Vikan - 13.06.1963, Blaðsíða 48

Nlvea lnnlheidgr
Eucerlt — efnl
skylt húSUtunm
— frá þvl stafa
hln góðu áhrif
þess.
ÉG NOXA NIVEA EN ÞÉR?
Núið Nivea á andUtið að kveldi: Þá
verður morgunraksturinn þægllegri
og auðveldari. Og eftir raksturinn
hefur Nivea dásamleg áhrif.
GOTT ER AÐ TIL ER NIVEA!
LátlS NIVEA fuUkomna raksturlnn.
Mini er mest selda bifreiðin í
Englandi.
Hefur framhjóladrif.
Lipur og létt í akstri.
Kraftmikil vél en þó spameytin.
Er rúmgóð og gott útsýni.
GARÐAR GÍSLASON H.F.
Bifreiðaverzlun — Sími 11506.
I
DÆGUR ÓTTANS.
Framhald af bls. 29.
hlustað þolinmóðlega, þegar hann
kvartaði yfir vonbrigðum sínum eða
fagnaði yfir sigrum. En það var
margt, sem hún skildi ekki, þótt
það stafaði ekki af því, að hún vildi
ekki skilja það. Martin Ash sat
nokkra hríð hjá föður sínum, en
stóð þá á fætur og kyssti hann að
skilnaði á ennið.
„Þakka þér fyrir, pabbi, nú held
ég, að ég hafi fengið þrek til að
halda áfram.“
Þegar hann opnaði hurðina á
skrifstofu sinni, heyrði hann síðasta,
daufa óminn af hringingu. Ég ætti
víst að hringja til Catherine til að
spyrja, hvernig henni líður, hugsaði
hann, er hann gekk til skrifborðs
síns, en áður en hann hafði kveikt
á lampanum, hafði vinnan náð
tökum á honum. Auk þess mundu
þau vera að borða, svo að húsfreyj-
an hafði nóg að gera að sinna tutt-
ugu glæsilegum gestum. Hún mundi
aldrei geta skilið þann frið, sem
hann hafði fundið hjá föður sínum
í hinni fátæklegu íbúð hans.
9. KAFLI.
Austurá var enn böðuð gullnum
Ijóma sólarlagsins, þegar Tony
Korff nam staðar við herbergi Berts
Rillings, rétti úr sér og gekk snögg-
lega inn fyrir — hinn fullkomni
sjúkrahúslæknir, sem var að ljúka
stofugangi. Hjúkrunarkonan, sem
las skáldsögu frammi við gluggann,
meðan Rilling dottaði, stóð strax á
fætur og lagði bókina frá sér.
„Jæja, hvernig líður sjúklingnum
okkar?“
„Honum hefur liðið ágætlega í
dag, læknir. Ég er viss um, að hann
er á batavegi."
„Síðasta lyfjadælan verkar ekki
lengur. Ég held, að ég ætti að skoða
hjartað."
Ölgerðarmaðurinn opnaði augun
og leit í áttina til Korffs. Húðin á
skínandi skallanum var með hraust-
legum, ljósum blæ. Þú ert of seig-
ur til að drepast þrátt fyrir þreytt
hjarta, hugsaði Tony.
„Ó, viljið þér ...“ Röddin var
veik, en fullkomlega skýr, þegar
Rilling gaf til kynna, að hann óskaði
þess, að súrefnistjaldið væri fjar-
lægt. Hjúkrunarkonan leit spyrj-
andi á Tony, sem kinkaði kolli og
sagði: „Já, gerið það bara. Og viljið
þér svo aðeins lyfta höfðinu á hon-
um.“
Hann vék frá, meðan hjúkrunar-
konan framkvæmdi skipanir hans.
Svo gekk hann aftur að rúminu og
tók um slagæð ölgerðarmannsins.
„Þér eruð mjög hraustlegur. Hvern-
ig líður yður?“
„Ég veit það ekki almennilega —
óþreyttur, en dálítið máttvana ..
