Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 34

Seinna um daginn, þegar ég hafði
sofið miðdagsblundinn minn og var
kominn á stjá aftur, heyrði ég
mömmu hrópa upp yfir sig af undr-
un. Mér varð litið út í garðinn, datt
ósjálfrátt í hug að flækingurinn
mundi vera kominn aftur, en kom þá
auga á gríðarstóran hund, sem kom
labbandi inn um hliðið. Hann var
líkastur stórum St. Bernharðshundi,
og svo rykugur og illa útlítandi, að
það leyndi sér ekki að hann hefði
verið lengi á flakki. Þegar hann var
kominn inn fyrir hliðið, kom hann
rakleitt til okkar.
— Mamma, kallaði ég. —• Hvaðan
úr ósköpunum kemur þessi stóri
hundur?
— Það fæ ég ekki skilið, svaraði
mamma. — En farðu varlega að
honum, það er ekki að vita nema
hann sé grimmur.
En hundurinn stóð þarna hjá
okkur og dinglaði skottinu vingjarn-
lega, og mamma teygði fram hönd-
ina og klappaði honum. — Góður
hundur, sagði hún. •— Kannski að
hann vilji vera hjá okkur.
Ég hoppaði upp af ánægju. —
Hvutti litli, Hvutti litli ... kall-
aði ég.
Mamma gat ekki annað en hlegið,
þegar ég kallaði þennan stóra og
mikla dólpung „Hvutta litla“. Það
var eins langt frá því að vera sann-
nefni og hugazt gat. En hún skildi
þetta þannig, að ég áliti að allir
hundar hétu þessu nafni, og reyndi
því ekki að leiðrétta mig.
— Ertu svangur, karlinn? spurði
hún. — Komdu og fáðu þér eitthvað
í svanginn. Hún færði honum bæði
að éta og drekka, en hann snerti
ekki við matnum; aftur á móti lapti
hann svolítið úr vatnsskálinni.
— Og nú fer hann vitanlega leiðar
sinnar, sagði mamma og virtist því
síður en svo fegin.
Ég starði á hana. Mér var með öllu
óskiljanlegt að henni skyldi koma
slík fjarstæða í hug.
—- Hann má ekki fara, mamma,
sagði ég. — Ég held í hann, svo að
hann kemst ekki ...
Mamma hló þegar hún heyrði
hve ég ofmat krafta mína. — Ég
vildi óska að hann yrði um kyrrt
hjá okkur, sagði hún og klappaði
honum á kollinn, en hann dinglaði
skottinu og leit vingjarnlega á kisu-
lóru, sem blés og hvæsti.
En nú var mig heldur en ekki
farið að langa til að leika mér við
hann, eins og ég hafði leikið mér
við Hvutta litla. — Komdu, Hvutti,
kallaði ég, Hvutti litli ... Og
mamma hló, þegar hann gegndi, rétt
eins og hann kannaðist við það sem
nafn sitt.
— Vertu ekki of harðleikinn við
hann, sagði hún. — Hann er kannski
þreyttur, greyið.
Ég lofaði honum því að hvíla sig
á milli þess sem við lékum okkur,
öldungis eins og við höfðum leikið
okkur áður, Hvutti litli og ég. Þetta
er eitthvert það skemmtilegasta
kvöld, sem ég minnist úr bernsku
minni, og í rauninni held ég að ég
hafi aldrei átt ógleymanlegri stund,
fyrr eða síðar. Á meðan við lékum
okkur sat mamma úti í garðinum
og saumaði, og allt í einu kom ég
hlaupandi til hennar og sagði: —
Mamma, ég vil fá litla, rauða stólinn,
sem hann afi smíðaði einu sinni
handa mér ...
— Ég get ekki náð í hann, svaraði
hún. — Hann hefur verið látinn til
hliðar, enda er hann alltof lítill fyr-
ir þig núna, eins og þú ert orðinn
stór drengur. Það veiztu ósköp vel
sjálfur.
Ég var þó þrár eins og alltaf, þeg-
ar ég tók eitthvað í mig. — Gerðu
það, mamma, bað ég. — Gerðu það
fyrir mig.
En mamma gat verið ákveðin,
þegar því var að skipta, þrátt fyrir
mildi sína. Og hún þurfti ekki ann-
að en líta alvarlega á mig, til þess
að ég léti mér skiljast að það væri
þýðingarlaust fyrir mig að nauða
lengur.
ÞEGAR fór að rökkva, gat
mamma ekki lengur leynt ótta sín-
um og kvíða.
— Eigum við að skreppa yfir til
Níelsar gamla og vera þar í nótt,
Willie litli? spurði hún.
— En, mamma ... sagði ég skelf-
ingu lostinn. —- Pabbi ætlaði að
koma með eitthvað handa mér úr
kaupstaðnum, og ef við förum þang-
að, verð ég kannski ekki heima,
þegar hann kemur. Og það getur vel
verið, að hann komi í kvöld ...
— Já, svaraði mamma. •— Það
er satt. Það getur verið að hann
komi í kvöld. Hún reis á fætur.
Kannski Hvutti litli vilji koma inn
með okkur.
— Auðvitað vill hann koma inn,
sagði ég, meir en lítið hissa á að
hún skyldi vera í nokkrum vafa um
það. Komdu, Hvutti, skipaði ég.
Og hundurinn reis tafarlaust á
fætur og labbaði sig á eftir okkur
inn í bæinn. Þegar kom inn í eld-
húsið, svipaðist hann um, rétt eins
og hann kannaðist þar við Sig, hélt
síðan út í eitt hornið og lagðist
þar .. . einmitt þar sem Hvutti litli
hafði alltaf legið.
Við borðuðum kvöldmatinn við
lampaljós í eldhúsinu, því að við
höfðum verið lengur úti í garðinum
en við vorum vön. Satt bezt að
segja gerðum við ekki neitt á venju-
legum tíma þennan dag. Það var
einhvern veginn eins og allt hefði
farið úr skorðum.
Þegar aldimmt var orðið, tók
mamma gamla skriðljósið, kveikti
á því og hengdi það yfir útidyrnar,
ef pabbi skyldi koma heim. Þá
fannst mér mamma bæði stór og
sterk, en þegar ég rifja þetta upp
fyrir mér, verður mér ljóst að hún
var grönn og lágvaxin, ekki stærri
eða sterkari en telpa um fermingu
— og ekki að mun reyndari eða
hyggnari heldur, að hún skyldi
hengja skriðljósið þarna, svo að allir
mættu sjá að við værum tvö ein
heima þessa nótt.
Svo kom hún inn aftur, læsti dyr-
unum og við héldum upp stigann,
upp í svefnherbergið. Þá brá svo
undarlega við, að Hvutti reis á fæt-
ur og kom með okkur, og mér til
mikillar undrunar hleypti mamma
honum inn í svefnherbergið, þar sem
— VIKAN 22. tbl.