Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 39

HíigstæAir at'borgunurskilmálar
5 ára ábyrgð
SNORRABRAUT 44 - SÍMI 16242
Kvöldsteikin í dauðafæri.
Framhald af bls. 17
da Vinci, hann er trésmiður, söðla-
smiður, járnsmiður, kirkjusmiður,
hestamaður, málari, tónskáld og
slíkur íþróttamaður að hann brá sér
þrjátíu kílómetra á skíðum eina
morgunstund er hann frá að reyk-
vísk íþróttafélög væru að hvetja
fólk til að ganga þrjá. í þetta skipti
lét hann okkur Bryndísi sem er æfð-
ur sópransöngvari syngja með sér
sálma úti í kirkju, en söng sjálfur
áttund hærra. Síðan hefur mér
fundist lítið til koma um c-glaða
Wagnertenóra.
Næsta morgun vöknuðum við á
Egilsstöðum í glampandi sólskini og
stafalogni. Snæfellið baðaði glamp-
andi ásýnd sína í spegilsléttum Leg-
inum. Það er ekki alltaf sem þessum
fjallakonungi þóknast að taka ofan
flókahött sinn, en nú þurfti ekki
að sitja um hann með litmyndavél-
ina, hann sat fyrir allan daginn.
Á Egilsstöðum kom Sigurður
Haukur og með þær fregnir að
hreindýrin væru farin af Axarsvæð-
inu og Hrauninu og hefðu öll leitað
á sínar fornu slóðir, Fljótsdalsheiði.
Fylgdi þar með að hreindýraeftir-
litið hefði friðlýst þetta svæði í ár
til þess að hæna dýrin betur að því.
Þetta voru góð tíðindi vegna hrein-
dýranna, en óheppileg fyrir okkur
því við höfðum einmitt ætlað að
ferðast um á hinu friðaða svæði,
og skyggnast um til veiða. Auk þess
höfðum við enga plastpoka meðferð-
is til þess að safna í hreindýragori
og veiða þannig á vísindalegum for-
sendum á friðlýstu svæði.
Við lukum samt öllum undirbún-
ingi í þorpinu og ákváðum síðan að
fara að Hallormsstað eins og
upphaflega var ætlað, en finna í
leiðinni Egil Gunnarsson, hrein-
dýraeftirlitsmann og vita hvað hann
vildi leggja okkur gott til. Fólk var
að hamast í heyskap á hverjum bæ,
enda fyrsti góði þerridagurinn í
langan tíma. Nafni minn Gunnars-
son var í heyskap eins og aðrir, en
tók þó ekki í mál annað en við kæm-
um inn og þægjum veitingar. Kvað
hann lísfnauðsyn fyrir hreindýra-
hjörðina að hún flæmdist ekki til
lengdar af Fljótsdalsheiði og hefði
hann því ákveðið að alfriða það
svæði fyrir skotum í ár. Hins vegar
mættum við veiða úti í Fellaheiði
eða austur í Múla og þar upp af
kringum Grenisöldur og umhverfis
Hornbrynju allt austan Keldár. Við
kusum þó heldur að reyna að fara
í Fellaheiðina, einkum af því að
þangað mátti brjótast á bílum, en
á hitt svæðið hefðum við þurft að
leigja okkur hesta, sem hefði kostað
alls kyns snúninga og tafir. f baka-
leiðinni komum við snöggvast við
á Hóli og hittum Friðrik Stefánsson
fyrrverandi hreindýraeftirlitsmann.
Mig hafði lengi langað til að hitta
hann og eiga spjall við hann. En
nú var degi tekið að halla og því
lítill tími. Friðrik heitinn og Helgi
Valtýsson hafa átt drýgstan þátt í
þeim viðgangi sem orðið hefur á
hreindýrahjörðinni, síðan þeir hófu
að kanna fjölda dýranna skömmu
eftir styrjöldina. Friðrik var skipað-
ur eftirlitsmaður. Mun þetta starf
••yj ".
þeirra væntanlega skipa þéim 'þarin
sess í íslenzkri náttúrusögu1 sém
þeim ber.
Við fórum síðan til Hallormsstað-
ar og tjölduðum í skóginum. Síðan
skoðuðum við skógræktarstöðina
undir leiðsögn Sigurður Blöndal,
skógarvarðar. Er þar margt að sjá
og fræðast um sem eigi er hægt
að greina frá, en þangað ætti að
köstur og setið við hann á gildum
viðarbútum, en Þorsteini einum veit-
ast þau sérféttindi að tendra bál í
skóginUm, enda ekki öðrum en
skáldum trúandi til að fara þar með
svo háskalega hluti svo öllu • sé
óhætt.
Lækirnir mynda gildrag fyrir ofan
tjaldstaðinn og er yfir það farið á
gildum trjástofni, sem ber hið aust-
urlenzka heiti Drekabrú. Nú þyrpt-
fara með alla þá, er enn efast um
framtíð íslenzkrar skógraqktar. Þar
er að finna meir en,. nógu há tré,
jafnvel fyrir hina limalengstu níð-
högga þessa mikilvægasta þjóð-
þrifatækis okkar aldar. Um kvöldið
beið okkar óvænt ánægja. Þorsteinn
Valdemarsson., skáld kom til okkar
að tjöldunum þess erindis að bjóða
okkur til skógarkvöldvöku við varð-
eld í tjaldbúð sinni, en hann hafði
dvalið þar .eystra, sumarlangt við
skógrækt qg skáldskap.
