Vikan - 13.06.1963, Blaðsíða 42

svo til, að vera farinn fyrir nokkr-
um vikum þegar Tumi kæmi.
Já, og síðan stakk hann af eina
nóttina, án þess að taka neitt með
sér og fór með vörulest frá Vestur
Huntley. Réði sig því næst á verzl-
unarskip til þess að hægt væri að
sanna að hann hefði ekkert getað
frétt um réttarhöldin. Fúlmannleg-
asta brellan var þó hin fjarstæðu-
kennda saga sem hann hafði lagt
henni í munn. Hann vissi að sú frá-
sögn myndi koma henni í gálgann!
Þannig liggur í því. Hann myrti
ekki Efraim — fékk bara lik hans
lánað. Hann myrti ekki konuna sína
— hann lét sveitina gera það fyrir
sig.
Og við þessu fæ ég ekkert gert.
Allir halda að ég hafi framið þenna
fjarskalega glæp. Allir eru hættir
að tala við mig. Nema Bill Ray-
mond! Hann kemur og heilsar upp
á mig á hverju kvöldi, með upp-
gerðarbrosi og hunangssætri röddu.
Allir héraðsbúar dást að honum fyr-
ir þessa engilfögru framkomu.
Kamilla tilbiður hann!
Ég er með sífelld heilabrot. Ég
er að reyna að hugsa upp ráð, sem
ekki geti mistekizt. Ég geri ráð fyr-
ir að sveitungarnir fari sér mjög
varlega. Þeir flýta sér ekki að því
næst, að dæma morðingja til dauða.
Þess vegna verður fyrirætlun mín
að vera handviss.
Ég hefi haft miklar þjáningar upp
á síðkastið, en ég píni mig til að
þola þær. Ég hefi safnað mér heil-
miklu af morfíntöflum. Anna gefur
mér þær á vissum tímum, en hún
lítur aldrei eftir því, hvort ég tek
þær inn. Þegar mér varð kunnugt
um hvaða sjúkdómur gengi að mér,
ákvað ég að svipta mig lífi, þegar
þjáningarnar væru orðnar óþolandi.
Nú ríður bara á að gera það með
réttum hætti.
Ég hringdi til Önnu fyrir stundar-
korni síðan og fékk henni bréf til
lögreglustjórans. Ég sagði henni að
fá honum það persónulega, og geta
ekki um það við nokkurn mann. Lét
hana halda það, flónið að tarna, að
þetta væru játningar. En það er bréf
með beiðni um vernd gegn Bill
Raymond, af því hann sé ekki svo
sáttfús sem hann þykist vera.
Ég segist hafa séð hann stela und-
an morfíntöflum úr glasinu mínu og
ég viti, að ætlun hans sé að myrða
mig. Ég bætti því við, að ég vissi
of mikið um dauða eiginkonu hans
og aðdraganda þess, og því sé hann
hræddur um að ég geri Kamillu arf-
lausa. Ég held nú að þetta muni
heppnast.
Eftir nokkrar mínútur kemur Bill
Raymond og opnar hurðina til þess
að bjóða mér góða nótt. Þá þarf ég
allt í einu að taka inn hjartastyrkj-
andi meðalið mitt. Og þá bið ég
hann að bera það upp að vörum
mér, og hella því upp í mig. Ég
jhefi tíma til að gleypa morfíntöfl-
I urnar meðan hann er að sækja lyfið.
Gleypi þær allar nema eina, sem ég
ætla að mylja niður í glasið þegar
hann er farin. Ég verð að sjá svo
til, að svolítil væta verði eftir í
glasinu, til þess hún geti runnið.
Morfínið er geymt í skáp hinum
40 _ VIKAN 24. tbl.
megin í herberginu, þar sem ég get
ekki náð til þess. Auðvitað komast
læknarnir að því, að ég hafi látizt
af morfíneitrun og furða sig mjög
á því, hvernig slíkt hafi mátt verða.
Lögreglustjórinn, sem er þá búinn
að lesa bréfið frá mér, rannsakar
fingraför og finnur þau á glasinu.
Og þeir taka eftir því, að morfín
er í botndreggjum glassins.
Ég vonast til að Bill Raymond
verði hugsað til konu sinnar hinnar
látnu, þegar verið er að yfirheyra
hann. Ég vonast til að hann sjái
hið ljósa hár hennar og grænu aug-
myndafrásögnina úr Karmelíta-
klaustri og það yrði blaða-
mennskuafrek.
Á meðan við bíðum, færir
systir Rafael okkur kaffi á
bakka, að boði priorinnunnar.
Ég fer að hripa frumdrög að við-
talinu. Að þrem klukkustundum
liðnum koma báðar nunnurnar
dauðþreyttar með Ijósmyndatæk-
in. Þær hafa nú ljósmyndað alls
staðar í klaustrinu og eru ákaf-
lega þreyttar. En það er auðséð
á þeim að þær hafa skemmt sér
prýðilega.
frá Hollandi og Þýzkalandi. Við bíð-
um enn eftir fyrstu íslenzlcu nunn-
unni.
— Hvernig er deginum ráðstaf-
að?
—• Við förum á fætur kl. 5:40.
Klukkan sex hefst sameiginleg
bænastund, síðan er ein klukku-
stund í þögn til einkahugskoðunar
og enn sameiginleg bæn í klukku-
stund. Klukkan níu til ellefu sinn-
um við ýmsu starfi innanhúss eða
úti í garðinum og ræstum klefa
okkar, en klukkan ellefu er enn
sameiginleg bæn. Við snæðum kl.
11:30. Frá því klukkan 12:15 til
1:15 er hádegishvíld, og þá megum
við fyrst ræðast við. Því næst vinn-
um við til kl. 2, en þá snúum við
okkur enn til Guðs í bæn. Frá kl.
