Vikan - 23.05.1963, Blaðsíða 48

Fylgist með
tízkunni
‘Xleopalra
SÓLGLERAUGU
eru Evróputízkan
1963
EINKAUMBOÐ :
H. L TULINIUS - Heildvcrzlun
þeim var Steinþór Sigurðsson list-
málari, og hélt á alls konar kössum
og dóti. Einn var með stóra kvik-
myndavél í axlarstatífi, annar með
minni vél, einn með lampa, líkastan
sólunum, sem verkamenn nota við
dimmu. Óðinn var að
vinnu sina 1
skríða inn í hafnarkjaftinn, og
kvikmyndarinn með stóru vélina
byrjaði að skjóta. — Á ég að kveikja
á lampanum, spurði lampamaður-
inn á ensku. Hinn svaraði ekki
strax, og lampamaðurinn gerði ým-
ist að kveikja eða slökkva, og sveifl-
aði lampanum til. — Hafðu ljós,
sagði hinn svo á sama máli.
Beindu því meira upp, það glampar
svo af sjónum.
Óðinn renndi nú inn fyrir og
sneri sér svo hann var samsíða garð-
inum. Svartryðgaðar skemmdirnar
á stefninu, eftir áreksturinn við tog-
arann, blöstu við. Ég hafði ekki bú-
izt við, að þær væru svona miklar.
Ég hafði í hæsta lagi búizt við
beyglum, en þetta voru göt. Stór,
galopin göt. Ljós- og kvikmyndarar
færðu sig framar á garðinn; skrif-
finnar fóru sér hægar. Þeirra stund
var ekki enn runnin upp.
Ég stóð við garðsvegginn með ein-
um starfsbróður mínum, og spurði:
— Hvað getur ríkið selt þennan tog-
ara fyrir mikið? Fréttamaðurinn leit
ekki af Milwood litla en svaraði
hægt og settlega: — Ætli hann geri
ekki eina milljón, eftir síðasta
taxta?
Ég ranglaði fram eftir garðinum
til hinna. Óðinn var kominn svo
langt, að skipsmenn biðu með land-
festarnar til taks. Kvikmyndamenn-
irnir filmuðu. Ég gekk að Steinþóri
listmálara, þar sem hann stóð undir
klyfjum þeirra og spurði: — Hvað-
an eru þessir kvikmyndarar? —
Þeir eru frá hitaveitunni. Hita-
veitunni? Hvað kemur þetta henni
við? — Ja, þeir gripu bara tæki-
færið.
Frekara ráðrúm gafst ekki til við-
ræðna við Steinþór, því nú kom
Gestur Þorgrímsson askvaðandi:
Er nokkur með teip? spurði hann.
__ Hvernig teip? — Segulband. -
Ætli Stefán Jónsson sé ekki um borð
í togaranum? — Jú, hann hlýtur
að vera þar. Með teip. Svo þaut
hann burt aftur. Hann vantaði teip.
Ég veit ekki til hvers.
Óðinn renndi upp að garðinum,
svo sem metra frá honum. Jónas
sjóliðsforingi hafði staðið á tali við
Magnús Bjarnfreðsson en tók nú við-
bragð og stökk um borð. Heima-
maður. Sterkt hjá Tímanum að hafa
hann. Fleiri fóru að dæmi Jónasar,
og brátt voru fáir fréttamenn eftir
á bryggjunni. Skotarnir frá Scottish
Daily voru í vandræðum. Annar
þeirra gekk að Kristjáni og spurði,
hvort hann hefði auka flasslampa.
Lampinn hans var bilaður. Það
vildi ekki kvikna á honum. Slæmt
að vera kominn frá Skotlandi og
verða svo fyrir þessu. Kristjan hafði
engan aukalampa. Þeir gengu þrír
saman þangað sem Skotinn geymdi
græjurnar sínar. Ég varð eftir með
einum starfsbróður. — Þetta er háð-
sagði hann og glotti. — Hvað
ung
er
háðung? — Hvernig þeir létu
Bretann fara með sig. — Hvað áttu
þeir að gera? — Skjóta á hann.
