Vikan - 16.05.1963, Blaðsíða 51

gremju gagnvart þessum glæsilega
forföður hans, sem skyggði á af-
komanda sinn. Hvernig vogaði hann
sér að vera svona mikilfenglegur?
Og þó gat hún ekki verið honum
reið, því að hann var svo fallegur
og kátur, svo fullur af lífi og þrótti,
svo svipmikill í skartklæðum sínum.
Var þetta Ranald Macdonald, sem
hafði fallið í uppreisninni 1745?
Hvernig gat slíkur ólgandi lífskraft-
ur dáið? . . . Líf, líf! sungu fuglarnir
. . . Enginn dauði til.
VIKURNAR LIÐU, og aðkomu-
fólkið tók að venjast lífinu í
Kinmohr. Sir James, Lady Camer-
on og Charles leituðu sér dægra-
styttingar við veiðar, göngur og
ýmsar aðrar skemmtanir, en Judy
hagaði sér eins og hún hefði í hyggju
að dveljast þarna um kyrrt það sem
eftir væri ævinnar.
Hún sá Ian sjaldan, en þó duldist
engum, að böndin milli þeirra
styrktust með hverjum deginum
sem leið. Það var eins og þau lifðu
í rafmagnaðri kyrrð, sem oft er
fyrirboði þrumustorms. Eitthvað,
sem þau vissu ekki hvað var, nálg-
aðist óðum, og brátt myndi friður-
inn rofinn.
Judy fann það á sér. Hún var að
breytast innra með sér, og lífið
horfði öðru vísi við henni en áður.
Hingað til hafði hún lítið skeytt um
heilabrot um líf og dauða, en nú
leitaði hún á náðir einverunnar og
hugsaði. Stundum hitti hún Ian, en
oftast sat hún ein uppi á tindi Ben
Fhalaich og sameinaðist kyrrðinni
og hinni undursamlegu fegurð, er
ríkti í Kinmohr.
En Judy var ekki einræn að eðl-
isfari, og einn sunnudagsmorgun í
ágúst sagði hún við Ian: ,,Á morg-
un ætla ég að koma og hjálpa þér
á lækningastofunni.“
Hún fór á fætur eldsnemma dag-
inn eftir. Húsið stóð í öðrum enda
dalsins og lækningastofa Ians í hin-
um, svo að hún varð að ganga langar
leiðir til að komast þangað.
Hún labbaði norður fyrir stöðu-
vatnið og komst loks á áfangastað.
Hjarta hennar barðist ótt, þegar hún
staðnæmdist fyrir utan litla hjá-
leigubýlið, sem Ian hafði útbúið sem
lækningastofu.
Hún leit inn um opnar dyrnar og
sá undarlega sjón. Inni var fornfá-
legt um að litast, moldargólf og
dökkar sperrur. Á miðju gólfi brann
móeldur, og beiskilmandi reykurinn
liðaðist til lofts og út um op á þak-
inu. Hún heyrði ekkert hljóð, en
þykkir, dimmir skuggarnir voru
fullir af samanhnipruðum verum.
Þá deplaði hún augunum, og við
henni blasti nýtízkuleg lækninga-
stofa, skínandi björt, hvítmáluð og
tandurhrein. Móreykjarlyktin var
horfin, og nú fann hún aðeins ang-
an af sótthreinsandi lyfjum. Saman-
hnipruðu verurnar sá hún ekki
lengur, heldur aðeins Ian, í hvítum
sloppi, er stóð við langt borð og
sneri baki við henni.
„Ian!“ stundi hún upp, og hann
leit við.
„Judy, hvað er að þér? Þú lítur
út, eins og þú hafir séð draug! Hef-
ur eitthvað komið fyrir?“
„Nei, en herbergið var svo skrýt-
ið, kolsvart og fullt af skuggum."
