Vikan - 23.05.1963, Blaðsíða 31

FJALLASTÚLKAN.
Framhald af bls. 23.
„Liggja kannski skinin bein af
fyrrverandi biSlum niðri í þeim, eða
þarf ég að vara mig á villidýrum?“
„Faðir minn hefur ekki skotið
fjallaljón síðustu tvö árin,“ svaraði
ég. „Við erum að losna við þau.
Klettaslöngurnar eru lagstar í vetr-
arhíði. Langar yður enn til að
til að koma?“
„Það held ég,“ sagði hann.
„Ef þér sjáið yður um hönd, skal
ég ekki ásaka yður fyrir það.“ Ég
lagði tólið á og fór að skæla.
Ég gerði ekki ráð fyrir að hann
kæmi, en ég bjó til sérstaklega góð-
an mat, svona til vonar og vara.
Klukkan 5 byrjaði að rigna. Ekki
mikið, en nóg til þess að gera fjalla-
veginn okkar að kviksyndi og ég
gaf upp alla von.
„Ef manni lízt vel á stúlku,“ sagði
faðir minn, „lætur hann ekki dálítið
regn og gönguferð hindra sig —
ekki, ef hann hefur nokkra sjálfs-
virðingu.“
„Það eru milljónir af stúlkum
sem búa við malbikaðar götur,“
minnti ég hann á, í því að hund-
arnir okkar þrír byrjuðu að gelta
æðislega. Ég vonaði að Stefán væri
ekki hræddur við hunda, því okkar
hundar bíta aðeins það fólk sem er
hrætt.
Hávaðinn af gelti þeirra nálgað-
ist. Þegar hann var kominn alveg
að húsinu, opnaði ég eldhúsdyrnar
og þar stóð Stefán, umkringdur
hundum, sem stukku og dönsuðu
kringum hann, og leit hnugginn
niður á fætur sér. Hann hafði gert
þá skelfilegu skyssu, að fara í of
þunna skó.
„Farðu úr þeim,“ sagði ég.
Hann heilsaði föður mínum á
sokkaleistunum. „Langar yður ekki
að fá eitt glas,“ spurði faðir minn.
„Sjálfur drekk ég romm. Og við
eigum engan ís hér í húsinu, kæli-
skápurinn vinnur ekki eins og hann
ætti að gera. Við reyndum að fá
annan í verzluninni, en þeir sögðu,
að þeir mundu ekki afhenda hann
fyrr en þeir væru færir um að gera
það með þyrlu. Þetta er bara ,ein
sönnunin fyrir því, að vestræni
heimurinn er í afturför.“
„Oo, það held ég nú ekki,“ sagði
Stefán. „Heimurinn breytist, en
persónulega er ég ekki svartsýnn.“
Hann var fyrsti ungi maðurinn
sem ég hafði nokkurn tíma kynnzt,
sem hafði þorað að mótmæla pabba.
Ég sat og vonaði, að það væri ekki
bara vegna heita rommsins sem
hann drakk. Þeir héldu áfram að
ræða málin í ákafa meðan ég lét
steikina á borðið.
EFTIR MATINN sýndi ég Stef-
áni stóra, gamaldags húsið okkar,
og svalirnar þaðan sem hægt var
að sjá ljósin úr bænum. Þegar við
vorum að fara inn aftur, sagði hann:
„Bíddu augnablik“ og kyssti mig.
Svo steig hann eitt skref aftur á bak
og var hikandi að sjá. „Þú ert fjalla-
stúlka,“ sagði hann. „Kannski gefur
þú ekki löðrunga, þegar ungum
manni dettur í hug að kyssa þig.