Ætli hann hefði ekki látið sig.
Vandræði Skotanna voru leyst
þannig, að hann átti að fá að grípa
í flassið hjá Ingimundi á Vísi, milli
þess sem Ingimundur þyrfti á því
að halda. Svona er andinn milli
blaðamanna, á íslandi að minnsta
kosti. Tilhliðrunarsemi og hjálp-
semi, svo lengi sem það veldur ekki
beinum skaða á hagsmunum. Svo
segja sumir að blaðamennska sé
ekkert nema frekja og skeytingar-
leysi. íslendingar hafa lesið of mikið
af reyfurum, þar sem blaðamanna-
töffar eru aðalhetjurnar.
Uppi í brú var verið að reka garn-
irnar úr Þórarni skipherra. Hann
svaraði vel, undardráttarlaust og án
þeirrar lítilsvirðingar, sem sumir
temja sér, þegar þeir geta gefið
blaðamönnum upplýsingar. Þó voru
margar spurningarnar skrýtnar og
komu á annarlegum stöðum. Þegar
hann sagði frá því, er togarinn sigldi
fyrir Óðin, var hann allt í einu
spurður, hvort hann þekkti John
Smith skipstjóra á Milwood í sjón!
Jafnhliða spurningunum dundu ljós
myndaranna á Þórarni og kvik-
myndararnir filmuðu filmurnar á
enda. Það lá vel á öllum.
Þarna hitti ég Sigurð Sigurðsson
bátsmann. — Þetta var þreytandi,
sagði hann. — Enginn svefn. Ef
maður fleygði sér um stund var óð-
ara kallað á mann aftur. Jú, það
var hrikalegt, þegar togarinn ætlaði
á okkur. Hann ætlaði að sigla á mitt
skipið. Hefði Þórarinn skipherra
ekki verið svona fljótur að skipa
fulla ferð aftur á, hefði honum tek-
izt það. Hann rétt slapp fyrir stefnið
og þó ekki alveg, sem sjá má. Skell-
urinn var harður, og ég hélt að tog-
arinn ætlaði að velta á hvolf. Hliðin
á honum vissi eiginlega beint upp
á tímabili.
— Heldur þú, að hann hefði látið
sér segjast, þótt það hefði verið skot-
ið á hann föstum skotum?
— Nei. Það held ég áreiðanlega
ekki. Maðurinn var hamslaus.
Togarinn lagðist upp að. Leon
Karlsson, 2. stýrimaður af Óðni, var
í brúarglugganum og stjórnaði að-
gerðum. Hann var með skammbyssu
á lendinni. Skrýtið að sjá svoleiðis
á íslendingi. Strákarnir um borð
voru glaðir og kátir, skoluðu innan
kaffikrúsirnar sínar og skvettu úr
þeim ofan úr brú í sjóinn milli skip-
anna. Dagblaðamennirnir voru
voru löngu komnir um borð í Skot-
ann og reyndu að pumpa skozku
sjómennina. Ólafur K. Magnússon
kom glaðklakkalegur yfir í Óðin,
með rúsínubollu í hendinni. — Var
gott að borða í togaranum? spurði
ég. — Ágætt. Miðdegismaturinn
hefði samt mátt vera betri, svaraði
Ólafur, eins og hann hefði verið mef
allan tímann. Svo sagði hann. —
Það er bezt að koma sér heim. Hanr
fór, áður en hann var búinn mec
rúsínubolluna, og skálmaði einn upj
bryggjuna. Blaðssystir hans, Elín
var á þönum um allan Óðin, Björi
Jó var enn ekki kominn úr togar
anum. Mannfjöldinn á bryggjunn
var orðinn miklu fáliðari.
48
— VIKAN 21. tbl.