Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 10

Þótt Bjtirn Pálsson hafi margsinnis hætt lífi sfnu um og lagði af stað. Fyrst flaug hann til ísafjarðar,
til að koma sjúklingum undir læknishendl, þá er þar sem hann tók meira eldsneyti. Sfðan lagði hann
Grænlandsflugið ef til vili giæsilegasta afrekið. út á haf í fylgd með amerfskri herflugvél, sem ieið-
í maímánuði 1957 bárust þær fregnlr, að tvær belndi honum alla leiðina, því auðvitað var englnn
grænlenzkar konur væru í barnsnauð, gátu ekki timi til þess að gera flugáætlun og undirbúa venju-
fætt. Hafði tinnur þeirra legið i átta daga, eftir að legt millilandaflug.
hp.fa fætt eitt andvana barn, en hin hafði legið Áfram — hátt yfir öldur Atlantshafsins — norðar
rúmföst í tíu daga, án þess að geta fætt. Á þriðja — norðar flaug litla skíðaflugvélin. Mótorinn gekk
hundrað kílómetrar yfir ófærur voru tll næsta reglulega, sem betur fer, því hvað hefði skeð, ef
læknis. hann hefði nú brugðizt? Jú, við vitum það.
Eskimóakonurnar áttu heima i Scoresbysund. BJörn lenti heilu og höldnu og benzínið, sem
Meterssnjór var á jörðu og varð venjuiegum fiug- geymt var i farþegarýminu var sett á gejTninn.
vélum ekki komið við. Var nú leitað til Bjtirns Konurnar tvær og litið veikt barn voru bornar i
Pálssonar, að hann freistaði að sækja konurnar sjúkraflugvélina. Svo hóf vélin sig upp á nýjan leik.
i einhreyfils skíðaflugvél sinni. Það var auðvitað Eftir þriggja og hálfs tima flug, lenti litla sjúkra-
velkomið — að fljúga einshreyfiisvél yfir ólgandi flúgvélin á Reykjavikurflugvelli. Þar voru fyrir
úthaf, — ef það mætti verða til að bjarga lifi mæðra sjúkrabifreiðir, læknar og hjúkrunarfólk — ásamt
og barna. Fyrst þurfti hann bara að sækja sjúkling hundruðum manna, sem voru komnir til þess að
austur í Álftaver. hylla flughetjuna miklu, sem enn einu sinni hafði
Klukkan fjtigur um eftirmiðdaginn, fyllti Björn hætt lífinu i mannúðarskyni.
litla farþegarýmið á véiinni af 20 lítra benzínbrús- Myndin sýnir skiðaflugvélina í Scorebysund.
BJÖRN PÁLSSON FLUGM.
Ég sakna
„hinna gömlu
góöu daga"
ar nýjan aðdáanda: Fáskrúðsfjarðar-
kýrnar.
Beljurnar vii'tusí vera himinlif-
andi yíir þessu verkfæri og vildu
sýna bví vinsemd með því að sleikja
það með stóru tungunni og gerðu
tilraunir til að klóra því upp á
sama eins og viðgengst hjá þessum
skepnum. Þetta var stórhættulegt
og nú voru góð ráð dýr. Annað
hvort varð ég að fara frá Fáskrúðs-
firði, eða beljurnar. Endirinn varð
sá, að við settum upp heilmikia
girðingu kringum vélina, en belj-
urnar horfðu stórum augum á ást-
vin sinn og bauluðu ámátlega.
Á Fáskrúðsfirði sátum við um
kyrrt í tvo daga og nutum lífsins
í hópi vina, en 13. ágúst hófst heim-
ferðin.