Tony brosti, þegar hann tók eftir
spyrjandi augnaráði hins gamla vin-
ar síns. Síðan framkvæmdi hann
nákvæma rannsókn og fór sér að
engu óðslega. Bæði blóðþrýstingur
og líkamshiti voru næstum eðlileg.
Sjúklingurinn kvartaði stöðugt yfir
dálitlum þrautum í fótunum, en
það var ósköp eðlilegt. Andy Gray
hafði unnið meistaraverk eins og
venjulega. Tony þakkaði starfs-
bróður sínum í huganum. Það var
honum að þakka, að Bert Rilling
gat nú þolað þriðju gráðu yfir- |
heyrsluna, sem Tony hafði undir-
búið.
Tony sagði síðan við hjúkrunar-
konuna, að hún mætti bregða sér
frá, fá sér sígarettu, meðan hann
spyrði Rilling um öll sjúkdómsatvik.
Svo sneri hann sér að rúminu. Rill-
ing hafði ekki bært á sér, og aug-
un voru aðeins hálfopin. En þegar
hann tók til máls, var röddin eðli-
leg og vinsamleg, eins og þeir hefðu
sézt síðast daginn áður.
„Þú hefur verið lengi að þessu,
Tony . . .“
„Mér fannst, að þú ættir að venja
þig smám samjjn við að sjá mig,
Kurt ... Eða viltu heldur, að ég
kalli þig Bert?“
„Þú veizt, að ég bar þegar kennsl
á þig í morgun . . .“
„Ég vonaði það. Þú ert þá ekki
orðinn of mikill maður til að muna
hina gömlu vini þína?“
Tony talaði ósjálfrátt þýzku eins
og maðurinn í rúminu. Hann gat
ekki annað en dáðst að stillingu
Rillings. Viljaþrek hans virtist jafn
stælt og áður.
„Ég hefi sannarlega ekki gleymt
þér, Tony,“ mælti Rilling. „Ég hefi
þvert á móti oft hugleitt, hvenær
þér mundi skjóta upp aftur. Þú
varst hygginn að fara úr flokknum
í tæka tíð.“
„Ég segi sömuleiðis! Ég sé, að þú
hefur brotizt enn lengra en ég.“
„Og hvaða ánægju hef ég af því?
Þú átt lífið fyrir þér. Ég er búinn
að vera, eða að minnsta kosti er
bezti hluti þess á baki. Það var leitt,
að við skyldum hittast á þennan
hátt.“
Já, fyrir þig, hugsaði Tony. Áður
var það alltaf þú, sem notaðir mig,
þegar þér hentaði, en ég varð að
hlýða. Nú höfum við skipt um hlut-
verk — og þú veizt það.
Hæðnisbros færðist á varir hans.
„Það munaði litlu, að þú dræpist
í nótt — en okkur tókst að bjarga
þér!“
„Tókst þú þátt í aðgerðinni?"
„Ég aðstoðaði Gray lækni.“
„Ég hefi heyrt mikið um dugnað
þinn hér í sjúkrahúsinu. Viltu leyfa
mér að hjálpa þér, þegar þú hefur
lokið störfum hér?“
„Hefi ég nokkru sinni hafnað að-
stoð þinni, Bert?“
Rililng brosti í fyrsta skipti —
hvössu rándýrsbrosi. „Og nú erum
við báðir fyrirmyndar Bandaríkja-
menn, Tony?“
„Já — og reiðubúnir til að hjálpa
hvor öðrum! Þetta hljómar fallega,
Bert, en það er aðeins eitt, sem ég
skil ekki. Ef þú hefur frétt svona
mikið um mig, hvers vegna hefur
þú þá ekki sett þig í samband við
mig áður? Það mætti ætla, að þú
hefðir forðazt mig ...“
„Við skulum leysa alveg frá skjóð-
unni,“ sagði Rilling. „Já, það er
rétt, að ég hefi forðazt þig. Ég hafði
á tilfinningunni, að þú vildir helzt
vera laus við mig, þar sem þú værir
orðinn virðulegur borgari. Það er
— VIKAN 24. tbl.