„Þú varst að koma inn úr sólskin-
inu, svo að það er ekki nema eðli-
legt. Ertu búin að jafna þig? Eða
viltu kannski smakka á bragðvondu
meðali?"
Judy hristi höfuðið. „Nei, ég er
komin hingað til að hjálpa þér að
hella lyfium í aðra, ekki til að taka
þau inn sjálf.“
Ian sneri sér aftur að áhöldum
sínum og hnyklaði brúnirnar. „Ég
veit ekki, hvað ég á við þig að gera.
Ég er ekki vanur að hafa aðstoð."
Judy reigði sig móðguð. „Ég skil
ekki, hvernig á því stendur, að þér
er leyft að vinna á þennan hátt. Ég
hélt, að læknunum líkaði ekki, þeg-
ar óreyndir menn taka að sér að
vinna þeirra störf.“
„Sjáðu til, ég geri bara smávægi-
legar aðgerðir," sagði Ian. „Lækn-
irinn hérna er vinur minn og treyst-
ir mér. Hann býr langt í burtu og
sér ekki út úr því, sem hann heíur
að gera. Hann nennir ekki að koma
langar leiðir til að sinna lítilfjör-
legum meiðslum og störfum, sem
hann fær ekki einu sinni borgun
fyrir. Fólkið er of fátækt til að
borga læknisþjónnstu . . . Auðvitað
sendi ég eftir honum, þegar eitt-
hvað alvarlegt er að, en stundum
get ég læknað kvillana nógu
snemma, áður en þeir eru orðnir
alvarlegir. Fólkið kemur oft til mín,
þegar það þorir ekki til hans, því
að enginn er hræddur við mig.“
Hann talaði af svo mikilli auð-
mýkt, að Judy sárskammaðist sín.
„Fyrirgefðu," sagði hún iðrandi.
„Þetta var andstyggilegt af mér.“
Þetta var erfiður dagur, og Judy
hafði aldrei fyrr þrælað jafn óskap-
lega. Hún varð að taka á öllu, sem
hún átti til af hugrekki og vilja-
styrk til að gefast ekki upp, en hún
beit á jaxlinn og dáðist með sjálfri
sér að ótrúlegri leikni Ians. Hend-
ur hans voru sterkar og liðugar með
fíngerðum gómum, og snerting hans
hafði róandi áhrif á siúklingana.
Rödd hans, þegar hann talaði við
hrædd börn, var ljúf og hugeandi,
og þolinmæði hans óþrjótandi.
Á endanum var daesverkinu lok-
ið, áhöldin hreinsuð, lyfiaelösin
komin upp í hillur. Læknirinn og
aðstoðarstúlkan réttu úr þreyttum
bökum.
„Vel af sér vikið,“ sagði Ian; „mér
datt ekki í hug, að þú ættir þetta
til.“
Judy roðnaði. Aldrei höfðu nokk-
ur lofsyrði ómað svo fagurlega í
eyrum hennar.
Þau unnu saman meira en viku,
og þegar þau löbbuðu heim á kvöld-
in, sagði Ian henni frá öllum áform-
um sínum varðandi Kinmohr.
Eitt kvöldið andvarpaði Judy
mæðulega, þegar Ian lauk máli sínu,
og sagði; „Ég er hrædd um, að þetta
taki þig alla ævina, Ian.“ Og sér til
undrunar fannst henni eins og hún
hefði sagt þessi sömu orð einhvern
tíma áður.
Framhald I næsta blaði.
Kœlitœki fyrir kaupmenn og kaup-
félög, ýmsar gerðir og stærðir. —
Leitið upplýsinga um uerð og
greiðsluskilmála.
H.F. RAFTÆKJA VERKSMIÐJAN
HAFNARFIRÐI
Simar: 50022 - 50023 - 50322
Frystikistur, 2 stœrdir
150 l og 300 l.— fyrir
heimili, verzlanir og
veitingahus.
VIKAN 20. tbl. —
51