl. Prjónið síðan
áfram stuðlaprjón þar til það mælist
3 cm. Fellið áf.
Framstykki: Fitjið upp 23 1. á prj.
nr. 2% og prjónið sléttprjón. Þegar
stykkið mælist 6% (IVi) cm, er
aukin út 1 1. báðum megin í hverri
umferð, 6 sinnum og síðan fitjaðar
upp 27 (29) 1. í einu, báðum megin.
Takið úr 1 1. báðum megin með 2ja
cm millibili, 4 sinnum. Þegar hliðin
nær sömu lengd og hlið afturstykk-
is, er prjónað stuðlaprjón á prj. nr.
2 á sama hátt og afturstykkinu.
Pressið nú mjög lauslega yfir öll
stykki frá röngu. Saumið saman
hliðar- og ermarsauma á kjólnum,
með aftursting og þyntu ullargarn-
inu. Tyllið vinstra framstykki við
röngu og saumið mynzturröndina
við hálsmálið að aftan. Saumið erm-
ar í handvegi.
Takið upp á prj. nr. 2 90 1. í
skálmarstað á buxunum með því
að draga garnið frá röngu á réttu
með prjóninum, en taka ekki upp
laus bönd, því þá vilja frekar mynd-
ast ójöfnur. Prjónið stuðlaprjón 2
cm, og fellið af. Saumið saman hlið-
arsaumana, og dragið teygju í gata-
röðina að ofah.
Varahlutir í hjartað.
Framhald af bls. 15.
notaðar, nema um líf og dauða sé
að tefla. Enginn þessara 65 sjúk-
linga átti lífsvon með sínum upp-
runalegu lijartalokum. Að vísu er
jiað uggvænleg hundraðstala, að
30 prósent sjúklinga með óstarf-
hæfar hjartalokur séu dauðadæmd-
ir, en á hinn bóginn lítur það bara
vel út, að hægt er að gefa 70 sjúkl-
ingum af hverjum 100 framleng-
ingu á ævina.
í fullri alvöru.
Framhald af bls. 2.
þykir jafn nauðsynlegt að eiga bíl,
eins og næturgagn þótti mikill lúx-
us áður fyrr. Kannski er þetta bara
ofvöxtur; Kannski er íslenzka þjóð-
in eins og unglingur, sem vex og
þroskast líkamlega en hugsar enn
og framkvæmir eins og barn. Þegar
þannig er ástatt, er alltaf við skakka-
föllum að búast. Við sjáum það bezt,
hve hætt mannlegum unglingum,
sem þannig misþroskast, er við
ýmsum áföllum. Líkaminn er bú-
FYRIR ÞVI URSKURÐAST
Eins og málsatvikin sýna, reyndist hin selda lóð 42 fermetrum
minni, en í afsali var greint. Spurningin er því þessi: Skapar
þetta misræmi fébótaskyldu á hendur seljanda?
Seljandinn vissi ekki betur, en lóðin væri 840 fermetrar, þegar
hann gaf út afsalið, enda var það flatarmál gefið upp í afsali
til seljanda á sínum tíma, svo og í opinberum heimildum um
fasteignina. Ljóst er því, að seljandi var í hörkugóðri trú varð-
andi þetta atriði, og ekki var um að ræða neina pretti af hans
hálfu í sambandi við sölu lóðarinnar.
Þrátt fyrir þessa staðreynd er engan veginn útilokað, að kaup-
andi ætti fébótarétt á hendur seljanda, ef efnisrök hníga í þá
átt og sanngjarnt þykir vegna hagsmuna hans. Skal nú að þessu
atriði hugað.
Kaupandi grandskoðaði lóðina og lóðarmörkin, áður en kaupin
voru gerð. Kaupverðið var mjög hátt í samanburði við fasteigna-
matið. Verðið var ein ákveðin fjárhæð, en ekki ákvarðað sem
viss krónutala pr. fermeter.
