Vikan - 06.06.1963, Blaðsíða 46

CITROEN
- EITT ÞEKKTASA NAFN í SÖGU
BÍLAIÐNAÐARINS.
FYRIR 10 árum kynntu Citroen-
verksmiðjurnar nýja bifreið, Citroen
ID 19 með fyrsta velheppnaða gas/
vökvafjöðrunarkerfi. Byggingarlag-
ið þótti djarft og langt á undan tím-
anum, og enn, tíu árum seinna, er
bíllinn nýtízkulegri en nokkur önnur
tegund.
Helztu einkenni: Gas/vökvafjöðrun með margfaldan fjöðr-
unareiginleika á við venjulegar málmfjaðrir, sem einnig þýðir
færri slitfleti. Hæð bílsins frá jörðu má breyta með einu handtaki,
og er mesta hæð nálægt 30 cm, hvort heldur bíllinn er hlaðinn
eða tómur, og breytir ekki frá upphaflegri stillingu, þótt hleðslan
sé ójöfn.
Framhjóladrif tóku Citroen upp fyrstir allra til aukins öryggis,
sérstaklega á malarvegum og til aksturs í snjó.
Allar frekari upplýsingar veittar.
UMBOÐIÐ
Sólfell h.f.
Aðalstræti 8. — Sími 14606.
húsi. Ingrid sá ungan mann standa
á fætur og veifa henni. Svo gekk
hann til móts við ungu stúlkuna, hár,
svarthærður maður í gráum fötum.
Hún þekkti þetta göngulag og þenn-
an líkama — háan og drengjalegan.
Já, þetta var Ebbe. Hún starði á
þau. Hann var þá kominn aftur og
hann hafði ekki hringt til hennar.
Unga stúlkan hafði rétt honum
höndina, og hann sleppti henni ekki,
heldur leiddi hana að einu borðinu,
sem stóð þar nokkuð afsíðis.
Ingrid gekk hægt framhjá. Það
gátu verið margar skýringar á þessu.
Það gat verið, að hann hefði hringt
oft í dag og ekki náð í hana. Þessi
unga stúlka ... hún var ekki einu
sinni lagleg . . . hún gat verið kunn-
ingi, sem hann hitti af tilviljun ...
Og nú var hún komin hingað aftur
í garðinn og reyndi að jafna sig áð-
ur en miðdegisverðurinn yrði fram-
reiddur . .. Hún ætlaði að spyrja
fröken Olsen hvort það hefði verið
hringt til sín. En ætti hún annars
að gera það? Hún gerði sér ljóst, að
upp á síðkastið hafði það verið hún,
en ekki hann, sem safði átt frum-
kvæðið að því að hringja. Hann
hafði oft verið dálítið annars hugar
og jafnvel ergilegur. Fyrsta ástríðu-
víman var þegar orðin að fölri end-
urminningu.
Hún stóð snöggt á fætur og gekk
upp að húsinu. Dyrnar út í garð-
inn stóðu opnar og hún læddist var-
lega inn til að fröken Olsen yrði
ekki vör við hana. Það var lagt á
miðdegisverðarborðið. Hún læddist
á tánum eins og þjófur í sínu eigin
húsi...
Hún var undarlega ringluð og
allt í einu fannst henni hún heyra
rödd læknisins. „Verið dálítið var-
kárar frú. Ég er að hugsa um mann-
inn yðar . . .“
Hún var hissa á sjálfri sér, þegar
hún loks stóð í svefnherberginu sínu.
Hvers vegna hafði hún læðst inn í
húsið sitt, eins og hún ætti engan
rétt á að vera þar? Hún andvarpaði,
settist við snyrtiborðið og fór að
greiða sér. Nei, gleraugun fóru henni
ekki vel... hún sýndist eldri, var
þreytuleg. En samt tók hún ekki
gleraugun af sér. Hún fór að skoða
andlit sitt í stóra homspeglinum.
Drottinn minn, hún var með hrukk-
ur bæði á enninu og í kringum aug-
un ... Þessi heimska fröken Lund,
sem nuddaði hana, fór víst of harka-
lega að því. Hún ætlaði ekki oftar
til hennar. „Húðin á yður er eins og
á ungri stúlku“, sagði hún alltaf.
