Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 50

trjánum, skíðastafirnir í annari
hendinni, með hinni lét hann skið-
in halda jafnvægi á annarri öxl-
inni.
Hin skyndilega brottför manns-
ins gerði Robert undrandi, og það
var eingöngu eftir að maðurjnn var
kominn i þó nokkra fjarlægð, að
honum varð það ljóst, að hann
hafði gleymt að þakka honum fyrir
að bjarga lífi sínu. „Þakka þér
fyrir“, lirópaði hann inn i húmið,
sem sifellt varð dekkra. „Þakka
þér mjög vel fyrir“.
Maðurinn stöðvaði sig ekki og
Robert fékk aldrei að vita, hvort
hann hefði heyrt til sín eða ekki.
Þvi klukkutíma siðar, þegar al-
dimmt var orðið og skýin af aust-
urliimninum voru búin að hylja
stjörnurnar var slysasveitin enn
ókomin. Robert hafði sjálflýsandi
úr. Hann beið nákvæmlega í einn
og hálfan klukkutíma, þangað til
klukkan var tíu mínútur yfir sjö.
Hann sá þá fram á, að enginn
myndi koma að sækja hann og ef
hann hefði nokkrar vonir um að
lifa nóttina af yrði hann að skriða
einhvern veginn út úr skóginum
og komast upp á eigin spýtur nið-
ur til bæjarins.
Hann var orðinn stirður af kulda
núna, auk þess sem hann liafði orð-
ir fyrir taugaáfalii. Tennur hans
glömruðu hræðslulega, eins og
kjálkar hans væru liluti af trylltri
vél, sem hanil væri búinn að missa
alla stjórn á. Hann var orðinn
tilfinningalaus í fingrunum og
verkirnir i fótlegg lians urðu alltaf
meiri og meiri. Hann hafði sett upp
húfu yfirhafnar sinnar og lét höf-
uðið síga eins langt niður á bringu
og honum var unnt og frakkinn
hans fraus brátt að framan af and-
ardrætti hans. Hann heyrði snökt
einhvers staðar og það var ekki
fyrr en eftir margar mínútur, sem
honum var ljóst, að snöktið kom
frá honum sjálfum og það var ekk-
ert sem gat stöðvað það.
Stirnaður og með ýktum kröft-
um reyndi hann að lyfta sér af
trjáklumpinum án þess að láta
nokkurn þunga fara yfir á veika
fótinn, en á síðasta augnabliki rann
hann og klemdi fótinn undir sér
um leið og hann féll í snjóinn.
Hann æpti upp yfir sig tvisvar
og lá með andlitið i snjónum og
hugsaði bara um að liggja svona
og gleyma öllu, allri þessari óþol-
andi tilfinningu við að reyna að
halda i sér lífinu. Seinna, þegar
hann var miklu eldri, komst liann
að þeirri niðurstöðu að eina ástæð-
an fyrir að liann hélt áfram að
hreyfa sig var hugsunin um móður
hans og föður bíðandi eftir hon-
um, með kviða, sem brátt yrði að
ofsahræðslu, i bænum fyrir neðan.
Hann ýtti sér áfram á maganum,
krafsandi í snjónum með höndun-
um og notaðist við steina, og lág-
vaxnar trjágreinar tilþess að hjálpa
sér við að fikra sig metra fyrir
meter út úr skóginum. Úrið hans
hafði dottið af honum einhvers
staðar á leiðinni, og þegar liann að
lokum náði brautinni með skíða-
stöfunum, sem hafði verið stungið
FYRIR ÞVÍ ÚRSKURÐAST
Sjú bls. 47: HVERNIG DÆMIR ÞÚ?
Sá, sem les atvikalýsinguna, hlýtur að hafa samúð með Jóni
Jónssyni, þrátt fyrir meiðslin á matsveininum. Hann er senni-
lega fátækur inaður, sem valið hefur sér bústað á yzta annesi.
Þar berst liann harðri lífsbaráttu fyrir konu og ungum börn-
um. í Skorranesi eru yfirráð hans alger, enda engrar lijálpar
að vænta frá öðrum. Gera má ráð fyrir, að Jón sé af sama
ættboga og Bjartur í Sumarhúsum.
