Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 33

GESTAGANGUR.
Framhald af bls. 11
inu sem staðið hafði autt, síðan
Hvutti liti „hvarf“.
— Hafið þið hund hérna? spurði
hann umsvifalaust.
— Nei, viðurkenndi ég dapurlega.
Hann fór í flakk.
Hann gekk upp á veröndina og
horfði gráðugum augum á alla silf-
urmunina. Svo settist hann þung-
lega á þrepið.
— Er pabbi þinn heima? spurði
hann.
Eins og allir krakkar var mér
mjög í mun að segja allt það, sem
ég vissi og þess vegna sagði ég eins
greinilega og ég kunni af ferðaáætl-
un pabba. — Hann kemur ekki heim
fyrr en í fyrramálið, sagði ég að
lokum. Það er ég sem á að gæta
mömmu.
— Já, einmitt það, sagði flæking-
urinn og glotti við. Tanngarðurinn
var allur skörðóttur, tennurnar
brotnar og gular, og það var eitt-
hvað í svip hans, sem ég gat ekki
áttað mig á og mér fór að líða illa
innanbrjósts.
En nú kom mamma fram í dyrnar.
Flakkarinn reis á fætur. — Ég er
að svipast um eftir einhverri vinnu,
frú, sagði hann.
— Því miður hef ég ekki neina
vinnu fyrir yður, svaraði mamma.
— Og það hittist svo á að maður-
inn minn er ekki heima þessa stund-
ina.
Hún sagði þetta eins og hann væri
væntanlegur heim þá og þegar, og
mér fannst þetta einkennilegt orða-
lag, þar sem ég þóttist vita betur.
Flækingurinn glotti gleitt, sagði ekki
neitt, en virti hana undarlega fyrir
sér.
— Mamma roðnaði við en leit
ekki undan glápi hans. — Ef þér
eruð svangur, getið þér fengið ein-
hvern matarbita, sagði hún og lét
ekki neitt á ótta sínum bera.
— Hún tók saman silfurmunina
og fór með þá inn. Síðan kom hún
út með disk, hlaðinn köldu kjöti,
brauði og kökum, og þegar hann
hafði hámað í sig matinn, bar hún
honum kaffi. Ég hafði ekki af hon-
um augun á meðan hann át og
drakk.
— Þakka yður fyrir matinn, frú,
kallaði hann og reis seinlega á fæt-
ur. Það er bezt að maður haldi
áfram labbinu. Hann hreyfði sig þó
ekki úr sporunum, en glápti án af-
láts á eldhússdyrnar. Einn af kettl-
ingunum trítlaði til hans. Flæking-
urinn hreyfði eitthvað fótinn, að
minnsta kosti nóg til þess að hann
steig ofan á kettlingsgreyið, sem
veinaði ámátlega. Susie þurfti ekki
meira til; tók undir sig stökk og
réðist á hann með kjafti og klóm.
Flækingurinn bölvaði illúðlega og
sparkaði henni frá sér, langt út í
garðinn.
—• Hvernig ferðu með kattar-
greyið, ódámurinn þinn, sagði
mamma, sem komið hafði út í þess-
um svifum. Hún roðnaði af reiði
og nú þéraði hún hann ekki lengur.
Mér óx kjarkur við reiði hennar,
auk þess sem meðferðin á kisu minni
hafði heldur en ekki hleypt í mig
skapi. — Ég læt þig ekki fara svona
illa með hana kisu mína, hrópaði ég
um leið og ég réðist á hann og barði
hann eins og ég mátti.
En hann tók fyrir brjóst mér og
lyfti mér upp, hélt mér frá sér bein-
um armi og lofaði mér að sprikla.
Hann var víst hræðilega sterkur,
mér var öllum lokið og fór að
skæla. Ég sá að mamma mundi vera
í þann veginn að koma mér til hjálp-
ar, en í sömu svifum heyrðist marr
í vagnhjólum. Vagn með stóru hey-
æki kom neðan veginn, og þegar
flækingurinn sá það, breyttist svip-
ur hans og framkoma gersamlega,
svo ég var ekki hræddur við hann
lengur. Hann setti mig niður sem
skjótast, sleppti öllum tökum, þreif
lurk sinn og pinkil og hraðaði sér
á brott. Ekki gekk hann þó niður
að þjóðveginum, sömu leið og hann
hafði komið, heldur á bak við hlöð-
una, kleif yfir steingarðinn og hvarf
sjónum úti á ökrunum.
Það var Níels gamli, nágranna-
bóndi okkar, sem þarna var á ferð-
inni með heyækið, eins og ég þóttist
líka vita. Þó hann væri næsti ná-
granni okkar voru nokkrir kíló-
metrar á milli bæjanna. Níels var
orðinn gamall og dálítið sljór, þótt
ég gerði mér vitanlega ekki grein
fyrir því þá. Hann stöðvaði hestana
á hlaðinu og heilsaði mömmu vin-
gjarnlega. Mamma svipaðist um.
Flækingurinn var horfinn.
— Jæja, hvernig líður konunni
þinni, Níels minn? spurði hún.
Dokaðu annars aðeins við. Mig lang-
ar til að senda henni svolítið af
ávaxtamauki.
Hún gekk hröðum skrefum inn
og það dróst góða stund að hún
kæmi til baka. Níels gamli dottaði
í ekilssætinu, en rétti svo úr sér og
leit til mín.
— Það er nú það, púaði hann.
— Hvernig líður Hvutta litla, Willie
karlinn? spurði hann.
— Hann fór eitthvað í burtu, svar
aði ég. Það hlýturðu að muna.
— Æjá, það er satt. En hann kem-
ur áreiðanlega aftur þegar minnst
varir, sagði Níels gamli. — Það
máttu vera viss um, Willie litli.
■—- Hvers vegna sagðirðu honum
ekki af flakkaranum, sem sparkaði
í hana kisu mína? spurði ég mömmu,
þegar Níels var farinn.
— Maður á aldrei að valda öðr-
um áhyggjum að nauðsynjalausu,
sagði mamma. Og auk þess er flakk-
arinn allur á bak og burt, sem bet-
ur fer.
— Mamma, hvíslaði ég. — Mér
þykir ákaflega vænt um hana kisu
mína, það er ekki það. En ég vildi
samt óska að Litli Hvutti væri kom-
inn aftur.
— Já, vinur minn, sagði mamma
ástúðlega. — Ég vildi líka óska að
við hefðum stóran og góðan varð-
hund. Við þurfum þess sannarlega
með ... En hvað erum við annars
að hugsa, Willie litli. Það er kom-
inn tími til að borða. Heyrðu, nú
dettur mér nokkuð í hug — við
borðum hérna úti í garðinum, svona
til tilbreytingar, fyrst við erum bara
tvö ein ...
Fylgist með
tízkunni
OUcopatra
SÓLGLERAUGU
eru Evróputízkan
1963
EINKAUMBOÐ :
H. A. TULINIUS - Heildverzlun
VIKAN 22. tbl. —