Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 51

MIÐGLUGGINN.
Framhald af bls. 25.
Hún horfði hugsandi út í bláinn.
„Ég get ekki ímyndað mér slíka ei-
lífð. Ég vil heldur hugsa um núver-
andi hamingju okkar í þessum ynd-
islega dal.“
Blíðusvipurinn á andliti Ranaids
varð allt í einu að harðneskju.
„Þessi dalur er enn ekki orðinn að
paradís, en hann á eftir að verða
það. Nú ríkir hér eymd og synd,
örbirgð og óþverri, en það munum
við hreinsa burt.“
„Þú meinar, að við eigum að fara
út á morgnana með þvottabursta og
vatn í fötu og þvo dalinn okkar?“
Hann svaraði henni af ákefð, sem
hræddi hana. „Já. Þessi heimur
verður ekki annað en óþverraleg
svínastía, þangað til hver einstakl-
ingur hefur hreinsað daunillan bás
sinn.“
Judith leizt ekkert á þessar fram-
tíðarhorfur, en brosti hugrökk. ,,Ég
skal hjálpa þér, elskan. Að vísu
finnst mér tilhugsunin ekkert sér-
staklega spennandi, en ég skal
standa með þér.“
Hann greip hendur hennar, fullur
af eldmóði. „Judith! Heimili okkar
mun verða draumalandið, sem
hjörtu mannanna hafa ætíð þráð.
• . . Útópía! Hér skulum við byggja
Útópíu . . . Tvennt vil ég lifa fyrir
— ástina til þín og sæluríkið, sem
við munum skapa. Þegar hinn rétti
konungur kemst til valda, munum
við byggja upp nýtt Skotland undir
stjórn hans.“
„Æ, það er langt þangað til,“
sagði Judith. Hún hataði stjórnmál
eins og pestina.
„En það verður, Judith, það verð-
ur einn góðan veðurdag. Og það er
ekki svo langt þangað til . .. Ég hef
heyrt því fleygt nýlega, að ...“
„Nei, ekki tala um það!“ Hún
bandaði því frá sér með báðum
höndum. Ef hann vildi ekki ræða
meira um ástina, kaus hún þó frem-
ur hugsjónir hans og framtiðar-
drauma en stjórnmál. „Það, sem þú
ætlar þér að gera hér í Kinmohr,
ástin mín, tekur þig áreiðanlega alla
ævina.“
Bragðið heppnaðist. Hann gleymdi
stjórnmálunum og tók aftur að hug-
leiða framtíð dalsins síns. „Hvaða
máli skiptir tíminn?" sagði hann
með fyrirlitningu. „Lífið er óháð
tímanum. Lífið og starfið.“
,,Er þá starfið eilíft eins og ástin?“
„Maður, sem lifir hér, er eins og
rithöfundur að skrifa bók. Ef til vill
hættir hann um stundarsakir eftir
nokkra kafla, en hann kemur aftur
og heldur áfram, þangað til bókinni
er lokið.“
„Og heldurðu, að við komum aft-
ur og aftur hingað til dalsins okkar,
þangað til við erum búin að byggja
hér paradís á jörðu? Ó, Kinmohr
hlýtur að verða ósköp leitt á
okkur!“
„Nei, við tilheyrum því, og það
verður ekki leitt á börnunum sín-
um.“
Judith fór allt í einu að hlæja.
„Ranald, þú ert snargeggjaður!"
Hún leit á hann. „Eða trúirðu því,
sem þú ert að segja?“
Hann hló líka. „Já, ég trúi því. Ég
lærði það ekki af bókum, heldur
hefur lífið sjálft kennt mér það . . .
í skugga þessara voldugu fjalla
skynjar maður vængjaþyt eilífðar-
innar ...“
Angus kom inn og truflaði sam-
ræðurnar. Hann var brúnaþungur.
„Eruð þið ekki enn búin að borða?“
nöldraði hann.
„Nei, Angus,“ sagði Ranald
gremjulega. „Farðu burt!“
Judith stöðvaði hann. „Nei, farðu
ekki, Angus. Vertu kyrr og segðu
mér, að þér þyki vænt um mig . . .
Finnst þér það ekki? Bara pínu-
lítið?“
Angus rumdi eitthvað.
Ranald hló. „Nei, heyrðu nú,
Angus, hér stendur þú andspænis
fegurstu og yndislegustu hefðar-
frúnni í öllu Skotlandi, og þú hefur
ekki einu sinni sagt henni, hversu
mjög þú dáir hana.“
„Finnst þér vænt um mig, Ang-
us?“ endurtók Judith.
„Umm-humm,“ tautaði Angus.
„Já.“
Hann sneri sér við og hökti fram
að dyrunum.
„Hann þarfnast smurningar," sagði
Ranald. Þá tók hann skyndilega eft-
ir einhverju óvenjulegu í framkomu
Angusar, sem staðnæmdist við hurð-
ina, niðurlútur og hristandi höf-
uðið.
„Er eitthvað að, Angus?“ spurði
hann. „Angus!“
Angus sneri sér við, og augu hans
leifrtuðu. „Já. Hafið þið ekkert
heyrt? Allir reiðubúnir. Þeir komu
að sælda þig, en ég varð að segja,
að þú værir að skemmta þér . . . með
konu! Farangurinn þinn til tilbú-
inn.“
Ranald stökk upp af stólnum, frá-
vita af æsingi.
„Angus!“
„Já?“
„Er prinsinn kominn til landsins?
Af hverju í fjandanum sagðirðu mér
þetta ekki undir eins?“
„Þú varst að skemmta þér með
konunni. En þeir sækja þig í nótt.
Ættflokkurinn er reiðubúinn. Þú
ríður með þeim til orrustunnar í
nótt!“
Hann sneri sér við og fór út. Ran-
ald greip um axlirnar á Judith.
„Stundin er upprunnin!“ sagði
hann ákafur.
Hún hreyfði sig ekki, en augu
hennar skutu gneistum, og hún
kreppti hnefana. „Styrjöld!“ sagði
hún í vanmáttugri bræði. „Styrjöld
á bráðkaupsnóttina okkar!“
Framhald í næsta blaði.
KVÖLDPEYSA.
Framhald af bls. 14.
Prcssið nú mjög lauslega, með
volgu straujárni, yfir stykkin frá
röngu. Saumið saman axlar- og
hliðarsauma. Saumið silkiskábönd-
in við hálsmál og handvegi réttu
mót réttu, saumið !4 cm frá brún,
brjótið inn af bandinu og inn á
rönguna, þræðið vel og leggið síð-
an niður við í höndum i vélsporið.
ííté?
H.F. RAFTÆKJA VERKSMIÐJAN
HAFNARFIRÐI
Símar: 50022 - 50023 - 50322
Kœlitœki fyrir kaupmenn og kaup-
félög, ýmsar gerðir og stœrðir. —
Leitið upplýsinga um uerð og
greiðsluskilmála.
Frystikistur, 2 stœrðir
150 l og 300 l-— fyrir
heimili, uerzlanir og
veitingahús.
VIKAN 22. tbl. —