Þegar fjórir ofbeldismenn ráðast inn í landareign Jón.S, get-
ur hann engrar liðveizlu vænzt. Árásarmennirnir ráðast ein-
mitt á þann hluta eignarinnar, sem honum er dýrmætastur.
Þar hrakyrða þessir liávaðamenn hann og lióta honum jafnvel
fjörtjóni. Þrír af þessum mönnum eru útlendingar, sennilega
siglinga- og ævintýramenn, sem ekki láta sér allt fyrir brjósti
brenna.
t fullkomnu vanmætti gegn innrásarliernum verður Jóni
hugsað til byssunnar. Hún hefur jafnan reynzt honum vel i
bjargarleit. Einnig hefur hann haft spurnir af, að fúlmenni
kunni fátt að liræðast fremur en mátt blýsins. Ekki hvarflaði
það að Jóni að beita skotvopni gegn mönnum, en lionum fannst
skipsskrokkurinn maklegur tveggja skota. Það rumskaði þó
alltaf við eggjaleitarmönnunum.
Hvernig svo sem menn hugsa sér nánari tildrög málsins,
varð staðreyndin sú, að önnur kúlan frá byssu Jóns braut
upphandlegg matsveinsins, þar sem hann svaf í rúmi sínu.
Líkamsmeiðingar eru almennt refsiverðar samkvæmt ákvæð-
um liegningarlaga, nema sérstök tilvik leiði til gagnstæðrar
niðurstöðu.
í fyrstu má lireyfa þcirri spurningu, hvort verknaður Jóns
geti réttlætzt af neyðarvarnarsjónarmiði. Þeirri spurningu ber
að svara neitandi, því að hann var aldrei sjálfur i yfirvofandi
hættu þrátt fyrir liótanir komumanna. Að vísu var Jóni lieim-
ilt að beita neyðarvörn til varnar eignum sínum, en með beit-
ingu skotvopns hefur liann greinilega farið út fyrir takmörk
leyfilegrar neyðarvarnar.
Þá má benda á Jóni til málsbótar, að hann liafði alls ekki í
hyggju að særa nokkurn mann. Það var algerlega óhappatil-
viljun, að matsveinninn skyldi særast. Þessi staðhæfing er vafa-
laust rétt út af fyrir sig. En með þvi að skjóta á skipið mátti
Jón alltaf reikna með þeim möguleika, að luilan gæti hæft
mann. Hér er sem sagt um að ræða gáleysisverk.
Með hliðsjón af framansögðu verður ekki lijá þvi komizt að
dæma Jón til refsingar fyrir líkamsmeiðingar af gáleysi. Um
refsihæðina ætti að fara mjög milt i sakir og sennilega rétt á
skilorðsbinda dóminn.
Ekki er ósennilegt, að mörgum lesendum finnist mál þetta
fjarsæðukennt og jafnvel bera keim af skáldskap. Málum er þó
á þann ótrúlega veg farið, að ekki ósvipaðir atburðir gerðust
i raun og veru vestur á Öndverðarnesi i Snæfellsnessýslu hinn
31. mai 1910.
Bóndi sá, sem þar átti hlut að máli, var algerlega sýknaður
í Landsyfirréttinum. Sá sýknudómur var byggður á sérstökum
lögskýringum á gömlu hegningarlögum frá 1809. Samkvæmt
núgildandi hegningarlögm frá 1940 eiga þær skýringar ekki
við, og af þcim ástæðum kemur sýknudómur i slikum tilvikum
ekki til álita í dag.
Ályktunarorö: JÓN JÓNSSON FÆR SKILORÐS-
BUNDINN DÓM.
