Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 29

tölulega hættulausum barnakvilla.
Nú hafði mönnum hins vegar
tekist að þreifa sig áfram til skurð-
aðgerðar, sem gat leyst vandann —
djarflegrar aðgerðar, sem krafðist
þess, að skurðlæknir væri sannkall-
aður snillingur. Ef aðgerðin tókst,
var blóðinu veitt framhjá hinni
þröngu slagæð — til'sjálfra háræð-
anna í lungunum, þar sem það gat
náð til sín súrefninu, sem var líkam-
anum lífsnauðsynlegt.
Á því tímabili, sem Jackie hafði
legið í East S:_j-sjúkrahúsinu, hafði
hann notið mikillar hvíldar og feng-
ið mjög nærandi viðurværi. Þetta
hafði haft dásamleg áhrif á hann,
svo að hann var nú eins vel undir
aðgerðina búinn og hann mundi
nokkru sinni geta orðið.
Andy brá sér í hvítan skurðstofu-
búninginn og leit inn til sjúklings-
ins. Júlía, sem þegar var önnum
kafin við verkfærin, sagði í þeim
ópersónulega tón, sem alltaf var
beitt við vinnuna: „Einn hjúkrunar-
nemanna er sjúkur í dag, Gray
læknir, svo að við verðum því mið-
ur ekki eins mörg og við ættum að
vera. Þess vegna er sennilegt, að
við verðum ekki alveg tilbúin, þeg-
ar þér hafið þvegið yður!“
Ég ætla samt að ljúka öllum und-
irbúningi,“ svaraði Andy.
Hann hafði einmitt gripið nagla-
bursta, þegar nafn hans hljómaði í
gjallarhorninu. Andy bölvaði lágt
bak við grímu sína, þegar hann tók
símann.
„Þú ert væntaniega ekki byrjaður
enn, Andy?“ Það var Tony Korff,
sem spurði þannig. „Geturðu komið
niður í slysastofuna? Það er hérna
maður með brotinn brjóstkassa —
vegavinnumaður, sem vann við
nýju bílabrautina. Hegri tók á rás
og hann varð fyrir honum — að lík-
indum lifir hann þetta ekki af, en
ég vildi mjög gjarna, að þú litir á
hann í öryggisskyni.“
En hvað þetta var líkt Tony! Andy
var hinn versti með sjálfum sér,
þegar hann hljóp að lyftunni. Tony
var annars sannfærður um, að hann
gæti alla hluti á eigin spýtur —
nema þegar eitthvert sjötta skiln-
ingarvit sagði honum, að um von-
laus viðfangsefni væri að ræða!
Úti á ganginum hafði hann næst-
um rekizt á Emily Sloane. Þótt
hann væri mjög að flýta sér, veitti
hann því athygli, að yfirhjúkrunar-
konan var ósköp veikluleg útlits —
eins og hún væri með þrautum, sem
hún vildi þó ekki viðurkenna. Ég
verð líklega að fá hana til að koma
til athugunar síðdegis í dag hugsaði
hann. Þessa skurðstofuhjúkrunar-
konur, sem eru alltof samvizkusam-
ar og skylduræknar, slíta sér upp
fyrir aldur fram.
Hálfri annarri klukkustund síðar
hafði skaddað lugnablað verið num-
ið brott úr sjúklingi Tony Korffs,
og leið manninum þá eins vel og
hægt var að gera ráð fyrir. Andy
Gray var að taka af sér gúmmí-
hanzkana í þvottaherberginu, þegar
Júlía Talbot kom inn til hans.
„Eruð þér enn að hugsa um að
framkvæma aðgerðina á Jackie fyr-
ir hádegi, Gray læknir?“ spurði hún.
„Nei, það mundi tæpast vera
hyggilegt, ungfrú Talbot,“ svaraði
hann af sömu kurteisi og hún. „Við
verður öll að vera óþreytt við svo
erfiða aðgerð. Við skulum reyna að
taka hann seint í dag, þegar okkur
hefur gefizt tækifæri til að kasta.
mæðinni stutta stund.“
Þegar Júlía var að ganga út um
dyrnar, vék hún til hliðar til að:
hleypa Martin Ash inn. Yfirlækn-
irinn var þreytulegur á svip.
