Vikan - 06.06.1963, Blaðsíða 47

áður en hann veldur enn meira
tjóni.“
„Mamma,“ sagði Robert með
kökkinn i hálsinum undir bessum
spurningaflaumi hennar, „ég er
búinn að segja þér, hvernig þetta
var. Allt Ég er ekki að skrökva.
mamma.“
„Hver heyrðist þér hann vera?“
spurði móðir hans. „Var rödd hans
liá eða lág? Virtist þér hann tala
líkt og við, eins og að liann væri
frá París? Virtist þér málfarið likt
og hjá einhverjum kennaranna
þinna eða var það líkt málfari
fólksins hér í kring?“
„Æi,“ sagði Robert og mundi
allt í einu dálítið.
„Já, hvað var það? Hvað viltu
segja?“ spurði móðir lians hvasst.
„Ég varð að tala við hann á
þýzku,“ sagði Robert. Fram að
þessu hafði hann eltki munað eftir
þessu vegna morfinsins.
„Hvað áttu við, varðstu að tala
við hann á þýzku?“
„Ég byrjaði með þvi að tala við
hann á frönsku og hann skildi mig
ekki. Við töluðum saman á þýzku.“
Foreldrar hans litu hvort á ann-
að. Síðan sagði móðir hans hlý-
iega: „Var það ekta þýzka, eða
var það sviss-þýzka? Þú þekkir
muninn, er það ekki?“
„Auðvitað,“ sagði Robert. Eitt
af því, sem faðir hans skemmti
þeim stundum með var að eftir-
líkja eftir svissneskum vinum
þeirra i París og talaði hann þá
fyrst frönsku og síðan sviss-þýzku.
Robert hafði gott eyra fyrir mál-
um og auk þess sem liann liafði
heyrt afa sinn og ömmu í Elsass
tala þýzku síðan hann var barn og
nú var hann að læra umþýzkar bók-
menntir í skólanum og kunni utan-
bókar heilu blaðsiðurnar úr
Goethe, Schiller og Heine. „Það
var víst áreiðanlega þýzka,“ sagði
hann.
BUXUR FYRIR ALLA ÁRSTÍMA
BUXURNAR ÞARF EKKI AÐ PRESSA
GEFJUN - IÐUNN
KIRKJUSTRÆTI
m
and t Komcá
Það varð þögn i herberginu. Fað-
ir hans gekk aftur yfir að glugg-
anum og horfði á snjóinn falla eins
og mjúkt fortjald á jörðina fyrir
utan, (horfði á snjóinn fyrir utan
falla dúnmjúkt til jarðar). „Ég vissi
það,“ sagði faðir hans; „það gat
ekki hafa verið bara fyrir skíðin.“
Faðir hans hafði það i gegn að
lokum. Móðir hans vildi fá lögregl-
una í lið með þeim til að liafa
uppi á manninum, jafnvel þótt
pabbi hans benti á, að það væru
líklega 5 000 skíðamenn í þorpinu
í fríi, góður hluti þeirra væri
þýzkumælandi og bláeygir, og
járnbrautalestir fluttu þá fram og
til baka fimm sinnum á dag. Faðir
Roberts var viss um, að maðurinn
liefði yfii'gefið þorpið sömu nótt-
ina og Robert fótbrotnaði, en það
sem eftir var af dvöl þeirra í þorp-
inu óð faðir Roberts gegnum göt-
ur þorpsins sem voru fuRar af snjó
og inn á alla veitingastaði og bara
til að leita að andlitinu, sem Robert
hafði lýst af manninum uppi á
fjallinu. Hann sagði, að það væri
gagnlaust að fara til lögreglunnar
og gæti valdið tjóni, þvi að ef
sagan breiddist út væri fullt af
fólki sem myndi segja, að þetta
væri enn ein mynd af Gyðingaof-
sóknunum. „Það er fullt af nazist-
um í Sviss, frá öllum þjóðum,“
sagði faðir Roberts við móður
hans einu sinni, þegar þau voru að
þrátta um þetta, „og þetta gefur
þeim bara fleii'i vopn i liendurn-
ar; — þeir geta þá sagt: „Sjá
þetta, alls staðar sem Gyðingarnir
eru stofna þeir til einhverra ill-
inda.“
Móðir Roberts, sem var harð-
skeyttari og sem átti frændfólk í
Þýzkalandi, sem smygluðu bréfum
i allar áttir með æsifréttum, vildi
réttlætið umfram allt, en eftir dá-
lítinn tima sá hún einnig, hversu
vonlaust það var að fá nokkra
réttlætingu í þessi mál. Fjórum
vikum eftir slysið, þegar að lok-
um var liægt að hreyfa Robert og
hún sat við lilið lians og hélt i
höndina á honum i sjúkrabílnum,
sem keyrði þau til Geneva, en það-
an fóru þau til Parísar, sagði hún
með ískaldri rödd: „Við verðum
að fara sem fyrst frá Evrópu. Ég
get ekki búið í landi þar sem hlut-
ir sem þessir geta komið fyrir."
Miklu seinna á meðan á striðinu
stóð eftir að herra Rosenthal
hafði látizt í Frakklandi og Robert
og systir hans voru i Ameríku,
heyrði vinur Roberts, sem liafði
verið mikið á skíðum í Evrópu
söguna um manninn með hvitu
liúfuna og sagði Robert, að liann
væri nærri þvi viss um, að liann
endurþekkti manninn frá lýsing-
unni, sein Robert gaf á honum.
Þetta var skíðakennari frá Gar-
misch, eða e. t. v. Oberndorf eða
Freudenstadt, sem hafði nokkra
austurriska skjólstæðinga, sem
hann ferðaðist með á veturna frá
einum skiðastað til annars. Vinur
Roberts þekkti ekki nafn manns-
ins og í eina skiiitið, sem Robert
fór til Garmisch var það með
frönskum hersveitum i lok stríðs-
ins og auðvitað var enginn á skið-
um þá.
%
Nú stóð þessi sama maður að-
eins i þriggja feta fjarlægð frá hon-
um öðrum megin við hina fögru
ítölsku stúlku. Andlit hans var
sem rammað inn i skíðaraðirnar
allt í kring. Og hann leit kuldalega,
næstum því með frekjulegri
ánægju á Robert, en án þess að
þekkja hann aftur undan hinum
hvítu augnhárum sínum. Hann var
nálægt fimmtugu og andlit hans var
feitlagið, en harðneskjulegt og
hraustlegt. Hann var varaþunnur
með fastmótaðan munnsvip, sem
gaf til kynna aga og sjálfsstjórn.
Robert liataði hann. Hann hataði
liann fyrir tilraun til morðs á 14
ára gömlum dreng árið 1938, hann
hataði hann fyrir dauða föður sins
og útilegu móður hans, hann liat-
aði hann fyrir það, sem hann
sagði við litlu, snotru amerisku
stúlkuna með lambsskinnsliattinn,
liann hataði hann fyrir frekjuna i
augnatillitinu og heilsuhreystið,
hann hataði hann fyrir, að hann
gat horft rólegum augum á sömu
manneskjuna, sem liann hafði
einu sinni reynt að drepa og end-
urþekkti hann ckki, liann hataði
hann fyrir að vera hér og færði
með sér hugmynd um dauða og
hefnd inn í þetta friðsæla, gleði-
VIKAN 23. tbl. —