Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 7

sagði gamla konan við
Björn Pálsson, þegar hann lenti
í brúðkaupsferðinni austur á
fjörðum.
Björn segír frá því og ýmsu öðru,
sem á dagana hefur drifið í
viðtali við jónas Guðmundsson,
stýrimann.
Eftir norðanáhlaupið, var aftur komið vor
og ofan af hæðinni blasti hún við, þessi fegurð,
sem reykvísk skáld hafa annað slagið verið
að kreista upp úr sér, þegar lítið hefur
verið um brennivín og ástarsorgir. Rauð sól,
langir og dularfullir skuggar; land og sjór
skipta lit og ský sem eru abstrakt.
Já, svona fagurt var nú veðrið, þegar við
gengum upp að húsinu hans Björns Pálssonar,
flugkappans, sem allir þekkja. Og við fórum
að tala við hann um flugið; kynjaheiminn
stóra, sem fyrir þrjátíu, fjörutíu árum
varð til með þykkum stormgleraugum,
smurolíu og benzínlykt, að ógleymdum
nokkrum mönnum, sem gengu undir nafninu
glannar - og Björn hefur orðið.
- í raun og veru, var þetta miklu tilkomu-
meira og frjálsara, að fljúga fyrir tuttugu,
þrjátíu árum, en það er í dag. Þá var þetta
bara eins og að keyra í bíl. Ekkert eftirlit,
■i-il „ * ___„ „ ->C Mll.._______* J} 1____• .1 *
til að hafa allt á hornum sér. Maður bara
setti í gang og flaug svo einsog mann lysti, í
þá daga voru menn líka miklu flugmanns-
legri, en þeir eru nú. Vélarnar voru opnar
og menn klæddust vattgöllum og leðurvörum,
gleraugum. Við strákarnir horfðum úr
þegar útlendir hjartaknúsarar birtust allt
i einu uppá íslandi í drynjandi flugvélum.
Núna væru þetta kallaðir töffarar.
- Ég fékk loftferðaskírteini mitt 2. október
árið 1938. Það var númer eitt, útgefið af
Agnari K. Hansen, flugmálastjóra. Á þessu
plaggi stendur, að skírteinið veiti rétt til
að fljfúga „neðanskráðum gerðum loftfara:
BLACKBURN BLUEBIRD TF LÓA“.
Þar með var BjÖrn Pálsson orðinn flugmaður.
Ég hafði aðeins flogið í 36 klukkustundir, *
áður en ég tók flugprófið. Kennarar vóru