Kannski skýtur þú hann.“
„Fyrst þú nefnir það — ég hef svölunum. „Ég neyddist til að koma aka með þig heim,“ sagði hann reiði-
kunnað að handleika riffil jafn aftur,“ sagði hann. lega. „Þegar ég býð stúlku út með
lengi og ég hef getað gengið ..„Það gleður okkur að sjá þig aft- mér, sé ég líka svo um að hún kom-
Þegar Stefán var að fara, sagði ur,“ sagði ég. „Langar þig í glas ist vel heim. Alveg heim.“ Og af
ég: „Ég get farið með þig í jepp- af heitu rommi.“ þrjózkulegum svipnum í andliti
anum niður á veginn.“ „Það eru ýmsir hlutir sem ég verð hans gat ég séð hvað hann hafði í
Þegar við komum út, uppgötvuð- að segja þér frá,“ sagði Stefán. „Ég hyggju. Hann ætlaði að aka með
um við, að annan skóinn vantaði. hef aldrei átt heima í húsi. Ég hef mig alla leiðina eftir mjóa fjalla-
Hundarnir þrír sátu og voru mjög alltaf átt heima í íbúð. Kvöldið um veginum upp að húsinu.
sakleysislegir að sjá og hann neydd- daginn sór ég, að ég skyldi aldrei En þegar við komum að afleggj-
ist til að fara heim á öðrum skón- hitta þig aftur, en hér er ég nú samt. aranum okkar, sagði ég, að ég vildi
um. Ég er hræddur um að ég sé orð- fara hér úr. Ég sneri einfaldlega
Á leiðinni sat ég og hugsaði um, inn hrifinn. af þér. Og nú er það svisslyklinum. Stefán sat kyrr í
hvers vegna einn ltíill koss gæti sem ég ætlaði að spyrja þig um, þílnum, ég leit á hann — í síðasta
verið svona þýðingarmikill og ég hvort þú gætir hugsað þér að búa sinn — og svo hljóp ég heim — há-
gleymdi að aka varlega, eins og ég í húsi niðri í dalnum.“ organdi.
er vön, þegar ég ek með gesti. Þeg- „Ég býst við,“ sagði ég, „að kona,
ar við komumst niður á aðalveginn, sem er ástfangin, gæti sætt sig við ÞAÐ KOM laugardagur og und-
fór hann ekki út alveg strax, áreið- að búá í snjókofa.“ anfarna daga hafði ég víst ekki
anlega vegna þess að hann þurfti „Við skulum fara niður í bílinn hugsað um mikið annað en Stefán.
fyrst að rífa sig frá hverju sem það minn,“ sagði hann. „Það er dálítið Ég var að bera morgunmatinn fram
nú annars var, sem hann hafði sem ég vildi gjarna sýna þér niðri a svölunum, þegar við heyrðum
hangið á á leiðinni. „Ég hef farið í dalnum.“ merkilegt hljóð í fjarlægðinni. „Það
í rennibraut, en þetta hef ég ekki Það, sem hann ætlaði að sýna er einhver sem er á leið eftir þjóð-
reynt fyrr. Þakka þér fyrir þessa mér, var lítið einbýlishús, umkringt veginum," sagði faðir minn. En
einstæðu reynslu.“ Svo hvarf hann öðrum einbýlishúsum. hljóðið kom nær. Hundarnir byrjuðu
út í myrkrið, en ég sneri jeppanum „Það er snoturt," sagði ég, en ég ag gelta og við fórum að labba nið-
og ók heimleiðis. gat heyrt sjálf, að það hljómaði ekki ur eftir okkar vegi, vegna þess að
„Geðugur náungi,“ sagði faðir sérlega sannfærandi, og það gat hljóðið breyttist smám saman í
minn, sem sat við arininn og var Stefán líka. En það var ekki bara mjög kynlegan gauragang. Við
að lesa. „Ungur maður með bein í um mig sem ég hugsaði; það var höfðum gengið um 100 metra, þeg-
nefinu.“ um föður minn, sem myndi þá búa ar við sáum vegvaltaraófreskju,
„Ég kunni líka vel við hann,“ alveg einn þarna uppi á fjallinu. með Stefán við stýrið.
sagði ég, „og nú hef ég meira að „Nú skal ég segja þér nokkuð,“ Vegurinn var valtaður sléttur og
segja minjagrip. Annan skóinn hans sagði Stefán. „Það er svona, sem holulaus í kjölfar hans.