Allt bendir þetta til þess, að misræmið varðandi lóðarstærðina
hafi ekki verið nein veruleg forsenda fyrir kaupunum eða kaup-
verðinu. Fremur virðist mega ætla, að kaupandi hefði verið
reiðubúinn að gjalda sömu fjárhæð fyrir fasteignina, enda þótt
hann hefði vitað, þegar kaupin voru gerð, að lóðin væri 42 ferm.
minni, en raunin reyndist. Samkvæmt þessari niðurstöðu verður
ekki talið, að margnefnt misræmi leiði til fébótagreiðslu.
Ályktunarorð: JÓN ÞARF EKKI AÐ GJALDA FÉBÆTUR.
J. P. E.
------ •
inn til hlutverks fullorðinsáranna,
en barnssálin í þessum fullþroskaða
líkama kann ekki að hafa stjórn á
honum. Afleiðingin verður ungling-
ar á glapstigum. Handa þeim erum
við að reyna að eiga til uppeldis-
heimili og leiðbeina þeim eftir beztu
getu, þar til sálin hefur náð sér til
jafns við líkamann. En það er erfitt,
því misræmið kemur fram í tog-
streitu, sem gerir unglinginn leið-
an sjálfum sér og öðrum.
Þessu má líkja við kálf. Hann hef-
ur gott af drukknum sínum, enda
tekur hann ekki hausinn upp úr
fötunni, fyrr en hún er tóm. Og
fengi hann sjálfur að ráða, hætti
hann ekki að þamba, fyrr en hann
spryngi. Ungri þjóð á vaxtarskeiði
og misþroskuðum unglingum má
líkja við svona kálf, en við sem
erum hin unga þjóð, verðum að
reyna að kunna okkur magamál,
fara ekki svo geyst í drukkinn okk-
ar að það verði okkur sjálfum að
fjörtjóni.
DÆGUR ÖTTANS.
Framhald af bls. 29.
ið verður með það. Og kallið á mig
tafarlaust, ef um minnstu breytingu
verður að ræða.“
Þegar hann var kominn fram á
ganginn, fékk hann allt í einu hug-
dettu og gekk til herbergis þess, þar
sem sjúklingurinn með brunasárin
miklu lá. Sjúkrastofa þessi var í
viðauka við handlækningadeildina
og var því einnig á starfssviði hans.
Hann sá samstundis, að maðurinn
var í andarslitrunum. Hjúkrunar-
konunni, sem falið hafði verið að
sitja yfir manninum, létti mjög við
að sjá Tony. Þetta var ein af yngri
stúlkunum í deild sjálfs hans, og
hann vissi, að hún myndi hlýða fyr-
irskipunum hans, án þess að leggja
fyrir hann spurningar. „En hvað ég
er fegin, að þér skylduð koma, Korff
læknir. Ég ætlaði einmitt að fara
að spyrja um, hvort ekki ætti að
gefa honum hressandi lyf.“
Tony leit á lyfjabakkann við hlið-
ina á rúminu, og hafði dúkur verið
lagður yfir hann. Veslings maðurinn
var vafalaust svo langt leiddur, að
sprautur mundu ekki gera neitt
gagn — en ef Tony gerði ekki til-
raun til að hjálpa honum, væri hægt
að álasa honum fyrir það síðar.
„Ég gef honum coramin-sprautu,“
sagði hann. „Hafið þér sprautu til-
búna?“
Meðan hjúkrunarkonan tók spraut-
una og rétti honum, tók hann sjálf-
ur smáglas af coramin af bakkan-
um, en hætti svo við að nota það,
og tók metrazol, sem var allmiklu
sterkara lyf. Hann sogaði innihald
glassins upp í dæluna, brá svo
gúmmíslöngu utan um handlegg
hins deyjandi manns og herti að,
svo að æðin, sem var þegar þrútin
vegna bilandi blóðrásar, var eins
og gildur, blár strengur. Hann
horfði á þumalfingur sinn meðan
hann tæmdi dæluna. Hendur mínar
starfa nógu vel fyrir East Side-
sjúkrahúsið, hugsaði hann, þótt heili
minn í dag starfi einungis fyrir
Tony Korff — og framtíð hans.
