Vikan - 13.06.1963, Blaðsíða 41

vildi segja eitthvað, en gæti það
ekki.
Því næst steig farþegi hans út og
ég kólnaði upp eins og klakastykki.
Þetta er ekki satt! hugsaði ég. Það
getur ekki verið satt!
Hann hafði breytzt nokkuð, en
ekki mjög mikið. Þegar allt kom
til alls, voru heldur ekki liðnir
nema nokkrir mánuðir.
Hann gekk til mín og rétti mér
höndina. Á svip hans mátti sjá að
hann hefði ákveðið að vera hof-
eftir mér? hrópaði hann. — Bar
hún ekkert traust til mín?
— Hún er dáin! æpti ég framan
í hann. — Dáin og grafin! Hengd
fyrir að myrða yður!
Hann hrataði aftur á bak og Ted
hjálpaði honum til að setjast niður.
Síðan störðum við hvort á annað,
steinþegjandi. Menn tóku að koma
neðan úr bænum. Allir voru skelf-
ingu lostnir. Við vissum ekki hvað
gera skyldi.
Að vissu leyti áttum við sök á
trúandi, að hafa dregið látinn lík-
ama hans upp í hlöðu þeirra og
grafið hann þar. Hvískrið og get-
gáturnar hringsnerust fyrir eyrum
mér.
Smám saman snerist öll sveitin
gegn mér, og ástæðan var auðsjá-
anleg. Það hafði tekið saklausa
manneskju af lífi og þurfti nú að
finna einhvern syndsel, sem það
TVöfalt CUDO-einangrunargler gegn kulda
og hávaða.
MERKIÐ SEM NÝTUR
TRAUSTS ER
ICUD
OUDOO-LER ID-U'.
SKÚLAGÖTU 26 — SÍMAR 12056, 20456.
litla stund hélt hún áfram:
Hann sagðist ekki hafa kjark í
sér til að kveðja. Kvaðst bara
mundu hverfa einn góðan veðurdag
og þá átti ég að skilja . .. Ég hélt
raunar að hann myndi aldrei geta
gert alvöru úr því. Ég varð nærri
því fegin er ég varð þess vísari að
hann var lagður af stað . ..
— Heyrið nú, frú Raymond, mælti
lögregluforinginn. — Þessi saga
hefði getað verið trúleg meðan hann
var horfinn og enginn vissi hvar
hann var. En nú er hún þýðingar-
laus. Hér liggur líkami hans. Hann
fór aldrei brott.
— Nei, sagði hún þreytulega. —
En það hefur einhver annar myrt
hann, ég gerði það ekki. Jú, ég veit
að mér varð á að segja það þarna,
en það var aðeins vegna þess, að
ég var reið. Það var ekki ég sem
myrti hann.
Mál hennar var rekið af mikilli
sanngirni, þeir sannprófuðu ræki-
lega alla málavexti. En það kom
fyrir ekki. Hún sá það sjálf og varð
æst og ósvífin þegar leið að mála-
lokum. Það bætti sannarlega ekki
um fyrir henni.
Ef hún hefði að minnsta kosti
breytt framburði sínum í upphafi
og sagzt hafa orðið honum að bana
í fljótfærni eða átt hendur sínar
að verja, myndi hún ef til vill hafa
sloppið með fangelsi. En hún hélt
sig stöðugt við þessa sömu ótrúlegu
sögu, að hann hefði ætlað sér að
fara burtu og reyna að gerast karl-
menni. Eitt sinn réðist hún á mig.
Sagði að ég hefði gert það og síðan
skrifað lögreglustjóranum þetta
bréf til þess að koma henni í bölvun.
Bréfið hafði valdið mér miklum
óþægindum við réttarhöldin. Það
kom sem sé í ljós, að tilkynningin
var límd á bréfsefni sem Kamilla
hafði fært mér í jólagjöf. Vissulega
varð ég fyrir mörgum grunsamleg-
um augnagotum í réttarsalnum, þar
sem ég hafði fyrst allra orðið til
þess að geta upp á hinu rétta. Þetta
féll mér illa, enda var ég ekki sek
um neitt.
Það fór líka svo, að flestallir í
salnum tóku henni þetta mjög illa
upp og síðasti meðaumkunarneist-
inn með henni slokknaði.
Lífið í Austur Huntley breyttist
mjög við þessi málaferli. Þar hafði
aldrei fyrr þurft að taka glæpamann
af lífi, og ekkert varð sjálfu sér líkt
mmningu hennar fyrir það að orðið
hafði að kveða upp dauðadóm í hér-
aðinu. Það hugsaði sem svo, að það
sem einu sinni hefur gerzt, getur
komið fyrir aftur. Það var eitthvað
óviðfelldið sem lá í loftinu.
HANN kom ekki aftur fyrr en
um haustið, og ég þakka guði fyrir
að ég skuli ekki þurfa að upplifa
framar aðra eins skelfingu.
Ég var einmitt að ganga framhjá
Hábæ á leið niður í bæinn, þegar
Ted Harmon kemur á leigubifreið
sinni og staðnæmist rétt fyrir utan
hliðið. Síðan tekur hann nokkrar
töskur út úr bílnum. Hann var ná-
fölur og bærði varirnar eins og hann
mannlegur og reyna að koma sér vel
við kerlinguna. Skyndilega nam
hann staðar og hleypti í brýrnar.
— Hvað er þetta? spurði hann.