J. P. E.
fram með brautinni, sem nú var
ísilögð, hafði hann enga hugmynd
um, hvort það hefði tekið hann
fimm mínútur eða fimm klukku-
stundir að fara yfir þessa 100
metra frá staðnum, þar sem liann
hafði dotlið af trjábolnum. Hann
lá stynjandi og kjökrandi og horfði
á ljósin i hænum langt fyrir neðan,
vitandi, að hann gæti aldrei náð
til þeirra. Áreynzlan við að skriða
gegnum snjóinn liafði þó hitað
hann upp og svitinn rann af and-
liti lians. Þegar blóðið tók aftur að
renna fram í hendur hans og fætur
var eins og liann væri stunginn
með þúsund nálum.
Ljósin frá bænum leiðbeindu
honum núna og af og til sá liann
skíðastafina, sem merktu brautina
bera við frá ljósunum á jólalegum
aðlaðandi bænum. Það var auk
þess auðveldara að fara á troðn-
um snjó brautarinnar. Við og við
fór hann 10—15 metra án þess að
stöðvast, þeyttist áfram á maganum
eins og bátur, af og til æpti liann,
þegar veiki fóturinn rakst lauslega
i ísklump, eða þá að hann datt yfir
brattan halla niður á næsta stalla.
Einu sinni gat hann ekki stað-
næmzt og datt í smá vatnsfarveg,
en ýttisérútúrhonum fimm mínút-
um seinna og var þá rennandi
votur á hnjám, höndum og maga.
Að lokum, eftir að liann liafði
stanzað tvisvar til að æla, fann
hann, að hann gat ekki lireyft sig
meir. Hann reyndi að setjast upp,
svo að von yrði til ef snjóaði um
nóttina, að einhver myndi sjá höf-
uðið á honum standa upp úr ný-
föllnum snjónum næsta morgunn.
Hann var að berjast við að sitja
uppréttur, þegar skugga bar á
milli hans og bæjarljósanna. Skugg-
inn var mjög nálægt og með sínum
síðustu kröftum kallaði hann.
Framhald í næsta blaöi.
Bréfoslipti
Við pilt eða stúlku 11—13 ára, helzt
úr sveit: Marín Svavarsdóttir,
Sólvallagötu 42, Keflavík.
Við pilt eða stúlku 19—28 ára:
Kamilla Axelsd., Gjögri, Stranda-
sýslu.
Við pilta eða stúlkur 18—20 ára:
Friðgerður Pétursdóttir, Sigríður
Finnbogadóttir, Sigríður Þórðar-
dóttir, Fríða Sigurðardóttir, Hús-
mæðrask. Laugalandi, Eyjafirði.
Við pilta eða stúlkur 15—17 ára:
Ragnheiður Brynjólfsdóttir,
Ásdís Erla Kristjónsdóttir, Skóga-
skóla, A-Eyjafjöllum.
Við pilta eða stúlkur 16—18 ára:
Sigríður Hannesdóttir,
Sigríður Ágústsdóttir, Skógaskóla,
A-Eyjafjöllum, Rang.
Við pilt eða stúlku 20—28 ára:
Kamilla A. Thorarensen,
Við pilt eða stúlku 17—22 ára:
Olga V. Thorarensen,
Við pilt eða stúlku 12—16 ára:
Adólf V. Thorarensen.
Við pilt eða stúlku 13—15 ára:
Jakob J. Thorarensen.
Öll á Gjögri, Strandasýslu.
Svar til B. og D. Reynið að skrifa
til United Nations Association in
Canada, Overseas Correspondence
Dept., Box 393, Station „F“, Tor-
onto 5, Ont., Canada.
Jane Erdmann, Mindernoya, Manit-
oulin Is. Ontario, Canada, sendir
okkur skemmtilegt bréf, sem því
miður er ekki tök á að birta hér.
Hana langar til að eignast bréfa-
vin á íslandi, helzt jafnöldru sína,
en hún er 15 ára gömul. Jafnframt
skuldbindur hún sig til að svara
öllum bréfum, sem henni kunna
að berast. Hún hefur mjög fjöl-
breytt áhugamál og skrifar
skemmtileg bréf. Manitoulin Is-
land er eyja í Huron vatni í Ont-
ario, en margir unglingar kannast
við Huron vatn úr sögunni um
Hjartabana.
Við stúlku ca. 14 ára: Frank Smith,
c/o Bank of Montreal, Mindem-
oya, Ont., Canada.