— ef hundarnir hafa þá ekki étið venjulegt fólk býr — með annað nÉg er alinn upp í stórborg," sagði
hann alveg upp til agna.“ venjulegt fólk umhverfis sig.“ Hann hann, „en hafði einu sinni, þegar
„Heldur þú að hann komi þá ekki þagnaði snöggvast. „Það gerir mig ég átti frí, vinnu við vegaeftirlitið
aftur,“ spurði faðir minn. „Heldur vitlausan að sjá þig hérna í þessu í New York. Ég verð að hafa þennan
þú að dálítill fjallavegur stöðvi eldhúsi.“ Þar með kyssti hann mig, veg hérna í lagi, til þess að ég geti
hann.“ svo ég átti bágt með að ná andan- ekið um hann í mínum eigin bíl. Ég
Ég treystist ekki til að hefja rök- um. Þegar ég nokkru seinna opnaði þarf ag komast í vinnuna á hverj-
ræður við hann, svo ég fór að hátta. annað augað og svimaði, varð mér um morgni, og ég vil ekki koma
litið út um gluggann og sá unga 0f Seint.“ Með það settist hann aftur
ALLAN NÆSTA dag reikaði ég dömu í næsta húsi, sem stóð við við stjórntækin í ófreskjunni.
um og beið eftir símhringingu, og gluggann sinn og virti okkur fyrir „Þessi vitlausi strákur fellur í
um kvöldið dundi fyrsta óveður sér með áhuga. Ég reif mig snöggt gjana 0g brýtur á sér hálsinn," sagði
ársins yfir. Það rigndi í tvo daga, af Stefáni. faðir minn. Skyndilega fórum við
en þann þriðja vaknaði ég í sólskini Stefán horfði aðeins á mig og það ag hlæja.
og við hávaðann í geltandi hundum. leið dálítil stund áður en hann sagði Um leig Qg gtefán Setti vélina í
Þegar eg kom niður, sat Stefan á nokkuð. „Nú skal ég áreiðanlega gangj kallaði faðir minn: „Komdu
hérna strákur! Þú lítur út fyrir að
hafa fulla þörf fyrir góða máltíð.
Þú ert ekki neinn fjallamaður. Betty
getur gefið þér einhvern morgun- >
mat uppi á svölunum. Af stað með
ykkur. Ég kem bráðum."
Við fórum að ganga upp að hús-
inu, þá kallaði hann: „Það er satt,
Betty. Farðu og hringdu í verzlun-
ina og segðu þeim að senda okkur
kæliskápinn." Síðan klifraði hann
upp í valtarann og hélt áfram, þar
sem Stefán hætti. Fljótlega var
hann horfinn sjónum.
„Ég verð að viðurkenna, að ég
var dauðhræddur," sagði Stefán.
„Ég bjóst við, að hann myndi skjóta
mig, þegar hann sæi mig koma ak-
andi á þessum þarna, en það var
ekki annað að gera. Þú ert ekki reið,
er það .. ? Það er svo fallegt hérna
uppi. Ég vil mjög gjama eiga hér
heima, og þar fyrir utan elska ég
þig.“
Hann stóð þarna mitt á veginum
og kyssti mig. Hundarnir, sem höfðu
dansað kringum okkur, þutu af stað
eftir vegvaltaranum. Fæddir og
uppaldir í fjöllunum, eins og þeir
voru, vissu þeir að mennirnir vilja
af og til helzt vera í næði. ★
UNGFRÚ YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ÖRKIN H A N S NOA!
I-a'5 cr alltaf saml lcikurlnn i licnni Ynd-
isfríð okkar. Hún hefur fallð örklna hans
Nða einhvers staðar I hlaðinu og heitlr
gððum verðlaunum handa Þeim, sem setur
fundið örkina. Verðlaunin eru stór kon-
fektkassi, fuUur af hezta konfekti, og
framielðandinn cr auðvltað Sælgætisgcrð-
in Nði.
Nafn
Heimlli
örkin er & his. .
Siðast er dreglð var hlaut verðlaunin:
GUNNAB ENGILBERXSSON,
Grettisgötu 43, Keykjavík.
VIKAN 21. tbl. — gj