„Súrefnið er að verða búið,“ sagði
hjúkrunarkonan. „Mætti ég biðja
lækninn að bíða hér, meðan ég
skrepp eftir nýrri súrefnisflösku?“
Tony kinkaði kolli annars hugar.
„Er laganna vörður enn á sínum
stað þarna fyrir utan?“
„Nei, hann er farinn. Þeir hafa
bersýnilega gefið upp alla von um,
að maðurinn tali.“
Hjúkrunarkonan flýtti sér út.
Tony stóð eftir og horfði á deyjandi
manninn. Litarhátturinn var aðeins
hraustlegri, hjartslátturinn styrkari
eftir sprautuna og miklir kippir fóru
um andlitsvöðvana undir umbúðun-
um, sem voru eins og á smurlingi —
eins og maðurinn væri að reyna að
segja eitthvað.
Að þessu sinni tók Tony tvö smá-
glös með metrazol, þvi að maður-
inn varð að tala núna, ef hann átti
nokkru sinni að hafa möguleika á
því, og þar sem hann hlaut hvort
sem var að deyja mjög bráðlega,
gæti ekki sakað, þótt hann fengi
óvenjulega stóran skammt. Tony
rak nálina djúpt í holdið og dró
hana ekki út aftur, fyrr en innihald
dælunnar var komið vel á leið til
lamaðs heilans. Þá fyrst litaðist
hann um, til að ganga úr skugga
um, hvort hjúkrunarkonan væri
komin aftur, stakk tómum smáglös-
unum i vasa sinn og gekk fast að
rúminu.
Aðeins andartak til viðbótar,
hugsaði hann, þegar hann heyrði
fótartak stúlkunnar úti fyrir. Hann
tók súrefnisgeyminn, sem hún hélt
á, og gaf henni fyrirmæli um að
sækja þegar smáglas með adrenalin.
Þegar hann heyrði, að hurðin lok-
aðist hægt, vissi hann, að hann —
hann einn — mundi heyra síðustu
orðin, sem hinn slasaði mundi geta
komið upp í þessu lífi. Lögreglan
mundi verða þakklát fyrir að fá að
heyra hinztu orð hins deyjandi
manns, og það sakaði aldrei, að hafa
lögregluna sín megin, þegar menn
ætluðu að kaupa sér læknisstarfs-
svið í borg eins og New York.
Enn meiri rikkir og kippir fóru
um andlitsvöðvana undir umbúðun-
um. Maðurinn kreppti fæturna eins
og í krampa —■ þeir urðu eins og
stórir sjálfskeiðungar undir ábreið-
unni. Aðeins læknir gat vitað, að
þetta voru síðustu krampadrættir,
áður en dauðinn gengi í garð — ó-
sjálfráð viðbrögð vegna hinna miklu
metrazol-skammta, sem maðurinn
hafði fengið.
Framhald 1 næsta blaði.
MIÐGLUGGINN.
Framhald af bls. 21.
Að endingu sofnaði hún og svaf
djúpt og draumlaust, þar til birti
af degi. Nú vaknaði hún óttalaus.
Hún hafði hugsað of mikið um
dauðann, en það var af því að hún
var þreytt og taugaóstyrk. Kannski
var enginn dauði til ... Ef til vill
var hann ekkert annað en sjón-
hverfing?
Hún litaðist um í herberginu, og
allt í einu settist hún upp í rúminu.
Á veggnum andspænis henni hékk
málverk af glæsilegum aðalsmanni
frá átjándu öld. Hún þekkti strax
andlitið. Það var Ian og þó ekki
Ian. Sömu dreymandi augun og
festulegi munnsvipurinn, en Ian var
illa klæddur og þreytulegur, bar
menjar baráttu og fátæktar og var
þess meðvitandi, að allir álitu hann
skýjaglóp. Þessi maður var stoltur
og tígulegur, bar sig eins og höfð-
ingi og var auðsjáanlega vanur að
skipa fyrir, auðugur og hamingju-
samur.
Judy beit saman vörunum. Svona
ætti Ian að líta út. Hún fann til
PJ0 — VIKAN 20. tbl.