Þessi falska slanga.
Hún færði sig nær speglinum. Var
ekki eitt grátt hár, þarna fyrir ofan
gagnaugað? Jú, og þarna voru fleiri.
Hún lagði frá sér greiðuna og
þreytan yfirbugaði hana. Hún fól
andlitið í höndum sér og sat þannig
. .. grafkyrr.
Hún hrökk við, þegar hún heyrði
fótatak bak við sig. Thomas var
kominn heim. Rödd hans var á-
hyggjufull.
— Er eitthvað að, vina mín? Ertu
þreytt?
Hún hristi höfuðið og sneri sér að
honum. Hann brosti blíðlega til
hennar En hvað hún var snotur
með þessi stóru gleraugu. En hún
sagði ekkert, sat bara og horfði á
hann. Hve vel hún þekkti þetta
andlit með djúpum hrukkum, en
samt var eins og hún kæmi þar
auga á eitthvað, sem hún hafði ekki
séð áður. Það hafði alltaf verið
þarna ... það vissi hún, en hún hafði
ekki verið reiðubúin að sjá það fyrr
en núna. Það var gæzka hans og
blíða ...
Það var eins og eitthvað brysti
innra með henni. Hún rétti fram
hendurnar.
— Thomas, hrópaði hún. — Þetta
getur ekki gengið svona lengur. Ég
verð ...
Hún þagnaði skyndilega. Það var
eins og andlit Thomasar yrði alveg
sviplaust. Hann hopaði á hæl, en
sagði svo rólega:
— Ég skil þig, Ingrid. Mig hefur
lengi grunað þetta, en hef forðast
að hugsa um það. En auðvitað get-
ur þú fengið frelsi, þegar þú vilt...
Hann sneri sér hægt frá henni. Hún
heyrði í þögninni, hvernig hann dró
andann djúpt. Hún lét hendurnar
falla. Hann ætlaði að skilja við
hana... hún átti að fara. Hún neri
saman lófunum.
Þá sá hún í speglinum náhvítt
og þjáningarfullt andlit hans. Varir
hans titruðu.
— Ó, Thomas, Hún gekk til hans.
— Ég hef alltof mikið frelsi. Taktu
það frá mér. Losaðu mig við það,
Thomas. Ég . .. ég ...
Hún gat ekki talað fyrir gráti.
Hann leit undrandi á hana. Eitt-
hvað hafði komið fyrir, eitthvað,
sem hann skildi ekki. En hvað gerði
það til? Ekkert gat breytt þessu:
Að hún hafði af sjálfsdáðum lagt
handleggina um háls honum og
kysst hann, meðan tárin streymdu
niður vanga hennar. ☆
MEÐ BLÁ AUGU ...
Framhald af bls. 12.
að tala í simann. „Þakka yður fyr-
ir,“ sagði hún. „Gjörið svo vel að
hringja, ef þið hcyrið eitthvað."
Hún lagði niður símtólið. „Nei,“
sagði liún við föður Roberts,
„skíðin hans eru þar ekki.“
„Það er ómögulegt,“ sagði faðir
Roberts, „að einhver gæti fengið
sig til að skilja lítinn dreng eftir
úti í snjónum til að frjósa til dauða,
aðeins til að stela skíðum.“
„Ég hef mikla löngun til að ná
í þennan náunga,“ sagði móðir Ro-
berts, „þó ekki væri nema í tiu
minútur; Robert minn, liugsaðu
þig vel um, virtist þér hann . . .
ég meina, virtist þér liann líta út
fyrir að vera heill á geðsmunum?“
„Það virtist vera allt í lagi með
hann,“ sagði Robert, að því er ég
bezt veit.“
„Var það eitthvað annað, sem þú
veittir athygli í fari lians Hugs-
aðu þig vel um. Eitthvað, sem gæti
hjálpað okkur við að hafa upp á
honum. Það er ekki bara fyrir okk-
ur, Robert. Ef það er einhver mað-
ur hér í nágrenninu, sem hefur
komið svona fram við þig þá er
áríðandi að fólk viti af honum
— VIKAN 23. tbl.