Vikan - 23.05.1963, Blaðsíða 46

um við að skipta þeim á milli
okkar?“
„Eins dauði er annars brauð,“
sagði Andy og var feginn því, að
rödd hans var eins róleg og rödd
hennar. „En hvers vegna ertu svona
snemma á ferli í dag?“
„Ég á að verða þér til aðstoðar
við heilaaðgerðina," svaraði Júlía.
„Það er hvorki meira né minna en
Emily Sloane, sem hefur beðið mig
um það. Allar aðrar hjúkrunarkon-
ur eru bersýnilega uppteknar
núna ...“
„Þess vegna þarft þú væntanlega
ekki að leggja of mikið að þér.“
„Ungfrú Sloane veit, að ég kann
vel við það,“ anzaði hún rólega. „En
ef þú vilt heldur, að einhver önn-
ur ...“
„Það er engin, sem ég vil heldur
hafa til aðstoðar en þig, og þú veizt
það ósköp vel.“
„Þá erum við aftur komin að sama
stað og við byrjuðum á.“
„í gærkvöldi, áttu við það?“
Hann sá, að hún brá aðeins litum,
og svo laut hún dýpra yfir pönn-
una. „Á ég að snúa egginu þínu við,
steikja það á báðum hliðum?"
„Ó, nei, það á að ljóma eins og
lítil, gul vorsól.“
„Mér þykir þú vera í góðu skapi
í dag,“ sagði Júlía. „En hvers vegna
ættir þú ekki að vera það? Þú ætlar
að ganga að eiga eina af tíu auð-
ugustu stúlkum Bandaríkjanna og
færð eigið sjúkrahús út af fyrir þig
á morgun, ef þú hefur löngun til
þess. Það sagðir þú að minnsta kosti,
þegar við skildum í nótt.“
„Ég segi það enn. Og þú ferð
kanski til Florida, til að verða sókn-
arhjúkrunarkona hjá Timmie?“
„Já, það stendur heima. Ert þú því
eitthvað andvígur?"
Þar sem hann svaraði ekki, ein-
beitti hún sér við að útbúa morgun-
verðinn. Andy sá og fann til sigur-
gleði, að hún var orðin eldrjóð í
kinnum. Hann sat áfram þegjandi,
unz hún hafði sett diskana með
eggjunum og glóðaða brauðinu á
borðið. Þá sagði hann: „Mundir þú
vilja, að ég gæfi þér meðmæli, sem
þú gætir haft með þér til Timmies?"
„Nei, þakka þér fyrir, ég vil miklu
heldur mæla með mér sjálf. Annars
er Ash læknir vafalaust fús til að
veita mér þau meðmæli, sem ég
kann að þarfnast.“
„Þetta getur þó ekki verið alvara
þin?“
Hún dró bréf upp úr vasanum á
kyrtli sínum. „Ég skrifaði bróður
þínum þetta bréf í nótt, áður en ég
fór að hátta,“ svaraði hún. „Hefur
þú löngun til að lesa það?“
„Nei, fjarri því. Það eina, sem ég
hef áhuga fyrir, er, að þú hefur ekki
sent það í póstinn ennþá.“
„En ég ætla samt að gera það,
Andy. Jafnvel þótt ég geti ekki
fengið þig til að slást í förina með
mér.“
„En hvers vegna, Júlía — hvers
vegna? Ég er búinn að segja þér,
að þetta líf verður ekkert fyrir
Þig •••“
„Þú ert búinn að segja mér svo
mikið um hann bróður þinn, að ég
er sannfærð um, að ég gæti ekki
fengið hentugra starf.“
Hann sneri sér að egginu og byrj-
aði að borða það. Sjá mátti greini-
lega á svip hans, að honum var sama
um, þótt hún fengi að hafa síðasta
orðið. Ég er orðinn nógu gamall til
að vita, hugsaði hann, að það er von-
laust að berjast gegn draumsýnum
æskunnar. Hann var viss um, að
hann hefði aftur fengið hana til að
taka sér varnarstöðu með því að
neita að ræða málið — svo viss um
það, að hann hélt áfram að þegja,
unz hann hafði rennt síðasta munn-
bitanum niður.
„Við höfum einmitt tóm til að fá
okkur sígarettu, áður en við leggj-
um til atlögu við Jackie.“
Hann kveikti fyrst í sígarettu
hennar, síðan sinni, og rétti svo
bollann fram, til að fá meira kaffi.
„Þú hefur einfaldlega ekki leyfi til
að fara — þú getur hvorki leyft þér
það gagnvart mér eða sjálfri þér!“
„Við hvað áttu, Andy?“
„Ég get hjálpað þér til að komast
til frama í New York, og auk þess
þori ég aldrei að taka að mér skurð-
aðgerð framar, án þess að þú hafir
fyrst gefið mér morgunverð."
„Þetta er nú ekki fallega mælt
gagnvart heitmey þinni ...“
„Ég efast um, að Patricia kunni
að sjóða vatn, hvað þá meira. Júlía,
þú mátt ekki setja þetta bréf í póst.
Ég banna þér það! Þú hefur ekki
leyfi til að sóa hæfileikum þínum
á þennan hátt.“
Framhald í næsta blaði.
Yikan á vígstöðvum.
Framhald af bls. 14.
ið skottinu milli fótanna og látið í
minni pokann. Þótt einsýnt megi
telja, að Óðinn hefði verið látinn
fylgja Milwood alla leið til Aber-
deen án þess að hleypa á hann
nema gagnslausum púðurskotum,
hefði Bretanum ekki dottið annað
snjallræði í hug.
