Vikan - 13.06.1963, Blaðsíða 34

TERRYLENE KRUMPAST EKKI
TERRYLENE MÁ ÞYO
TERRYLEN-JAKKAKJÓLAR OG
TERRYLEN-REGNKÁPUR í ÚRVALI
TÍZKUVERZLUNIN GUÐRÚN, Rauðarárstíg 1
— VIKAN 24. tbl.
fáklæddari. Hann drakk eftir því
sem efnin frekast leyfðu. Ef hann
hélzt sem dyravörður við eitthvert
gistihúsið nokkurt skeið, var það
eingöngu fyrir það að hann hafði
svo mikið gaman af að virða fyrir
sér sundmeyjarnar í innilaugunum.
Og í borg, eins og Cortina var nú
orðin, var alltaf eitthvað af kven-
fólki á slangri á götum úti, sem
ekkert hafði á móti því að veita
jafnvel karlfugli, eins og „gamla
hrnanum", blíðu sína við lágu verði,
þegar veður var slæmt og atvinnan
í lakara lagi.
Og nú var stöðugt verið að .tala
um styrjöld. Fleiri þýzkarar gerðu
dvöl s’na í Cortina en nokkru sinni.
II duce kallaði unga menn í borg-
inni til herþjónustu og lét þá klæð-
ast einkennisbúningi. Oll gistihúsin
voru yfirfull af hermönnum og krökt
í herstöðvunum í fjallaskörðunum
af harðþjálfuðum hermönnum.
Fortunato Kriscovich var nú sjald-
séðari heima hjá sér en hann hafði
jafnvel nokkurn tíma áður verið.
Tengdamóðir hans réðist að honum
með uppreiddan sópinn, þá sjaldan
hann lét sjá sig á þeim vígstöðvum.
,,Skepna!“ skrækti hún að honum.
„Þorpari! Þú ert ekki velkomnari
hingað en sjálf plágan, skal ég láta
þig vita. Út með þig. Berðu þig að
reyna að vinna fyrir blessuðum litlu
krökkunum, sem þú hefur átt þinn
þátt í að koma í heiminn. Og láttu
ekki sjá þig hérna aftur fyrr en
þú ert með pening upp á vasann
fyrir skóm handa þeim.“
Svo komu styrjaldarárin og þá
varð þröngt í búi hjá smáfuglunum.
Neyðin kennir naktri konu að
spinna, og Fortunato Kriscovich var
tvívegis tekinn höndum fyrir hnupl.
Dómarinn lét hann sleppa við refs-
ingu í bæði skiptin. Þegar á allt
var litið, var mun ódýrara að láta
hann ganga lausan en ala önn fyrir
honum í íangelsi á kostnað hins op-
inbera.
Þegar styrjöldinni loksins lauk,
var elzti sonur Fortunatos orðinn
sjö ára, dæturnar tvær sex ára og
fimm, yngstu synirnir fjögurra og
tveggja ára. Tvö ný og glæsileg
gistihús risu af grunni í borginni,
ferðamennirnir tóku aftur að fjöl-
menna þangað og peningarnir kom-
ust aftur í umferð.
Það var eins og hin endurheimta
velmegun yngdi Fortunato gamla
um allan helming. Hann gekk hnar-
reistur og keikur og fékk sér gler-
augu, svo að hann gæti betur skoðað
stúlkurnar af ungu kynslóðinni.
Hann sveiflaði alpastafnum sínum
með heimsborgarabrag og sat að
drykkju á útiveitingastöðunum,
sneri upp á skeggið og lét í ljós
skoðun sína á ungu stúlkunum, sem
framhjá gengu, á mjög svo kjarn-
yrtu máli.
Þegar Fortunato var orðinn sjötíu
og fjögurra ára, munaði minnstu að
hann lenti enn í einvígi. í það skipt-
ið braut hann alpastaf sinn á herð-
um Frakka nokkurs, sem hafði það
til saka unnið að gefa laglegri kaffi-
stofuþernu, sem karl var hrifinn
af, helzt til hýrt auga að honum
þótti. Og það hafði sá aldraði þó
upp úr krafsinu, að hún fleygði sér
í faðm honum — til að koma í veg
fyrir að hann gerði frekar á hluta
hins furðu lostna gests.
Næstu fimm árin urðu ýmis
„smáslys" til þess að lögreglan hafði
vakandi auga á gamla manninuni,
Tvívegis gerðist það að reiðir eig-
inmenn afvopnuðu hann og léku all-
hart, og í eitt skipti var hann hand-
tekinn fyrir hneykslanlega fram-
komu á almannafæri.
Árið 1961, þegar Fortunato gamli
Kriscovich var látinn laus öðru sinni
á ævinni, var farið með hann rak-
leitt á elliheimilið, sem starfrækt
var í einni álmu borgarsjúkrahúss-
ins. Systurnar skinnuðu hann upp
að fatnaði, kynntu hann fyrir öðr-
um vistmönnum heimilisins — og
einnig fyrir hjúkrunarkonunni, lag-
legri og ljóshærðri stúlku, tuttugu
og fjögurra ára að aldri.
Þá tóku nasir öldungsins að titra
eins og á ungum og stæltum kyn-
bótafola. Hann hagræddi gleraug-
unum, sneri upp á yfirvararskeggið
og stundi hvísllágt: „Che bella
donna . .
Næstu mánuðurnir urðu hinni
ungu hjúkrunarkonu samfelld mar-
tröð. Hún gat hvergi snúið sér svo
við, að Fortunato gamli væri ekki
kominn upp að hliðinni á henni.
Hann hljóp til og þreif af henni
bakkann með mataráhöldunum.
Hann opnaði dyrnar og laut henni
að hofmannasið. Lagfærði ó henni
sloppinn sem hún var í.
„Þú ert að gera mig brjálaða!"
hrópaði hún og stappaði niður fæt-
inum. „Brjálaða ...“
„Ég hef fengið orð fyrir að mér
veittist slíkt auðvelt," sagði Krisco-
vich gamli og laut henni djúpt.
„Ástríður kvenna geta birzt í ýms-
um myndum.“
„Ástríður?" endurtók hún furðu
lostin. „Ég fyrirlít þig. Þú ert gam-
all, útlifaður saurlífsseggur. Ekkert
annað en glápandi augun og gírugar
krumlurnar."
Fortunato sneri upp á yfirvarar-
skeggið. „Ég luma á ýmsu öðru.
Ýmsu öðru ...“
Hún stappaði enn niður fæti.
„Farðu!“ æpti hún. „Hypjaðu þig
frá mér! Þú gerir mér lífið óbæri-
legt!“
„Það er eitt af helztu einkennum
ástríðunnar. Ég ætti að þekkja það,“
svaraði Fortunato.
Það var engin leið að losna undan
ágengni hans. Loks flýði hjúkrun-
arkonan úr vistinni á elliheimilinu
að taugabilun komin og fékk sér
annan starfa.
Þetta olli Fortunato gamla sárum
vonbrigðum. Nokkra hríð braut
hann heilann um hvað hefði eigin-
lega gerzt. Komst hann helzt að
þeirri niðurstöðu, að hjúkrunarkon-
an unga hefði flúið sökum þess að
hún gerði sér ljóst, að hún gæti ekki
lengur staðizt hann. Honum var líkt
innanbrjósts og manni, sem hefur
varið löngum tíma í að fága og
verma vínglasið, en kemst svo að
raun um að ekkert vín er í skápnum,
þegar til á að taka. Jæja, hann gat
eflaust fundið aðra flösku, hugsaði
hann. En þangað til var ástæðulaust