Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 22

Dominiqe Bosehero,
25 ára gömul kvik-
myndaleikkona í
Róm, hefur hér klætt
sig upp á gamla móð-
inn og segist vera í
baðfötunum, sem
amma herinar átti
þegar iiún var ung.
Sumir leyfa sér kann-
ske að bera brigður
á, að sá búningur
liafi verið svona ný-
móðins í sniðinu, en
Dommu er vorkunn,
þótt hún liafi kann-
ske dýpkað svona
saum og saum, svo
fegurð líkama henn-
ar kæmi betur í ljós.
ALLS KONAR EFNI
AF LÉTTARA TAGINU
[>JEANNE MOREAU. Gengur hún að eiga
franska tízkukónginn Pierre Cardin? Þau
eru sögð vera meira saman en góðu hófi
gegnir. Það er eins og karl og kona geti
ekki verið vinir, fyrr en þau eru komin
í hjónasængina. Að minnsta kosti ekki
i kvikmyndaheiminum.
«5
cs -o
A ~
ctí .b
<u
> W
cs
M %0 .
<U cð rt
rc a b
<U '<U u
ÍS 2 “
'07 2 -<&
iO ,H <ó
• i—i r—' i—H
a a 3
‘S
. 0 .'S
&
05
W.-H
3 CHH
S s
tH
u %o
J3
-o
2
c
oó
>
JO
2
• rH
a>
K>
d
'ö b
'O ,2 ÖJ3
8 u
^
U JS W
WlS !h
W >-J -C3
C .3
S «
S ^
ö
c3 o
A
«+-J
Ö/D 5
CÖ
« «
W ctí
5 >so
^ <V
03
C/3
tí
Ö/D
op u
O 1/3
Hann fann land ljóðsins.
Hann heitir Richard Vaitingojer og leit
fyrst dagsins ljós í Austurriki fyrir tutt-
ugu og sjö árum. Bráðungur hneygðist
hann til málaralistar og fór á listaskóla
í Graz, en í þriggja mánaða skólafríi fyrir
þremur árum skrapp hann til íslands í
þeim tilgangi að sjá sig um í heiminum,
og sfðan hefur hann verið hér, og nú
stendur yfir sýning á verkum hans í
Bogasalnum.
— Ég fór á islenzkan togara, segir
Valtingojer, — og hélt áfram að vera á
íslenzkum togurum í tvö ár. Á meðan mál-
aði ég ekki einn einasta pensildrátt. Svo
byrjaði ég alveg upp á nýtt. Áður hafði ég
nær eingöngu málað fígúrur og andlit, eins
og allir aðrir í skólanum — það vill fara
svo í skólum, að þar geri allir sömu hlutina
og allir eins — en hérna hef ég ekkert
getað málað nema landsiag — og tvær
hlómamyndir.
Það hefur alltaf verið ofarlega í mér
að mála landsiag, en ég hef hvergi fundið
landslag sem vildi láta mála sig annars
staðar en hér. Ég er sammála hinum út-
lendu málurum, sem hér hafa komið:
I.oftiö er svo tært hér, og litimir svo
skírir. Eg átti heima inni í Skipasundi,
og ég málaði mikið þar í kring. Sundin,
fjöllin, hæðimar. Ég býst við, að íslend-
ingar verðj kannski hissa á sýningunni
minni, þeir sjá þar ekkert sérstakt lands-
lag aðeins landslag.
Ég veit ekki af hverju það er, en mér
finnst að ísland svari bezt til þess, sem
ég hef alltaf þráð. Fyrir sex eða sjö árum
var ég að bræða það með mér að leggja
pensilinn á hilluna og fara heldur að
skrifa. Ég skrifaði tvö leikrit, og annað
þeirra var sett á svið í Graz. Ég skrifaði
líka eina bók, en hún komst aldrei á
þrykk. Ég bjó líka til nókkur ijóð. Það
var svo skrýtið með eitt þeirra, að ég
vissi aldrei, hvar það átti heima — fyrr
en ég kom til íslands. Þá vissi ég, að hér
átti það heima. Þetta ljóð er svona:
IM PARADIES
Einsamer Baum
Wegweiser
nach
ich weiss nicht was
wo harte Winde Traume feilen
Landschaft
mit
nachtschwarzen Rythmus
22
VIKAN 22. tbl.