■— Þér lítið svo einkennilega út, frú
Carnby. Allir í bænum eru reyndar
eitthvað svo skrítnir. Það hefur eng-
in manneskja sagt við mig stakt orð
gengur að ykkur öllum saman?
— Því hafið þér sjálfsagt hlotið
að búast við, hvar svo sem þér hafið
alið manninn, anzaði ég. — Hvers
vegna komuð þér ekki heim?
— Farið þér ekki eins og köttur
kringum heitan graut, mælti hann
önguglega. —- Ég hef i ekki hugmynd
um neitt. Ég réðst á verzlunarskip
og hefi verið í siglingu umhverfis
jörðina. En ég hef ekki tíma til að
standa hér og geta gátur. Ég verð
að fara inn og finna konuna mína.
— Hún er ekki þar, hvíslaði ég.
Ég var svo þurr í kverkunum að
ég gat varla komið upp nokkru
orði.
— Hefur hún þá ekki getað beðið
dauða hennar, öll til hópa. Öllum
leið fjarska illa. Hin ótrúlega saga
hennar hafði þá verið sönn! Þeir
þrautprófuðu framburð hans og það
kom í ljós að hann hafði starfað á
skipinu, eins og hann sagði.
Ég veit ekki hvenær það byrjaði.
Smávegis hvískur hér og þar, sem
ég gaf engan gaum til að byrja með.
Síðan fór ég að verða vör við opin-
beran fjandskap. Fólk fór að segja,
að heilmikið hlyti mér nú að hafa
verið kunnugt um, til þess að geta
sett saman þessa upplímdu tilkynn-
ingu. Ef ég hefði verið saklaus,
hvers vegna hafði ég þá ekki komið
hreinskilnislega fram, í stað þess að
vera að senda nafnlaust bréf?
Síðar kom að því, að það fann
útskýringu á líkinu sem grafið hafði
verið í hlöðunni. Því datt í hug
hvernig ég hafði rifizt við Efraim
Judge, daginn sem hann hvarf, og
að lík hans hafði aldrei fundizt. Og
var það ekki satt að ég hefði borið
slíkan haturshug til Hábæjarhjón-
anna, að mér hefði verið vel til þess
gæti skellt allri skuldinni á. Var
það kannski ekki ég, sem hafði bent
lögreglustjóranum á, hvar hann
skyldi grafa? Hitt hliðraði það sér
við að minnast á, að ég var allt of
veik og vanburða til að vera fær
um að leysa allt þetta af hendi.
Kamilla fluttist heim til mín öld-
ungis viti sínu fjær, vesalings stúlk-
an. Og þá gerði Bill nokkuð, sem
var furðulegra en frá megi segja.
Hann fór að taka upp hanzkann fyr-
ir mig. Hann sagði að ég væri aldur-
hngin og af mér gengin. Þjáningarn-
ar væru mér nægileg hegning. Hann
fyrirgaf mér. Hann gekk á milli
mín og þeirra manna sem ég hafði
þekkt alla mína ævi.
Kamilla fór að laðast að honum
og leita styrktar í návist hans. Ef
ég reyndi að segja eitthvað, horfði
hún á mig eins og ég væri stórspillt
kerling. Að geta fengið af mér að
lasta mann, sem hafði fyrirgefið
mér svívirðilegan glæp. Ég á ekki
orð til að lýsa því hversu hræðileg-
ur vetur þetta var. Ég lá hann mest-
allan í rúminu.
OG á morgun verður brúðkaup
í Hábæ! Morðinginn ætlar að gift-
ast systurdóttur minni. Sólvellir og
Hábær og Kamilla — allt verður
hans eign — og sjálf fer ég að
deyja!
Ykkur mun skiljast, að auðvitað
veit ég að ekki hefi ég myrt
Efraim Judge. Ég held að enginn
hafi drepið hann. Hann hefur dottið
og rotað sig, rétt eins og við héldum.
En hann féll ekki í fossinn. Bill
Raymond fann hann. Með þeim
hætti fékk hann það sem hann
þurfti til að koma fyrirætlun sinni
í framkvæmd, •— lík. Hann gróf
Efraim í hlöðunni í óslökktu kalki.
Því næst lagði hann hjá honum
hnappinn úr sloppi Evelyn og eld-
spýtnahylkið, — sem hvort tveggja
var úr málmi eins og þið munið.
Og loks tók hann að undirbúa
lokaþáttinn. Reitti hana svo oft til
reiði sem hann gat og kom henni
til að hafa í hótunum, þegar einhver
heyrði til. Síðasta sennan var svo
skipulögð, að ég skyldi heyra hana.
Þegar ég var farin, sneri hann við
blaðinu og þóttist iðrast eftir allt
saman. Og fékk vesalings konuna
til að éta allt saman ofan í sig.
Nafnlausa bréfið var hans verk.
Hann stakk því í holan trjástofn
sem Tumi litli Smith notaði fyrir
gullaskrín, þegar hann var í heim-
sókn hjá ömmu sinni í sumarleyf-
um. Það kom líka á daginn síðar,
að Tumi hafði fundið það þar og
stungið því í bréfakassa lögreglu-
stjórans. Öllum í sveitinni var kunn-
ugt um að Tumi kom ævinlega til
ömmu sinnar í ágúst. Svo Bill Ray-
mond þurfti ekkert annað en haga
eftir þennan atburð. Fólk hataði síðan ég kom_ Hvað j herrans nafni
VIKAN 24. tbl. —