Vikan - 20.06.1963, Blaðsíða 37

fór á hálfs árs fresti til Banda-
ríkjanna til „skrafs og ráða-
gerða“ við bankastjóra sína.
Þegar til New York kom, flutt-
ist hann inn í íbúð, sem hann
leigði með öðrum manni í 62.
stræti. Þar dvaldist hann nokkra
daga til að hressa upp á kunn-
ingsskapinn við vinina. Síðan
leigði hann sér bíl, og lagði af
stað til Williamstown. Þar birt-
ist hann sem töframaður hlaðinn
gjöfum.
Skömmu eftir að Urbano fór
fyrst til Parísar, keyptu foreldrar
hans stórt hús við Glen stræti,
sem bílasali, atvinnurekandi föð-
ur hans hafði átt áður. Næst þeg-
ar Urbano kom aftur heim,
stjórnaði hann því, að húsið var
allt endurbyggt og skreytt. Stig-
anum var breytt og nýtízku arinn
settur í húsið. Allir sögðu, að
það væri dásamlegt, hann væri
svo smekkvís hann Urbano.
Inn í þetta hús lét hann flytja
suma fínustu og dýrmætustu
forngripi sína og gaf móður sinni
þá alla. Systur sinni, sem hann
tilbað, gaf hann reiðhest með
reiðtygjum og nýtt píanó ásamt
urmul af smáhlutum, sem hann
færði henni frá París. Faðir hans
og bróðir fengu líka gjafir, en
tengsl hans við þá voru aldrei
eins náin og við mæðgurnar.
Það vakti alltaf mikla athygli
þegar Urbano heimsótti Willi-
amstown. Þetta var drengur það-
an úr bæ, sem komizt hafði vel
áfram í lífinu. Allir þekktu sögu
hans. Hann ólst upp þar í þess-
um 6000 manna bæ, sonur mynd-
arlegrar og velmetinnar fjöl-
skyldu. Hann umgekkst stúlk-
urnar í bænum, en ekki varð
nein trúlofun úr því. Hann fór
síðan í háskóla í Illinois, starfaði
í stríðinu sem siglingafræðingur
á sprengjuflugvél og var lofsam-
lega getið, hvarf síðan aftur að
námi og útskrifaðist sem jarð-
fræðingur. Hann starfaði í suð-
vestur-ríkjunum unz hann lauk
meistaraprófi við háskólann í
Arizona. Síðan hvarf hann heim
til Williamstown og stofnsetti
þar fornsölu, auk þess sem hann
vann við borgarstjóraembættið.
Hann bauð sig meira að segja
fram til kosninga, en tapaði sem
betur fór, því annars hefði hann
ekki getað tekið að sér þetta fá-
gæta starf í París.
Þar hafði nú hnífur hans kom-
izt í feitt. í fyrstu hafði hann
verzlað með stál til flugvalla-
gerðar. Og það hlaut að hafa gef-
ið góðan skilding í aðra hönd,
því hann var að hugsa um að
opna safn fyrir listmuni og forn-
gripi í New York. Sá kunni nú
lagið á því. Hann græddi á tá
og fingri og svo var maðurinn
viðkunnanlegur. Hann mundi
alltaf eftir því að færa vinum
sínum gjafir, og alltaf tilbúinn
að hjálpa. Aldrei gleymdi hann
afmælis- og tyllidögum. Og hvað
hann var rómantískur í Evrópu-
klæðnaði sínum og látbragði!
Öll Williamstown var hugfangin
af honum.
En jafnan rann upp sá dagur
á ferðum Urbanos um Bandarík-
in, að hann þyrfti að hafa tal af
bankastjórum sínum. Allar þess-
ar gjafir og eyðslusemi kostuðu
of fjár.
Og svo sannarlega „hitti hann
þá að máli“. Cheltenhambankann
í Philadelphiu og útibú hans
heimsótti hann fjórum sinnum og
hafði upp úr krafsinu 52.000 dali.
Hann klófesti meir en 21.000 hjá
Fidelity-National bankanum í
Baltimore og hjá First National
bankanum í sömu borg áskotnað-
ist honum 18.000. Bændabankinn
í Delaware mátti sjá á bak 19.000
dölum, og Suburban Trust Co. í
College Park í Maryland, rétt
fyrir utan Washington, missti
23.000. Listi þessi er þó hvergi
nærri tæmandi.
Ríkislögreglan var alveg í öng-
um sínum, þeir gátu ekki fengið
færi á honum. Þeir vissu, að einn
og sami maður var að verki. Þeir
voru þaulkunnugir aðferð hans.
En það var ýmislegt sem olli því,
að erfitt var að hafa hendur í
hári hans. Ránin voru framin af
handahófi og með löngu millibili.
Það var ómögulegt að reikna út,
hvar og hvenær næsta rán kynni
að ske. Og peningarnir komu
aldrei fram í Bandaríkjunum. Og
Urbano var einn að iðju sinni,
og enginn meðsekur, sem gæti
beint grun að honum.
En aðalástæðan fyrir því, að
ríkislögreglan gat ekki haft
hendur í hári hans, var sú, að
hann hagaði sér aldrei eins og
bankaþjófur. Hann dvaldist lang-
dvölum í tveim heimum, þar sem
„Höfrungurinn” var jafn fram-
andi og Zulu-negri. Alþjóðlegur
listmunasali er ekki að útbásúna
það, að hann sé bankaþjófur, né
heldur fer elskandi sonur að til-
kynna það móður sinni, að gjaf-
irnar, sem hann færir henni, séu
keyptar fyrir stolið fé. Hann
einn vissi, að hann var „Höfr-
ungurinn", þetta var hinn skelfi-
legi leyndardómur hans. Því
hann hryllti við þeirri tilhugsun,
að upp um hann kæmist, og hann
stæði afhjúpaður fyrir fjölskyldu
sinni og vinum. Hvert rán átti að
vera hans síðasta, en hann var
flæktur í vítahring. Hann varð
að halda áfram ríkmannlegum
lifnaðarháttum sínum, en þess
var enginn kostur, að hann gæti
unnið sér inn það fé, sem til
þyrfti á heiðarlegan hátt.
En hvernig gat nú Urbano með
allar sínar gáfur, menntun og
málakunnáttu hafa lent í öðru
eins öngþveiti? Frá unga aldri
hafði hann tekið upp á því að
lifa í hugarheimi og dagdraum-
um, og brá þá stundum fyrir sig
stólpalygum og varð hrifinn af,
ef honum var trúað. Hann
dreymdi um auð og allsnægtir,
MARCHAND’S
- HAIR RINSE -
PLATINIUM — BLACK — HENNA — DARK BROWN.
LIGTH GOLDEN BLONDE — BLONDE - WARM
CHESTNUT BROWN — AUBURN — BLUE BLACK —
TITAN BLONDE — BRONZE.
STERLING. Sími 13649.
VIKAN 25. tbl. — 37