„Mér er sagt, að þér hafið ætlað:
að framkvæma aðgerð á litla hjarta-
sjúklingnum okkar í morgun, Gray.
aÞð var leiðinlegt, að þér skylduð
vera kallaður á brott, svo að ekki
varð af henni.“
Andy leit upp frá handlauginni
brosandi. „Það var líka ómaksins
vert að reyna að bjarga þessum
manni hérna.“
„Já, þér hafið unnið ágætlega eins
og venjulega, en það er víst óþarfi,
að ég hafi orð á því.“
„Jú, þakka yður fyrir, það er allt-
af gaman að heyra það. Ætlist þér
til þess, að ég komi á hádegisfund-
inn í dag?“
Martin Ash hallaði sér að dyra-
stafnum og tók fram sígarettu.
Andy virti hann fyrir sér, þegar
eldurinn kviknaði á dýrum kveikj-
aranum, sem gerður var úr platínu.
Enda þótt Ash virtist þreyttur eftir
erfiða vinnu um morguninn, var
hann þó enn furðu hress og þrek-
mikill. Ég hefi aldrei séð laglegra
andlit, hugsaði Andy. Eða dapur-
legra! Það hlýtur að vera erfitt að
búa með þessari yndisfögru Cather-
ine.
„Já, við hittumst eins og venju-
lega,“ mælti Ash. „En ég hefi víst:
ekki frá mörgu nýju að segja; flugu-
fregnirnar hafa áreiðanlega orðið á.
undan mér ...“
„Ég hef átt of annríkt til að geta
hlustað á þær.“
„Væntanlega vitið þér, að maður-
inn með brunasárin, sem við reynd-
um að bjarga, er dáinn?“
„Já, það stóð í morgunskýrslunni
sem trúnaðarmál.“ Ash tók sígarett-
una út úr sér og blés reyknum frá
sér, og Andy hugleiddi, hvers vegna
líkami yfirlæknisins virtist skyndi-
lega hníga dálítið saman.
„Lögreglan spurði mig í gær,
hvort hún mætti nota manninn sem
tálbeitu," sagði hann með hægð.
„Guð má vita hvers vegna þeir vildu
það. Líklega hefur lögreglan talið,
að hún gæti með því móti hrætt
glæpamanninn til að koma úr
fylgsni sínu, ef við létum svo sem
sjúklingurinn gæti fengið rænu á
hverri stundu og þulið nöfn . . .“
„Jæja, var það þannig hugsað!“
„Gerið þér yður ljóst, hvað fyrir
hefði getað komið, ef áætlunin hefði
borið árangur?“
Andy hló við. „Ég hef áður verið
á vígvöllunum, þar sem dauði og
tortíming hafa ríkt, en ég viður-
kenni, að það mundi hafa öðru vísi
áhrif á mig hér heima ...“
„En nú er hættan orðin mun
rninni," mælti Ash.
„Við hvað eigið þér
„Hurlbut hringdi til mín í morg-
un. Ég hef þegar látið síðdegisblöðin
fá tilkynningu um síðara dauðs-
fallið.“
„Sagði hann nokkuð um ástæðuna
fyrir því, að þeir hafa skyndilega
skipt um stefnu í þessu?“
„Þeir gera það samkvæmt skip-
unum frá æðri stöðum. Einhver
maður í Washington hefur orðið
taugaóstyrkur, þegar hann las morg-
unfréttirnar héðan. Við megum ber-
sýnilega ekki móðga fyrrverandi
bandamenn okkar — enda þótt þeir
séu í rauninni fjandmenn okkar í
<iag.“
„Ég skil þetta ekki enn.“
„Þetta er ofur einfalt, Gray. Þa*ð
má ekki koma fram í dagsljósið, að
fjandmenn okkar smygla geislavirk-
um efnum úr landi með aðstoð
leiguþýja innan landamæra okkar
sjálfra. Við megum ekki einu sinni
láta í það skína, að einhver þessara
fjandmanna okkar muni ef til vill
sprengja sjúkrahús í New York-
borg í loft upp til að koma í veg
fyrir, að grímunni verði svift af
honum . . .“
„Og svo látum við hann vita fyr-
ir tilstilli blaðanna, að hann þurfi
ekki að vera hræddur lengur?"
„Já, stendur heima. Við segjum
honum, að hann þurfi að minnsta
kosti ekki að óttast neitt frekar af
okkar hálfu. Og það er líka alveg
rétt, það er hreinn óþarfi fyrir hann.
