Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 24

Steinunn S. Briem þýddi.
IWG06GMN
FRAMHALDSSAGAN
5. HLUTI eftir Elizabet Goudge
>að var á undurfögru ágústkvöldi
árið. 1745, sem Judith Macdonald
kom ríðandi á gráu hryssunni sinni
áleiðis til Kinmohr. Hún var stað-
uppgefin og verkjaði í alla vöðva
af þreytu, en vildi ekki láta á neinu
bera. Hitinn hafði verið steikjandi
frá því snemma um morguninn, og
nýjuf glæsilegu reiðfötin hennar
voru alltof þykk — hún hélt, þegar
hún lagði af stað, að það gerði ekk-
ert til, þó að fallegi búningurinn
hennar væri óþægilegur, svo fram-
arlega sem hún liti nógu vel út í
honum. En nú var hún farin að ef-
ast . . . Lífstykkið meiddi hana, og
beltið var orðið ískyggilega þröngt
.., Hana langaði að biðja Ranald
að nema staðar um stund, en það
dugði ekki. Hann vildi komast heim
fyrir myrkur, og ekki mátti hún
láta hann halda, að hann hefði
kvænzt einhverri væflu.
Það var orðið langt síðan Ranald
Macdonald hafði komið til Kinmohr,
en nú sneri hann aftur sem lávarður
og eigandi hins mikla ættarseturs.
Nú gæti hann gert hvað sem honum
þóknaðist! Og það skyldi hann gera!
Judith leit á hann í laumi. Hann
var einbeittur á svip og eilítið harð-
neskjulegur. Hún dáði hann og elsk-
aði, en stundum lá við, að henni
stæði stuggur af honum. Hann gat
verið einstaklega Ijúfur og ástúð-
legur, þegar sá gállinn var á honum,
en 1iann gat líka orðið ógurlegur í
reiði sinni. Hann var eldheitur hug-
S’ónamaður, og það var engin hálf-
velgja í neinu, sem hann tók sér
fyrir hendur. Ef hann elskaðí, þá
var það af öllu hjarta. En hann gat
líka verið miskunnarlaus, þegar á
þurfti að halda.
Henni var fullljóst, að það myndi
ekki reynast tómur dans á rósum
að vera eiginkona hans. Hún yrði
að gefa sjálfa sig algerlega, taka
þátt 1 öllum hans vandamálum,
fórna einstaklingseðli sínu á altari
ástarinnar. Iiún var sjálfstæð og
viljaföst stúlka, átján ára gÖmul,
en hún færði þessa fóm með glöðu
geði, þegar hún giftist honum.
Hjónavígslan hafði farið fram
24 — VIKAN 22. tbl.
snemma um morguninn, en Ranald
hafði krafizt þess eindregið, að þau
eyddu brúðkaupsnóttinni á heimili
hans í Kinmohr. Svo að þau höfðu
riðið allan daginn, upp og niður
hæðir, fjöll og dali ...
Áfram og áfram héldu þau, upp,
upp, upp ... Skyldu þau aldrei kom-
ast upp á þetta fjall? ... Jú, loks-
ins . . . Judý leit upp og sá, að gatan
endaði skyndilega.
Hryssan var hér um bil jafn upp-
gefin og hún sjálf; hún hrasaði og
lá við falli og hefði Ranald ekki
gripið um Judith, myndi hún hafa
steypzt úr söðlinum.
Hann stökk léttilega af baki og
tók hana í fangið.
„Judith! Skepna get ég' verið að
fara svona með þig! Ég sá ekki,
hvað þú varst orðin þreytt.“ Hann
lagði hana mjúklega á grasið. „Ástin
mín. þú ert nær dauða en lífi.“
„Ég er ekkert þreytt," muldraði
Judith þrjózkulega. En hún flýtti
sér að losa ofurlítið beltið sitt og
toga í lífstykkið. „Er langt héðan
til Kinmohr?" spurði hún.
„Það er rétt fyrir neðan okkur —
þarna í dalnum. En við sjáum húsið
ekki héðan.“
Þau voru komin upp á hæsta
hniúk Bsn Caorach. Það var eins
og þau gætu horft yfir allan heim-
inn, bláa fjallstinda hvarvetna,
svarta hamra, græna dali, sviflétt
ský, glitrandi móðu . .. Kyrrðin um-
lukti þau. Hún heyrði hörputóna í
hjarta sínu, hörpuslátt gleðinnar, er
sál hennar vaknaði til sameiningar
við ástvininn.
Hann sneri sér skyndilega að
hcnni og tók hana í faðm sér. Þetta
var fullkomnun lífsins. Þau voru
saman, svo undursamlega nálæg
hvort öðru ... þetta var andleg sam-
eining, margfalt þýðingarmeiri en
líkamleg ástríða.
„Þetta er lífið sjálft," mælti
Ranald.