Við gáfum okkur tíma til þess
að drekka sinn hálfpottinn hvor af
kaffi í sjoppu úti á Granda, og
renndum svo inn á Ingólfsgarð.
Garðinum var lokað með kaðli rétt
ofan við vinkilinn, landmeginn var
kominn aragrúi af fólki, hinum
meginn spígsporuðu fjórir lögreglu-
þjónar. Utar á garðinum voru fá-
einir fréttamenn á norpi.
Af gömlum vana þreifaði ég eftir
blaðamannaskírteininu í vasanum,
þegar við nálguðumst þröngina. Það
var auðvitað í hinum jakkanum.
Enda er það skráð í nafni Tímans,
og þótt það ágæta blað hefði vel
getað unnt mér þess að komast
gegnum þröngina út á þriggja ára
starf mitt í þágu þess, hefði ég ekki
kunnað við að beita því falska
flaggi. En venjulega er Leican hans
Kristjáns og skeggið á mér nóg
skírteini, og í trausti þess fetaði ég
fast eftir ljósmyndaranum gegn um
þvöguna.
Pólitíin sneru baki við okkur,
þegar við klifruðum yfir kaðalinn.
Þeir tóku ekki eftir Kristjáni, en
þegar ég var að fara fram hjá þeim,
sneru tveir þeirra sér við, og annar
lyfti höndinni — líklega í kveðju-
skyni. — Vikan, sagði ég mannalega
og skundaði áfram. Höndin féll, en
um leið og ég fjarlægðist heyrði ég
undrandi lögregluþjóninn segja: —
Ha? Vikan ????
Svipað fór fyrir starfsbræðrum
okkar frammi á garðinum. Árni
Gunnarsson á Alþýðublaðinu brosti
út að báðum eyrum og spurði: —
Haldið þið, að þið getið komið þessu
í blaðið á morgun?
Skipin voru enn úti á ytri höfn
og það var hálf kalt á bryggjunni.
Auk fyrrgreinds Árna voru þeir
mættir Grétar Oddsson frá Þjóð-
viljanum ásamt Ara Kárasyni, ljós-
myndara, Ingimundur Magnússon
frá Vísi, Tryggvi Gíslason frá út-
varpinu og tveir Bretar frá Scottish
Daily. Tveir þeir síðasttöldu komu
til landsins þá hinn sama dag, mjög
vel útbúnir af ljósmyndunaráhöld-
um. Þeir kepptust við að ljósmynda
skipin, sem enn voru spottakorn
undan, og við og við tóku þeir svart-
ar smákompur upp úr vösum sínum
og skrifuðu sér til minnis. Þeir voru
komnir aftarlega í kompurnar.
Kjartan Ólafsson stóð fremst á garð-
inum og tók kvikmynd til að sýna
í Noregi. Það var hver síðastur að
taka myndir flasslaust, því birtan
var senn að þverra.
Stöðugt bættist í fréttamannahóp-
inn. Þarna komu þau Elín Pálma-
dóttir frá Morgunblaðinu og Sverrir
Þórðarson, útbreiðslustjóri þess.
Það var svipað ástatt fyrir honum
og mér; við höfum of lengi verið
fréttamenn til þess að eira heima
undir svona kringumstæðum. Með
þeim tveimur var Sveinn Þormóðs-
son, ljósmyndari. Þorsteinn Ó. Thor-
arensen, fréttastjóri Vísis, stóð
þarna og hvessti sjónir á Óðin og
togarann. Loks kom Magnús Bjarn-
freðsson frá Tímanum og í fylgd
með honum Jónas Guðmundsson,
fyrrum sjóliðsforingi hjá Landhelg-
isgæzlunni. Auk þessara voru svo
nokkrir nýliðar í fréttamannastétt,
sem ég ekki þekki.
Um það leyti, sem allir þessir
fréttamenn voru saman komnir
frammi á garðinum, renndi gamli
Magni út úr hafnarmynninu. Þar
um borð mátti glöggt kenna Harald
Hamar, Ólaf K. Magnússon og Björn
Jóhannsson, Morgunblaðinu, og Ás-
mund Einarsson á Vísi. Fleiri þekkti
ég ekki með vissu, en síðar kom í
ljós, að þar var einnig Jóhann Vil-
bergsson, ljósmyndari Fálkans, sem
að þessu sinni var að vinna fyrir
Alþýðublaðið. Þeir voru að fara um
borð í togarann.
Menn voru kátir, þarna á bryggj-
unni. Sveinn Þormóðsson sneri sér
að Ingimundi Magnússyni og spurði:
— Varstu úti á velli? — Nei, en
þú? -— Já. — Hvernig stóð? — Tvö
tvö. — Fyrir hvom? spurði einhver.
Þá var hlegið.
Það var yfirleitt hlegið að öllu.
Undir svona kringumstæðum er allt-
af dálítil spenna. Hver og einn hugs-
ar eitthvað á þessa leið: Hvernig
skyldi nú takast? Það má ekki tak-
ast ver hjá mér en hinum. Ég má
ekki standa mig ver en sá skársti af
hinum. Og vonandi tekst mér að ná í
eitthvað, sem hinir detta ekki ofan
á. Bara að dallarnir fari nú að kom-
ast nær landi, svo það sé hægt að
fara að gera eitthvað, láta til skarar
skríða.
Þarna var kominn hópur manna
með kvikmyndavélar og Ijós. Með
— VIKAN 21. tbl.