En ég mundi nú samt óska, að sjúkl-
ingur okkar hefði sagt okkur eitt-
hvað, áður en hann gaf upp öndina.“
„Heldur Hurlbut, að hann geti
nokkru sinni handsamað glæpa-
manninn?“
„Já, hann heldur því fram, að
maðurinn hljóti að vera hér ein-
hvers staðar í grenndinni, hér í
hverfinu. Hann segir meira að segja,
að hann geti að öllum líkindum
handtekið bófann í fyrramálið.“
Ash andvarpaði. „Við höfum báðir
starfað sem ungir kandidatar hér
í hverfinu, Gray. Við vitum, að lög-
reglan talar alltaf mannlega, þegar
þannig stendur á — þegar hún veit
-ekki sitt rjúkandi ráð.“
„Ætlið þér að skýra frá þessu á
fundinum, eða á ég að líta á þetta
sem trúnaðarmál?“
„Ég býst við, að ég verði að skýra
mönnum frá þessu. Ég hef ekki haft
tóm til að athuga, hvernig mönnum
er innanbrjósts í sjúkrahúsinu. Haf-
ið þér orðið var við nokkurn vott
þess, að menn séu taugaóstyrkir?"
Andy horfðist í augu við yfirboð-
ara sinn. „Við höfum flestir verið
á vígvöllunum áður — á ýmsum
stöðum í heiminum. Og þeir, sem
hafa ekki enn lent í því, eru reiðu
búnir til að undirgangast eldskírn-
ina — að því er ég fæ bezt séð.“
„Þér skiljið væntanlega, að við
erum enn reiðubúnir til að grípa
til varúðarráðstafana, Gray, þótt
vera kunni, að við séum ekki leng-
ur í beinni hættu af þessum afbrota-
manni.“
„Öllu er hægt að hrinda í fram-
kvæmd með fáeinna sekúnda fyrir-
vara — ég ábyrgist það.“
Ash lagði aðra höndina á öxl
yngri mannsins. „Það er alltaf svo
hressandi að tala við yður. Ég vildi
óska, að ég væri gæddur rósemi
yðar.“
„Þetta er víst einungis gömul
venja,“ svaraði Andy. „Ég hef aldrei
verið sérstaklega hugrakkur," svar-
aði Andy. „Ég hef lent á réttri hillu
— það er allt og sumt. Þegar ég
stend við skurðborðið, hirði ég ekki
um það, sem er að gerast umhverfis
mig . ..“
„Já, vel á minnzt, skurðaðgerðin
— hvenær ætlið þér að taka hjarta-
sjúklinginn, sem þér urðuð að hætta
við í morgun?"
„Ekki fyrr en klukkan fimm í
dag.“
„Það er prýðilegt, sagði Martin
Ash. „Ég kem til að fylgjast með
aðgerðinni, ef ég hef nokkur tök
á því.“
Skurðstofan var mannlaus, þegar
Andy gekk gegnum hana til að taka
fyrir næsta atriði á hinni ströngu
dagskrá sinni. Hann hafði gert sér
vonir um, að Júlía mundi bíða eftir
honum þarna, en það var vitanlega
óskhyggja og ekkert annað. Hún
hafði sagt við hann, hvaða leið hún
mundi fara. Hann varð sjálfur að
taka ákvörðun um, hvort hann vildi
slást í för með henni eða ekki.
Það var ekki fyrr en hann gekk
inn á handlækningadeildina, að það
rifjaðist upp fyrir honum, að Pat-
ricia Reed hafði boðið honum að
drekka kokktail með sér klukkan
fimm sama dag. Enda þótt þau hefðu
ekki samið um neinn ákveðinn
tíma, voru því vitanlega takmörk
sett, hversu lengi hún mundi fús
til að bíða. Kona eins og Patricia
átti nægan fjölda vina, sem mundu
sinna henni og skemmta henni.
Meðan hún var í New York, þurfti
hún aðeins að taka símann, og þá
komu karlmennirnir hlaupandi í
tugatali . . . og samt hafði hann á-
kveðið að framkvæma aðgerðina á
Jackie klukkan fimm um daginn!
Hann gæti naumast frestað henni
aftur — sízt þar sem hann hafði haft
orð á því við Ash, að þá mundi
hann hefjast handa.
Hafði hann ef til vill valið þeirra
tíma óafvitandi einungis til að skjóta
ákvörðuninni á frest örlítinn tíma
enn, hugsaði hann. Svo hóf hann
stofuganginn, sem hann fram-
kvæmdi nú miklu seinna en venju-
lega.
ÞEGAR Dale Easton læknir kom
út af fundinum hjá Ash yfirlækni,
nam hann staðar á ganginum og beið
eftir Andy Gray.
„Eigum við að fá okkur matar-
bita saman, Andy?“
„Því miður hef ég ekki tíma til
þess, Dale. Ég verð að kippa botn-
langa úr manni eftir stundarfjórð-
ung.“
„Segðu mér, hvernig ertu eigin-
lega mataður hér í sjúkrahúsinu —•
færðu matinn í sprautum, meðan þú
Framhald á bls. 41.
VIKAN 22. tU. — 29