Vikan - 06.06.1963, Blaðsíða 24
EIGINMAÐUR I
ELDHÚSVERKUM
HÚMOR í MIÐRI VIKU EFTIR G.K.
Það er kunnara en frá þurfi að
segja, hve rólegt líf og þægilegt það
er að vera húsmóðir. Þetta vitum við
eiginmennirnir bezt, sem förum í
vinnu snemma á hverjum morgni,
þrælum fyrir heimilinu allt til kvölds,
og sjáum þvi fyrir öllum fjárhags-
legum þörfum. Sumir okkar strita á
skrifstofu allan daginn og pikka á
ritvél, skrifum reikninga, tölum við
viðskiptavini, rífumst og skömmumst,
eða þá að við erum skammaðir, reikn-
um út verð, innflutningsgjöld, tolla,
eða reynuin að setja saman grein í
blað. Aðrir vinna við visindastörf
allan daginn, leysa flóknar þrautir,
enn aðrir standa með reiddan hnef-
ann yfir krakkagemlingum í skólum
og reyna að troða einhverju inn í
hausinn á þeim. Öll slík störf reyna
geysilega á andlegan þrótt mannsins.
Sumir eru hlaupandi innanbúðar
allan liðlangan daginn, lögregluþjón-
ar ganga um götur í öllum veðrum,
bílstjórar aka allskonar fólki fram
á rauða nótt, sjómenn velkjast í öll-
um veðrum, verkamenn sveifla haka
og skóflu . . .
Allt eru þetta störf, sem lýja og
þreyta manninn svo að hann þarf
á góðri og ljúfri hvild að halda eftir
starfsdaginn. Þá þarf hann að eiga
gott og þægilegt heimili, þar sem hús-
móðirin bíður hans með inniskóna
og pípuna í höndunum, leiðir hann í
besta stólinn, fær honum ilmandi
kaffibolla og blað að lesa, opnar að-
eins útvarpið svo ljúf tónlistin læðist
inn i hugarvitundina. Siðan segir
hún krökkunum að halda sér saman
og rekur þau út úr stofunni, fer sjálf
■ út eftir að hafa þrýst mjúkum kossi
á heitt enni eiginmannsins, og lokar
á eftir sér. Síðan fer hún að elda mat-
inn og koma krökkunum í rúmið á meðan þú klárar úr kaffi-
bollanum og lest blaðið. Svo gefur liún krökkunum að borða
og kemur þeim í rúmið. Eftir það læðist hún inn í stofu, hvislar
að þér að maturinn biði rjúkandi á borðinu, gengur um beina
á meðan þú matast, síðan vaskar hún upp á meðan þú ferð í
sparifötin, því að bióferð eftir erfiðan dag slappar undursam-
lega af. Ef konan er búin að þvo þvottinn, getur hún auðvitað
komið með þér, — nema hún þurfi kannske að gera við sokka
eða eittfyv.að svoleiðis . . .
Eða er þetta kannske ekki rétt . . . ?
Jú, auðvitað. Ég komst manna bezt að þessu sjálfur núna um
daginn, þegar ég í augnabliks grandaleysi sagði eitt orð við
konuna mína, sem ég liefði aldrei átt að láta mér um munn fara.
Það er hættulegasta orðið í íslenzku máli, og ég ráðlegg öllum
eiginmðnnum að vara sig á þvi,
og láta það aldrei út fyrir sinar
varir, fyrr en þeir eru búnir að
hugsa sig um i tvo daga að minn-
sta kosti. Þetta orð er tilbúið sét*-
staklega fyrir kvenfólkið, sem á
raunar að hafa það á vörunutn
hvenær sem við tölum við þær,
en karlmenn skulu vara síg, Þetta
er ráðlegging frá manni, sem hefUr
notað þetta orð alsendis óforvar-
endis, og varð svo að taka afleíð-
ingunum.
Orðið er; „Já“,
— ☆ —
Við, konan min, höfðum verið
að ræða um það svona af og til
undanfarin ár, að gaman væri nú
að skreppa eitthvað út fyrir land-
steinana í sumarfri. að visu varð
þetta aldrei nema orðagjálfur og
loftkastalar, því að þótt ferða-
skrifstofurnar segi hver i kapp
við aðra að slíkt ferðalag kosti
sama og hreint ekki neitt, þá er
það fleira, sem kemur í veg fyrir
að hjón geti tekið sig einn góðan
veðurdag upp, og flogið til ann-
arra landa til að fá sér ódýran og
þægilegan sumarauka.
Það eru t. d. krakkarnir.
Og hjón sem eiga fjóra krakka á
•ýpisum aldri, eiga hreint ekki
heimangengt. Að vísu er alltaf hægt
að koma einum krakkanum á
ömmu, og öðrum til Siggu frænku,
þriðja á barnaheimili i sveit og
þeim fjórða á gott sveitaheimili.
En þegar til kemur, þá er það hæg-
ara sagt en gert, þvi að þá er amma
lasin, Sigga frænka með tvo krakka
frá Gunnu systur, barnaheimilin
full og hvergi hægt að fá pláss
i sveit.
En svo vorum við hjónin ein-
hverju sinni að tala um þetta, og
þá. segír hún sisona:
„En að fara bara sitt i hvoru
lagí“.
Og þá sagði ég;
„Það er svosem vel athugandi“.
Og fór auðvítað strax að hugsa
um að það gæti nú svosem verið
tilbreyting í þvi að fara konulaus
eitthvað út í buskann, og taka sér
frí frá hreint öllu.
En ég var of fljótur á mér. Það
sannaðist strax, þegar liún fór að
leiða mér það fyrir sjónir, að það
væri langbezt að hún færi fyrst,
þegar ég ætti páskafrí, nánar til-
tekið, þvi þá þyrfti ég ekki að fá
svo marga daga af sumarfriinu
mínu til að hugsa um heimilið.
Síðan gæti ég tekið afganginn af
friinu seinna í sumar og skroppið
eitthvað út. Ég hef sennilega verið
24 — VIKAN 23. tbL