2:30 til kl. 3 lesum við einhver trú-
arrit. Loks vinnum við í tvær stund-
ir. Milli klukkan 5 og 6 er þagnar-
stund til hugleiðinga og eftir það
setjumst við að kvöldverði. Við
söfnumst saman til bænahalds frá
kl. 7:30 til kl. 8 og lesum síðan í
biblíunni til kl. 9:30. Þá göngum
við til náða.
— Hvers vegna gerast konur
nunnur?
— Hvers vegna gerast menn
blaðamenn eða ljósmyndarar? Okk-
ur finnst þetta vera okkar eina,
rétta hlutverk í lífinu. Það er fyrir
innri köllun.
— Hvernig vinnið þið fyrir lifs-
viðurværi?
— Við gerum það með handa-
vinnu. Við römmum inn myndir og
við seljum egg — við höfum 250
hænsn — og loks berast okkur
ölmusur.
NUNNA VERÐUR AÐ
VERA STERK.
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
I»að cr alltaf sami leikurinn í hcnni Ynd-
isfríð okkar. Hún hefur falið örkina hans
Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir
góðum verðlaunum handa þeim, sem getur
fundið tírkina. Verðlaunin cru stór kon-
fektkassi, fullur af bezta konfekti, og
framleiðandinn cr anövitað Sælgætisgerð-
in Nóio
Nafn
Ileimili
Orkin er á bls.
Síðast cr dregið var hlaut verðlaunin:
Smári Vilbergsson,
Suðurgötu 8, Seyðisfirði.
un fyrir sér, þegar hann verður
leiddur út til gálgans.
Athugasemd:
Þessi frásögn fannst löngu eftir
lát frú Carnby og aftöku Willi-
ams Raymonds, er sannaðist að
hafa myrt hana. Var hún afhent
á skrifstofu minni af systurdótt-
ur hennar, Kamillu Raymond.
Kveðst hún hafa fundið hana
innan um eftirlátin afritablöð
móðursystur sinnar.
Hvað hérmeð vottast.
Winston Thomas,
ríkissaksóknari.
★
Nunnurnar í Jófríðarstaða-
klaustri.
Framhald af bls. 10.
vélarnar dinglandi um hálsinn
og þrífótinn í höndunum. Öðru
hverju koma þær út að rimlun-
um til okkar og spyrja okkur
ráða varðandi einhver tæknileg
vandamál. Við höfum komið öll-
um ljósmyndatækjunum inn í
einbúaklaustrið. Og komi okkur
bænir í hug á þessari stundu eru
þær fyrir því, að myndimar
verði nothæfar. Fari svo, þá hafa
þessar systur annazt fyrstu
Okkur kemur saman um, að
viðtalið skuli fara fram daginn
eftir. Það er liðið langt á daginn,
og klausturreglurnar leyfa ekki
meiri töf að sinni. Við tókum
saman myndavélarnar, og nunn-
urnar kvöddu okkur brosandi.
MEGA RÆÐAST VIÐ KL. 12:15.
Daginn eftir ókum við enn af
stað í jeppanum, til fundar við
þessar nýju vinkonur okkar í
einsetuklaustrinu. Við höfum
tryggt okkur viðtalstíma á milli
bænastundanna og þurfum því ekki
eins lengi að bíða. Miriam priorinna
sezt gegnt okkur hinum megin við
rimlana.
— Hvað er Karmelítareglan?
— Það er kaþólsk betliregla,
stofnuð af krossförum á fjallinu
Karmel, árið 1156.
— Hvers vegna hefur reglan reist
þetta klaustur hér á íslandi?
— Föður Hupperts datt þetta í
hug árið 1929. Það tók áratug að
safna fé til þeirra framkvæmda.
Þá héldu þrjár systur frá Hollandi
til íslands til að sjá um byggingu
einsetuklaustursins. En þá skall
styrjöldin á og þær voru tilneydd-
ar að hverfa til Ameríku. Árið 1945
komu þær aftur til Hafnarfjarðar
og árið eftir komu þangað 13 systur
Hvernig var líf ykkar áður en
þið gerðust nunnur? Hvaða starfa
höfðuð þið? Hefur nokkur ykkar
verið gift eða trúlofuð?
— Þrjár af okkur voru kennslu-
konur. Ein var prófessor í norræn-
um fræðum. Hér eiga margar starfs-
greinar sína fulltrúa. Engin af okk-
ur hefur verið gift eða trúlofuð.
— Hvernig gerast konur nunnur?
Hverfa margar úr klaustrinu að
loknum reynslutíma?
— Reynslutíminn er minnst hálft
fimmta ár. Að fyrsta misserinu
loknu fáum við brúnan klæðnað og
hvítan höfuðdúk og köllumst þá ný-
systur og hljótum systurheiti. Eftir
árið vinnum við tímabundin heit
varðandi hlýðni, fátækt og skírlífi.
Heitið um hlýðni merkir undirgefni
við Guðs vilja, fátæktin, að allar
eignir innan klausturmúranna séu
almenningseign og skírlífisheitið að
við megum eingöngu elska Guð.
Þegar þessi þrjú ár eru á enda
vinnum við ævilöng heit og fáum
svart höfuðklæði. Eftir það megum
við ekki yfirgefa klaustrið nema
leyfi príorsins í Róm komi til. En
það er ákaflega sjaldgæft að nokk-
ur sæki um það — og þá einungis
af mjög mikilvægum orsökum, til
dæmis vegna líkamlegrar van-
heilsu.
— Eru það einhver innri átök,
sem liggja að baki þeirri ákvörðun