Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 25

gefið henni í brúðargjöf. Hún settist
niður og renndi fingrunum létt yfir
hvítar og svartar nóturnar.
„Líf mitt tilheyrir þér jafnt í
blíðu sem stríðu,“ raulaði hún. „Líf
mitt tilheyrir þér, hvert sem þú ferð.
Líf mitt er þjónn þinn, bam þitt og
þræll. Líf mitt er eign þín út yfir
gröf og dauða.“
Ranald kom og lagði hendurnar
á axlir hennar. „Þakka þér fyrir,
Judith .. . Ertu í raun og veru svona
hamingjusöm?"
Hún breiddi út faðminn. „f öllu
Skotlandi fyrirfinnst engin stúlka
jafnsæl og ég nú.“
Hann leit alvarlega á hana. „Ég
skyldi glaður selja sál mína fyrir þá
fullvissu, að þú segðir mér þetta á
hverju kvöldi alla ævi.“
„Og hví skyldi ég ekki gera það?
Hvers vegna ættum við ekki að geta
verið hamingjusöm að eilífu? ...
Þú ert svo þungbúinn, Ranald!“
Hann sneri sér aftur að borðinu.
„Maður má ekki vera of hamingju-
samur — það er sagt, að guðirnir
verði afbrýðisamir.“
Henni fannst smáskuggi falla yfir
stofuna, en hún hristi af sér allan
kvíða. „Hvaða vitleysa! Við skulum
blíðka þá!“ Hún hellti víni í glas
sitt og lyfti því. „Til hinna afbrýði-
sömu guða!“
Þau drukku skálina standandi.
Síðandi rétt.i Ranald henni hönd
sína.
„Hvernig lízt þér á þetta heimili,
,sem þú átt að stjórna í framtíðinni?“
Hún hugsaði sig um. „Fólk lætur
sig dreyma, en við höfum fundið
óskalandið . .. Þegar þú komst með
mig hingað í kvöld og ég sá húsið
í fyrsta sinn, vissi ég, að ég hafði
fundið mitt raunverulega hei'mili.
Nú er ég loksins orðin ég sjálf. Ég
tilheyri Kinmohr um alla framtíð."
„Og Kinmohr tilheyrir þér.“
Judith settist aftur niður. „Og lá-
varðurinn af Kinmohr — tilheyrir
hann mér líka?“
„Já.“
„Elskarðu mig?“
„Það var þá spurning!"
„Hversu mikið?“
Hann hugsaði sig um og leitaði
að viðeigandi orðum. „Það er erfitt
að lýsa því ... Fólk notar orðið ást
svo gáleysislega, að það getur þýtt
margt. í ástinni milli okkar býr
eitthvað, sem tilheyrir eilífðinni ...
Þannig elska aðeins hinir útvöldu."
„Mun þessi tilfinning vara?“
„Já. Hún á sér rætur í gleymsku
fortíðarinnar og mun blómgast í
fjarlægri framtíð, sem við sjáum
ekki núna.“
„Þú átt við, að við höfum áður
elskazt á þessari jörð og eigum eftir
að koma aftur og aftur hingað?“
Hann kinkaði kolli. „Það er eng-
inn dauði til, ástin mín. Við eigum
eftir að lifa og elskast um ókomnar
aldir.“
Framhald á bls. 51.
Það sem áður er komið: Cameron hjónin ásamt Judy dóttur þeirra og Charles unnusta hennar eru í sumar-
dvöl í gömlu húsi í hálöndum Skotlands. Ekkert þeirra hefur komið þar áður, en þegar við komuna þekkir
Judy þar hvern stein og þúfu, sömuleiðis þekkir Angus ráðsmaður hana. Henni finnst í sífellú að hún hafi heyrt
og séð allt sem skeður einhvern tíma fyrr, þar á meðal eiganda hússins, Ian. Þeim verður vel til vina, og
hún veitir honum aðstoð í störfum hans, en hann er læknir. Á afmælisdegi hennar sendir Ian henni ljóða-
bók áritaða til Judith Cameron, og svo vill til, að hún þekkir þar sömu rithönd og á gamalli bók, sem einn
fyrri eigandi þessa húss hafði gefið Judith konu sinni árið 1745. Þann sama dag finnur hún einnig kjól, sem
Judith þessi átti. Um kvöldið verða þau Ian ein í stofunni, meðan hitt fólkið spilar bridge, og hann heldur
því fram, að hinir látnu geti náð tökum á þeim, sem lifa, og komi þannig aftur til jarðarinnar. Hann rifjar
einnig upp einhverjar fyrirætlanir sem forfaðir hans, eiginmaður Judith, hafði á prjónunum, en Judy biður
hann að rif ja þetta ekki upp — „þær minna mig á það, sem ég gerði þér — á þetta hryllilega sár, sem ég veitti
þér.“ Hitt fólkið kemur nú aftur inn í stofuna, og meðal annars fer það þá höndum um hinn forna kjól Judith.
Judy leiðist það, en fær ekki að gert. Þegar hún er ein eftir með systur Ian, heyrist henni einhver sé að koma
með erfiðismunum, og rekur Jean burt. í sama bili kemur hann á gluggann, heldur um síðuna og blóðið vellur
milli fingranna. Þegar að er komið, liggur Judy meðvitundarlaus á gólfinu framan við MIÐGLUGGANN....
VIKAN 22. tbl.
25