Fyrsti áfangastaðurinn var Horna-
fjörður. Þar vorum við yfir eina
nótt og gistum hjá Sigurði Ólafssyni,
Ekki veit ég hvort koma okkar
hefur orðið til þess að hrinda Sig-
urði út í flugbransann, en svo mikið
er víst, að hann sá vel um okkur
og hefur alla tíð síðan komið við
sögu flugmála. Hann er til dæmis
afgreiðslumaður Flugfélags íslands
á Hornafirði.
sýn niður og fram, en til hliðanna
sást betur niður. Flugvöllurinn átti
að vera árbakki, þar sem nokkur
hætta gat verið á að lenda ofan í
rásum. Tók ég því það ráð, sem oft
hafði gefizt vel, ég stakk hausnum
út til hliðarinnar og þannig var ég
í lendingunni og gat krækt fyrir all-
ar hættur.
—O—
Það varð uppi fótur og fit á bæj-
unum. Fólkið hafði séð flugvél
„hrapa“ niðri við á. Hélt, að það
hefði orðið slys. Og það kom undr-
unarsvipur á menn, þegar þeir báru
kennsl á flugliðið.
Nú, það er ekki að orðlengja það,
að okkur var tekið opnum örmum
og gistum við hjá foreldrum mínum
yfir nóttina.
Næsta dag, var svo flugsýning í
Skriðdal. Yið fórum nokkrar flug-
ferðir með fólkið í sveitinni og
höfðu menn af hina mestu skemmt-
an, enda má segja að flug hafi fram
að þessu verið óþekkt fyrirbæri í
Skriðdal.
Þann 11. ágúst kvöddum við svo
ættingja og vini. Gömul kona bað
mér allrar blessunar og tók af mér
loforð um að fljúga nú alla tíð bæði
hægt og lágt, svo mér mætti auðn-
ast að halda lífi og limum. Það
rumdi í mótornum og vélin þaut
af stað eftir eyrunum og í loftið.
Fáskrúðsfjörður var næsti áfanga-
staðurinn, en þar átti konan mín
systur búsetta.
—O—
Það er skammur vegur úr Skrið-
dal á Fáskrúðsfjörð, en landslagið
er glæsilegt, bæði stórbrotið og fag-
urt. ísland er fagurt land að fljúga
yfir og er mér ekki grunlaust um,
að einmitt þráin eftir þeirri fegurð
seiði menn til flugs öðrum þræði.
Lyngheiðar, stórár, jöklar og hraun
renna saman í stórkostlega sýn.
Á Fáskrúðsfirði var engin flug-
braut. Núna er þar merktur flug-
völlur á túni. Við lentum hins vegar
í fjörunni og dró ég síðan flugvéiina
upp á sjávarkambinn, eins og hygg-
inn útgerðarmaður setur bát sinn
eftir róður. Þetta var auðvelt, því
mannfjölda dreif að til að skoða
flugvélina. En nú skeði nokkuð und-
arlegt.
Það var venja á fyrstu dögum
flugsins, að fólk kom úr öllum átt-
um ef flugvél lenti. Rétt eins og
það sprytti upp úr jörðinni. Á Fá-
skrúðsfirði fékk fluglistin hins veg-
Næsta dag, 14. ágúst, kvöddum
við Sigurð og þá Hornfirðinga.
Ferðinni var heitið til Reykjavíkur
í einum áfanga. En þegar til átti
að taka, þá var veðurútlitið ekki
gott og liðið á daginn, svo við lent-
um austur á Loftsstöðum og gistum
þar yfir nóttina hjá frændfólki kon-
unnar minnar. Síðan flugum við svo
til Reykjavíkur eftir að hafa farið
umhverfis ísland í brúðkaupsferð.
Hafði ferðin tekið 11 stundir og 25
mínútur í lofti, en sex daga alls.
Sameigendur mínir biðu með eft-
irvæntingu eftir vélinni. Ég held nú
helzt, að þeir hafi verið farnir að
halda, að eitthvað hefði komið fyr-
ir, úr því að við vorum svona lengi
á leiðinni, en flugáastlun var engin
gerð, heldur bara farið eitthvað, sem
Framhald á bls. 31.
10
V1K.4N 22. tbl.