Vikan - 06.06.1963, Blaðsíða 37

MIÐGLUGGINN.
Framhald af bls. 21.
hafði heldur engar fregnir fengið
af honum, og samt gat hún setið
þarna, róleg og brosleit, yndisfög-
ur og æðrulaus. Það var hinum
mikil hughreysting.
Að lokum barst þeim orðrómur
til eyrna. Innrásarherinn var kom-
inn aftur til Skotlands.
•Tudith lá við að örvænta. Innrás-
in hafði þá reynzt vonlaus og þeir
gefizt upp. Hvað mundi verða um
þá?
Ef hún gæti fengið einhverjar
fréttir, þá væri þetta ekki jafn-
óbærilegt. En nú var vetur og dal-
urinn gersamlega einangraður. Jan-
úar og febrúar virtust eins og tíu
ár.
En loks voru þeir á enda, og marz
færði fyrsta vorboðann. Hjarta henn"
ar söng af gleði, þegar hún sá litina
taka að skírast.
Snemma í apríl fór hún út og gekk
gegnum skóginn að stöðuvatninu.
Hún gleymdi sér svo algerlega við
að horfa á fegurðina allt um kring,
að hún tók ekki eftir manni, sem
skauzt út úr sefinu og læddist í
átt til hennar. Hann leit brosandi
á hana og stakk innsigluðum böggli
í hönd hennar, en síðan hraðaði
hann sér aftur burt án þess að
segja orð.
Judith leit á utanáskriftina, sem
var rituð með styrkri og læsilegri
hönd. Svo þaut hún í einum spretti
heim að húsinu og upp í svefn-
herbergið.
Bréfið var frá Ranald, hið fyrsta,
er hann hafði skrifað henni.
„Skyldirðu nokkurn tíma lesa
þetta, Judith?“ skrifaði hann. „Ég
hef sent þér bréf áður, en efast um
að þú hafir fengið þau í hendur.
„Ertu einmana, þú barn hjarta
míns? Stundum fæ ég martröð og
finnst þú liggja grátandi í myrkrinu,
af því að rúmið sé of stórt, þér sé
kalt og saknir mín, þér líði illa
og þú sért hrædd við mýsnar. En
svo man ég, að þú ert hugrökk,
lítil stúlka og mjög skynsöm, og
ég veit, að þú hlærð bara, þegar
aftur er orðið bjart.
„Við erum rétt hjá Inverness, ekki
langt frá Cullodenheiðinni. Cumber-
land og hersveit hans hrekja okkur
sífellt nær þeim stað, sem þeir vilja
koma okkur á; við vitum núna
hvernig bráðinni líður, þegar veiði-
maðurinn er búinn að hrekja hana
inn í holu. Það er sagt, að þeir hafi
brennt öll húsin og kirkjurnar á
leið sinni. Það er skrýtið að hugsa
til þess, að þú ert ekki mjög langt
í burtu frá mér. En ég kemst ekki
til þín.
„Fyrirgefðu mér, Judith. Ég byrja
á endanum en ekki upphafinu. Ég
ætla að reyna að segja þér allt,
sem gerzt hefur. Ef til vill fæ ég
aldrei aftur að sjá þig.
„Það byrjaði svo vel. Við höfðum
gnægðir liðs og tókum Edinborg
auðveldlega. Og þá gerðum við það,
sem ég held, að hafi orðið okkur
mesta glappaskot. Við biðum í Edin-
borg heilar sex afdrifaríkar vikur.
„Ég hataði þennan tíma glaums
og gleði, þegar ég hafði ekkert ann-
að að gera en hugsa til þín með
iðrun og eftirsjá. Ég var alveg að
brjálast af þrá eftir þér.
„Eins og mér leið þá, hafði þér
sjálfsagt liðið allan tímann, frá því
að við skildum. Og þú grátbaðst mig
að vera hjá þér eina einustu nótt,
og ég neitaði því. Ég skrifaði þér
og bað þig að koma til mín, en
það bréf hefurðu líklega ekki fengið,
því að ég fékk ekkert svar og þú
komst ekki.
„Ég var grimmur við þig, ástin
mín, og fékk makleg málagjöld. Ég
gat ekki sofið fyrir söknuði og ein-
manaleik, af því að þú varst hvergi
nærri.
„Samt var ég reiður, af því að
þú komst ekki. Mér fannst þú hefð-
ir átt að finna það, jafnvel þótt
bréfið glataðist. En eina nóttina varð
mér ljóst, hvers vegna þú komst
ekki. Þú vildir ekki yfirgefa Kin-
mohr, hjartað mitt litla, vegna þess
að þú vildir gæta þess fyrir mig.
Ég sá beint inn í huga þinn, Og
allt í einu fannst mér þú enn ná-
lægari mér en nokkru sinni fyrr.
Eftir það kvaldist ég ekki jafnvoða-
lega án þín.
„í nóvember lögðum við af stað
til Englands. Við unnum hverja
borgina af annarri. Prinsinn var eins
og ævintýrahetja í fararbroddi.
Hvílíkur konungur hann hefði getað
orðið! Hann reið hvítum gæðingi,
hló og gerði að gamni sínu. Hann
grunaði sízt, að foringjarnir sætu á
svikráðum við hann.
„Það var í Derby, sem herráðið
var haldið. Við höfðum áformað að
fara til London og freista þess að
taka borgina með skyndiáhlaupi.
Þetta var hvort eð er eins og bar-
dagi Davíðs við Golíat. Allt reið á
því, að við værum nógu snöggir.
„Gröfina eða hásætið!" sagði prins-
inn.
„Ég var ekki viðstaddur, þegar
herforingjarnir komu saman og
neituðu að halda áfram. Þeir voru
bleyður og verra en það. Ég held,
að þeir hafi verið brjálaðir að haga
sér eins og þeir gerðu.
„Sjötta desember hófst undanhald
okkar. Það er sagt, að við eigum
það versta fram un'dan, en ég held
ekki, oð neitt geti orðið eins slæmt
og dagarnir þeir. Það er hægt að
berjast fyrir hugsjón, fórna öllu,
deyja fyrir málefnið, en að berjast
fyrir ekki neitt, þegar allt, sem
maður hefur afrekað, er orðið einsk-
is virði, það er móðgun við manns-
andann. Ef til vill er það æðsta teg-
und hugprýðinnar að geta horfzt í
augu við slíkt.
„í janúarlok fréttum við, að her-
toginn af Cumberland væri sjálfur
kominn til Edinborgar með óvígan
her og hygðist gereyða liði okkar.
Við brutumst áfram til norðurs í
óskaplegum stormhörkum og kulda.
„Og hér bíðum við. Menn Cumber-
lands fylgja okkur eftir, þungstígir
og ósveigjanlegir eins og forlögin.
Prinsinn er veikur og mennirnir
stjórnlausir. Ég vona, að endirinn
fari að nálgast, því að þessi bið er
erfið. Þegar þú færð þetta bréf í
hendur, Judith, veiztu sjálfsagt
Framhald á bls. 50
Enskir
frakkar
Mikið úrval
★
SÍMI 1-2-3-4-5
VIKAN 23. tbl. — gy