Vikan - 13.06.1963, Blaðsíða 17

NDI ÁHUGA FYRIR
LYÐHYLLI, ÞRÁTT
ÉTTU OG RÖNGU
en venjulega.
Ég var sannfærð um að hann væri
einfaldlega búinn að yfirgefa hana.
Ég spurði Elvíru á pósthúsinu, og hún
sagði mér að það hefði aldrei komið
eitt einasta bréf frá honum.
Will Carter, sonur Elvíru, sem er
stöðvarstjóri í Austur Huntley, kom
inn til okkar eitt kvöld er við sátum
og spjölluðum um þetta mál. Hann var
mjög þögull og hugsandi. Síðan sagði
hann, að Bill Raymond hefði ekki farið
þaðan með járnbrautarlest, hvorki hið
umrædda kvöld né heldur nokkurt
annað kvöld.
Ég fór rakleiðis heim til Hábæjar
og skýrði henni frá þessu, svo vægilega
sem mér var unnt. En hún varð öllu
fremur undrandi en óróleg.
TLIÐ þér ekki að tilkynna að hans
sé saknað? spurði ég. Það hefur kannski
eitthvert slys komið fyrir hann.
— Ég held hann hafi ekki orðið fyr-
ir neinu slysi, mælti hún með hægð.
— Og er það þó í rauninni einkenni-
legt, að hann skuli ekki hafa farið héð-
an með lestinni. En þá hefur hann
sennilega farið frá Vestur Huntley.
— Góða mín, hvað getur hafa komið
honum til að finna upp á slíku? hróp-
aði ég. Það sem er yfir þrjátíu kíló-
metra ganga, því leigubíl tók hann
ekki. En héðan til stöðvarinnar er að-
eins smáspölur. Auk þess hafið þér alls
ekkert heyrt frá honum. Hann ætti þó
að hafa skrifað, ef ekkert væri athuga-
vert?
Hin grænu augu hennar skutu
gneistum. -— Þér virðist hafa mikinn
áhuga fyrir mínum högum, frú Carnby.
Ég get þá sagt yður það, að hann hafði
þau orð við mig, skýrt og skorinort,
að hann myndi ekki skrifa mér fyrst
um sinn. Það er þess vegna, sem ég er
ekki óróleg. Annars skuluð þér bara
láta það vera, að skipta yður af því,
sem yður kemur ekki við.
Ég gekk heim í þungum hugsunum.
Mér fundust þetta einkennileg við-
brögð hjá eiginkonu, gagnvart slíkum
tíðindum.
OG DAGINN EFTIR gerðist það. Ég
sat að saumum við gluggann minn, er
ég sá hvar lögreglustjórinn gekk heim
að Hábæ. Hann hafði nokkra menn
með sér og báru þeir allir rekur. Ég
lagði frá mér saumaskapinn og gekk
rakleitt þangað yfir.
Lögreglustjórinn sýndi mér umslag.
Á því stóð eitt einasta orð, sem hafði
verið klippt út úr blaði og límt á
Framhald á bls. 40.