Vikan - 13.06.1963, Blaðsíða 45

hf hneinn
MIÐGLUGGINN.
Framhald af hls. 21.
„Nei, nei. Mér hefur verið sagt
þetta á hverjum degi síðan í vor,
og aldrei hef ég séð bregða fyrir
neinum rauðum vítiseldi hér í fjöll-
unum.“
En Judith minntist draumsins,
sem hana hafði dreymt um nóttina,
og hún var viti sínu fjær af tauga-
óstyrk. Eitthvað hræðilegt beið
þeirra, eitthvað, sem hún myndi
eiga sök á. Hún yrði að hugsa um
öryggi Ranalds, hugsa fyrir þau
bæði. Engin mistök máttu henda
hana.
Hún greip um handlegg hans.
„Lávarðurinn verður að fara. Hann
má ekki vera hér í húsinu ... Ran-
ald!“
„Hvað?“ spurði hann með fullan
munninn.
„Það hefur sézt til ensku her-
mannanna hérna í fjöllunum."
„Ég kom yfir fjöllin og sá ekkert
til þeirra ... Angus, blessaður gefðu
mér meira af þessu.“
„Nei,“ sagði Angus. „Þú mátt ekki
borða of mikið á fastandi maga.“
„Ranald!“ hrópaði Judith. „Hlust-
aðu á mig! Ef þetta er nú satt? Þú
mátt ekki vera hér lengur. Þeir leita
í húsinu og taka þig höndum, ef
þeir finna þig. Þú verður að fara
aftur upp á heiðarnar."
Ranald reif sundur kjúklinginn á
diskinum fyrir framan sig og hellti
þriðja vínglasið sitt fullt. „Nei, ég
fer ekki aftur út í náttúruna. Ég er
búinn að fá nóg af skauti hennar
fyrir alla ævina.“
„Bara þangað til í kvöld, Ranald.
Þá getur verið, að þeir verði farnir
aftur.“
„Þeir koma ekkert,“ sagði Angus
geðvonzkulega. „Þetta eru bara
sögusagnir . .. Láttu lávarðinn ekki
borða meira . . . Honum verður ekki
gott af því eftir þennan langvarandi
sult.“
Judith hafði enga stjórn á sér
lengur. Hún hrifsaði kjúklinginn af
Ranald, kraup á kné fyrir framan
hann og reyndi að tala um fyrir
honum.
„Hlustaðu á mig, Ranald! Ranald,
ástin mín!“
„Já, en Judith!" greip hann fram
í fyrir henni. „Má ég ekki dveljast
um kyrrt í mínu eigin húsi? ...
Jafnvel rotturnar eiga sér holur.“
„Þú veizt ekki, hvernig þeir fara
m»ð uppreisnarmenn . . . þeir . . .
þeir . . .“ hún hikaði.
„Hengja þá og höggva í spað,“
botnaði Angus myrkur á svip.
Ranald sneri sér að Judith og
brosti blíðlega til hennar. „Barn
hjarta míns, heldurðu, að mér sé
ekki vel kunnugt um það? En ég
ætla mér ekki að fara héðan aftur
Það er hægara sagt en gert að finna
Kinmohr. Þessir djöflar komast
aldrei hingað. Á leiðinni yfir fjöllin
sá ég svartar rústir margra heim-
ila, sem þeir höfðu brennt til ösku.
Og ég hélt, að heimilið okkar væri
orðið að sams konar öskuhaug ...
En svo ... var það ekki þannig . ..
það var enn hér.“
Hann þagnaði, og Judith lagði
höfuðið á hné hans og reyndi að
halda aftur af tárum sínum. Angus
sá, að tilfinningarnar voru að bera
hana ofurliði, og hann spýtti út um
gluggann. „Grrr!“ nöldraði hann.
„Hagið ykkur nú sómasamlega.“
„Þú skilur þetta ekki, Ranald,"
sagði Judith tryllingslega. „Þeir
vita nöfn allra, sem féllu í orrust-
unni á Cullodenheiðinni, þeir vita
nöfn hinna, sem enn eru á lífi, og
þeir elta þá uppi einn af öðrum og
fanga þá í gildru eins og villidýr."
Hún hneig niður í angist og fór
að hágráta. Aldrei á ævi sinni hafði
hún grátið jafn beisklega.
Ranald og Angus litu hvor á ann-
an með örvæntingarsvip.
„Þú verður víst að láta undan,“
sagði Angus mæðulega. „Annars
eigum við á hættu, að húsfreyjan
fái móðursýkiskast. Og það get ég
sagt þér, að þó að ég geti þolað
margt og hafi gert það í þjónustu
þinni, gefst ég upp fyrir hljóðandi
kvenfólki."
Ranald lyfti Judith varlega og
stóð á fætur með tregðu. „Jæja, ég
skal fara, Judith, þangað til þessi
bannsettur orðrómur deyr út með
sólsetrinu .. . Gráttu ekki lengur^
ástin mín.“
„Nei,“ hvíslaði Judith. „Þakka
þér fyrir, Ranald.“
Og hún bældi niður ekkann eins
og hlýðið barn. Ranald horfði dap-
urlega á dökka lokkaflóðið hennar
. . . Hún var þó ekki nema nítján
ára gömul . . . Hvílíkur heimur!
„Judith, elsku stúlkan mín, ég
kem aftur í kvöld. Útbúðu handa
mér bað með ókjörum af heitu
vatni, svo að ég geti loksins þvegið
mér almennilega og finndu hrein
föt . .. Og, Judith, svo skulum við
borða kvöldverð eins og þegar ég
fór í burtu .. . Við skulum halda
upp á brúðkaupsnóttina okkar þrátt
fyrir allt.“
„Já, það skulum við gera.“
„Ég bíð í skóginum fyrir utan
garðinn. Svo kem ég, þegar dimmt
er orðið ... En hvernig á ég að vita,
hvenær mér er óhætt að koma?“
„Þú sérð miðgluggann úr skógin-
um. Ég skal leggja á borð fyrir
framan gluggann, kveikja á kertum
og draga tjöldin frá. Þegar þú sérð
ljósið, veiztu, að allt er í lagi.“
Hún ýtti honum varfærnislega í
átt til gluggans. „Vertu sæll, ástin
mín.“
Hann kyssti úfna hárið hennar
og tárvota ásjónuna. „Ég kveð þig
í bili ... þangað til í kvöld. f nótt
verðum við í paradís, elsku engill-
inn minn.“
Hann staðnæmdist við gluggann,
litaðist um í stofunni fögru, sem
honum var svo kær, og horfði loks
á Judith. „Litla blómið mitt, veiztu,
að ég hef látið mig dreyma um
Kinmohr heilt ár og velt því fyrir
mér, hvort það væri raunverulegt
... Og hvort þú gætir verið raun-
veruleg . .. Þú virtist mér eins og
sólin og tunglið og stjörnurnar yfir
dalnum, kertið og hlýr loginn í
hjarta þess ... Eitthvað, sem skein
og blikaði, án þess að ég gæti hand-
samað það ...“
„Fussum svei!“ rumdi Angus.
„Farðu nú!“
VIKAN 24. thl.
45