Þessi söng- og.ljóðsnillingur hafði
komið sér. fyrir með tjald sitt á
undurfögrum bletti milli tveggja
lækja, sem mypduðu allstóra tjörn
farman við tjajdið, en hávaxnar
bjarkir allt.um kring. Á nesi út í
tjörninni var .hlaðinn stóreflis bál-
ist um hana fjöldi ungra pilta og
stúlkng, tjaldgestir, hótelgestir,
starfslið skógræktarinnar og innan
skamms hljómaði sönglist í kvöld-
kyrrðinni út um skóg og Lög, ætt-
jarðarlög, dægurlög, skátasöngvar,
Matthías, með alla síná hortitti Sit
ég og sé hvernig sólin sindrar og
loks Kiljan, sem varð skáld í þess-
um skógi eftir vegavillur og vín í
ljótum króm flestra heimshorna.
Það voru ýmsir í hópnum kunnugir
þessu kvæði og því hægt að gera
viðeigandi ráðstafanir í tíma. Þor-
steinn hafði harðneitað hressingu
með okkur að loknum kvöldverði í
tjöldunum, en er „Bros mitt er ljúft
eins og brennivín á flösku“ barst
út í skógarkyrrðina og þakklætis-
vottur njótenda skemmtunar barst
í hendur honum eins og goðsvar,
varð meinlætarinn að víkja fyrir
skáldinu og „lífinu spilandi, sem
þekkir ei ró“.
Vegurinn upp úr Fljótsdalnum lá
í snarbröttum krákustigum unz
komið var upp á heiðarbrún og dal-
urinn og héraðið blasti við í morg-
undýrðinni. Skýbólstrar grúfðu yfir
fjöllunum í átt til hafsins, en til
vesturs og norðurs var heiðríkt. Það
þýddi ekkert að líta löngunaraugum
til fjallanna í suðri til Eyvindar-
fjalla, Þrælaháls, né Snæfells; við
stefndum vegleysur mót norðri í
átt að Fjórðungshálsi, með sunnan-
golu í bakið. Vindurinn var okkur
áhyggjuefni því í fyrsta lagi mátti
búast við að þau hreindýr, sem
hefðu slæðst norður í Fell, mót
norðaustanáttinni undanfarnar vik-
ur, héldu nú sem hvatast suður og
inn á bannsvæðið og ef dýr væri á
vegi okkar fengu þau veður af bíl-
unum, áður en við gætum gert okk-
ar ráðstafanir. Það var liðið fram
yfir hádegi er við álitum okkur
komin þar er búast mætti við veiði.
Smáóhapp hafði tafið okkur. Benz-
ínbrúsi sem var í kerrunni ásamt
ýmsu dóti valt á hliðina og lak
talsvert niður í farangurinn áður
en við náðum að leysa upp og rétta
hann við. Þetta tafði okkur talsvert
en átti þó eftir að hafa verri afleið-
ingar síðar. Við Guðmundur Bjarna-
son notuðum töfina sem af þessu
varð til þess að ganga úr skugga
um að veiðirifflarnir væru í lagi,
því það kemur stundum fyrir að við-
kvæmir miðunarkíkjar breyti still-
ingu ef þeir verða fyrir hnjaski.
Við vorum með ágætan Winchester
cal 30/06, sem Guðmundur á, og
reyndist hann í bezta lagi. Ég hafði
af sérstökum ástæðum lánsriffil.
Brno-Mauser 6,5x57 og stillti 3x
Meoptakíki hans inn á 100 metra
færi. Ætlaði ég að láta það færi
nægja, því ég vissi ekkert hvað hin
12 gr kúla félli á lengra færi. En
rétt sem við vorum komnir af stað
eftir þessa snúninga og komnir upp
á hæðardrag' stukku tveir hreintarf-
ar þvert í veg fyrir bílana og áfram
til suðurs. Við eltum þá um stund
þ. e. a. s. einkum Guðmundur, sem
er gamall víðavangshlaupari, en
sáum þó brátt að það var ekki þess
virði. Þetta voru grindhoraðir skitu-
gemlingar, sem hefði sennilega ver-
ið bezt að skjóta og grafa.
Nú skiptum við okkur. Við
Haukur fórum á undan að leita að
tjaldstað á Landroverbílnum, en hin
ætlu'ðu að skoða sig um og veiða
í nágrenninu ef þar væri feitari gölt
að flá en við höfðum enn séð. Ég
gekk á undan og valdi veginn, en
Haukur kom akandi á eftir. Eftir
æðispöl sáum við álengdar tjörn og
slétta bakka, ákjósanlegt tjaldstæði
og af góðum sjónarhól fór ég að
skoða umhverfið í sjónauka. Allt í
einu kom stakt hreindýr inn í sjón-
sviðið í ca. tveggja kílómetra fjar-
lægð og hvarf innan skamms niðri
í lægð í áttina til okkar. Þetta gat
naumast betra verið. Tjaldstæði
fundið og kannski kvöldsteik í til-
bót. Við vorum alveg forviðris dýr-
inu og ákváðum því að skilja bílinn
- 39
VIKAN 22. tbl.