„Hvað?“ spurði hún.
„Þessi sameining, fædd af eilífð-
inni.“
Hann fann það þá líka? Þau stóðu
lengi kyrr í sömu sporum, en loks
fór hin töfrandi kennd að dvína.
Judith andvarpaði og vaknaði af
leiðslunni.
„Við skulum flýta okkur heim,“
sagði hún brosandi. „Ég er ban-
hungruð.“
„Heim!“ endurtók Ranald og hló
af gleði. Orðið hljómaði svo unaðs-
lega af vörum hennar.
HÁLFTÍMA síðar stóð Judith í
stóra svefnherberginu móti vestri.
Hún litaðist um og dáðist að hrein-
leika og samræmi stofunnar. Hún
ætlaði að láta inn eitthvað af hús-
gögnum, en ekki of mikið. Henni
varð litið á rekkjuna miklu, og
hjarta hennar tók að slá örara ...
Þessu rúmi hafði faðir Ranalds dáið
í. Nú myndi það verða hjónarúmið
þeirra. Hún myndi ala börn sín í
því. Ef til vill myndi hún deyja í
því. Ef til vill myndi Ranald deyja
í því ...
Hún sá, að engar myndir voru á
veggjunum. Hún ætlaði að hengja
málverkið af Ranald yfir arinhill-
una, svo að hún gæti séð það, um
leið og hún lyki upp augunum á
morgnana.
Hún burstaði hrokkið og silki-
mjúkt hár sitt og batt um það gul-
um borða. Síðar myndi hún setja
það upp eins og hefðarfrú sæmdi,
en í kvöld var enginn tími til þess.
Ranald beið hennar.
Hún hló af kátínu og smeygði sér
í fallegasta kjólinn, sem hún átti.
Ranald hafði ekki séð hann enn.
Hún leit í spegilinn og varð að játa,
að hún væri hrífandi fögur.
Hvítt silkið féll þétt að líkama
hennar og sýndi vel ávöl brjóstin
og örgrannt mittið. Krínólínan þyrl-
aðist um hana líkt og glitrandi ský,
alsett litlum, gulum rósum. Hún
festi perlurnar um háls sér, stakk
litlu, grönnu fótunum í hvíta satín-
skó með háum, gylltum hælum og
trítlaði fram að dyrunum.
Hún dansaði fram og aftur um
gólfið í setustofunni, frá sér numin
af hrifningu. Hvílík salarkynni!
Þrír háir gluggar sneru mót vestri,
þar sem gullroðið sólsetur blasti
við. Glitofin gluggatjöldin og nýja
harpsíkordið, sem þau höfðu látið
senda frá Edinborg, voru komin á
sinn stað. Allt var skínandi nýtt og
hreint.
Fyrir framan miðgluggann beið
kvöldverðurinn þeirra á löngu,
skrautlegu borði. Hún leit út um
gluggann og kom auga á Ranald í
garðinum, þar sem hann var að
reyta arfa úr rósabeði, og hún hljóp
út til að skamma hann. „Ekki gera
þetta, Ranald! Þú verður óhreinn
á höndunum. Komdu að borða!“
Hann hlýddi samstundis og brosti
yndislega til hennar, en minntist
ekki einu orði á nýja kjólinn . ..
Þessir karlmenn! ... Hún þyrfti
auðsjáanlega að ala hann vel upp,
svo að hann yrði almennilegur eig-
inmaður ...
KVÖLD VERÐURINN var full-
kominn. Raunar voru þau svo
svöng, að þau borðuðu allt, sem
Angus bar fram, með beztu lyst, en
smám saman róuðust þau, og þegar
Angus skildi þau ein eftir, litu þau
brosandi hvort á annað.
Ranald lyfti glasi sínu, og rauð-
vínið glóði í dimmrauðu sólseturs-
ljósinu. „Ég drekk skál þína, ástin
mín.“
Judith klingdi glösum við hann
og leit brosandi í augu hans. „Og ég
þína. Megir þú aldrei iðrast þessa
dags.“
„Megir þú aldrei iðrast hans.“
Hún hló og teygði úr sér. „Ég má
ekki skála oftar við þig, Ranald, því
að fótleggirnir á mér eru þegar orðn-
ir afar skrítnir. Og þú verður að
sýna mér garðinn, áður en dimmir."
Ranald tók ferskju af diskinum,
„Æ, flýttu þér nú!“ sagði hún ó-
þolinmóð.
„Bara þessa einu, svo ekki meira,“
lofaði hann. „Viltu ekki syngja fyr-
ir mig, Judith, á meðan? Þú sagðist
hafa samið nýtt lag.“
„Það er satt, ég bjó til lag fyrir
þig. Fyrir okkur bæði.“
Hún hafði yndi af hljómlist og orti
oft smákvæði, sem hún samdi síðan
lög við. Harpsíkordið hafði Ranald