Vikan - 20.06.1963, Blaðsíða 39

háar stöður og fræga vini og
kunningja og ríkidæmi, sem orð
færi af.
Og svo kom heimsstyrjöldin
síðari. Þar lenti hann í flugvél
undir stjórn hins þekkta leikara
Lt. Col. James Stewart, og eftir
að hafa farið í 28 leiðangra í
hernaðarþágu, fengu þeir mán-
aðar frí í París. Og nú fengu
draumar hans byr undir báða
vængi. Að stríði loknu sneri hann
aftur til Bandaríkjanna staðráð-
inn í því að gera drauma sína
að veruleika.
Hann áleit nú, að meistarapróf
í fræðigrein sinni væri spor í
rétta átt, svo hann tók það. En
það virtist ekki koma að tilætl-
uðum notum. Því var það, þegar
hann starfaði í Arizona, að hann
reyndi að brjótast inn í hús og
var óðara tekinn höndum og
dæmdur til fangelsisvistar í fimm
ár — skilorðsbundið. Yfirvöldin
í Arizona leyfðu honum þó að
fara aftur heim til Williamstown.
Enginn veit hvenær honum datt
fyrst bankarán í hug, né hvar
það var fyrst framkvæmt. Ríkis-
lögreglan segir „upp úr 1950“. Á
því græddi hann 3616 dali. í
marz sama ár stökk hann yfir
bankaborð í Elkin Park, Pensyl-
vaniu, og sömu leið til baka 7248
dölum ríkari.
Skömmu síðar fór Urbano aft-
ur til Parísar, og nú hófst
draumaferill hans fyrir alvöru.
Upp frá þessu fór hann ekki
oftar til Bandaríkjanna, en fjár-
hagur hans krafðist. Árum sam-
an viðhafði hann sömu tæknina
í bankaránum sínum, og aðeins
einu sinni lá það við, að honum
mistækist. Það var Colorado-
bankaránið. Honum gekk bölvan-
lega frá byrjun. Fyrst og fremst
tókst honum ekki að stökkva yf-
ir borðið fyrr en hann notaði
spýtubakka fyrir bakþúfu. Höfr-
ungs.hlaupið tókst því ekki sem
skyldi, og hann varð taugaóstyrk-
ur. Svo var ein peningaskúffan
aflæst, og svo glopraði hann 200
dölum á gólfið. Auk þess hreyfði
bankastjórinn sig, svo Urbano
varð að hóta honum með skamm-
byssunni. Hann var alveg að tapa
sér, og tók þann kostinn að flýja,
þótt hann ætti þrjár skúffur ó-
tæmdar, og þá var hlaupið eftir
honum og kallað: „Stöðvið þjóf-
inn! Stöðvið þjófinn!“
Vörubílstjóri, William Shipley
að nafni, heyrði hrópið og sá bíl-
inn. Hann reiknaði það út, að
hann kæmist í veg fyrir hann og
brunaði af stað. En það stóðst á
endum, þarna óku bílarnir hlið
við hlið og vörubíllinn ætlaði að
þvinga hinn út af veginum eða
nema staðar.
Þá beindi Urbano skammbyssu
sinni út um gluggann og beint
að höfði vörubílstjórans. Síðan
skaut hann. Skotið kom í hurð
vörubílsins, og Shipley hemlaði
svo snögglega, að báðir félagar
hans féllu á gólfið, en Urbano ók
áfram. Shipley, hálfgildings hetja,
sagði við lögregluna: „Hann hefði
getað drepið mig, en hann kærði
sig ekki um það.“
Nokkru síðar breytti Urbano
um aðferð og réðst nú á stór-
verzlanir. Hann taldi þær auð-
veldari viðureignar. Þær höfðu
gnægð fjár og þar var fjöldi
fólks, svo auðvelt var að hverfa
í mannhafið. Og 11. febrúar 1959
reyndi hann við Kann-verzlunina
í Arlington í Virginíu. Hann not-
aði gömlu aðferðina, Höfrunga-
hlaupið, og hún brást ekki fremur
en fyrri daginn. Hann slapp með
7300 dali í reiðufé og 2500 í ávís-
unum. Tveimur dögum síðar end-
urtók hann þetta í klæðaverzlun
í Wilmington í Delaware og
hafði 7905 dali upp úr krafsinu.
Nú var hann á grænni grein í
nokkra mánuði, en kom þó aftur
í júlímánuði og rændi Bænda-
bankann í Wilmington.
Nú gat hann eytt sumrinu og
haustinu í glaumi og gleði og
mátti ekki tæpara standa, því
nú nálgaðist óðum sú stund, að
hann vaknaði upp frá draumi
sínum með andfælum.
Hann kom aftur til Bandaríkj-
anna 11. des. 1959, dvaldist þar
í íbúð sinni í 62. stræti og fór
síðan í kynnisferð heim til Willi-
amstown hlaðinn gjöfum að
vanda. Eftir jólin hvarf hann aft-
*ur til New York og dvaldist þar
næstu daga, en tók síðan lest aft-
ur til Massachusetts. Hann kvaddi
Williamstown í síðasta sinn 11.
jan. 1960 og hélt þaðan til Hertz-
skrifstofunnar í New York, en
þar leigði hann sér rauðan Ford-
station bíl, árgerð 1960.
Að morgni þess tólfta ók hann
til Patterson í New Jersey og
kom bílnum þar í geymslu. Síðan
fór hann í strætisvagni í útjaðar
borgarinnar, og fann þar hvít-
svartan bíl með lyklum í, og ók
honum til bílageymslu þar ná-
lægt. Sama kvöld kom hann aft-
ur til New York í rauða Ford-
bílnum, á miðvikudag og fimmtu-
dag ók hann aftur til New Jersey
og eyddi dögunum í að kynna
sér allar aðstæður einkum í
verzlunarhverfinu.
Á föstudaginn 15. janúar fór
hann á fætur kl. átta að venju
og ók í rauða bílnum til bíla-
geymslu. Síðan fór hann með
strætisvagni unz hann náði í
stolna bílinn og ók honum allan
daginn á milli Sterns-verzlunar
og Bambergers. Hann átti bágt
með að gera upp á milli þeirra,
en kl. hálf fimm var teningnum
kastað. Bamberger skyldi það
vera.
Fyrst gekk hann margsinnis um
allar deildir, grannskoðaði allar
útgönguleiðir og einkum, hvar
snyrtiklefar voru fyrir karla. Því
að ráðagerð hans að hlaupa þang-
að inn, svifta af sér grímunni
og kasta hermannafrakkanum og
birtast á ný sem skrautbúinn
New York búi alveg agndofa yfir
hinu hræðilega ráni, sem var ný-
afstaðið.
Um hálf sex leytið settist hann
á stól og reyndi að hugsa ráð sitt.
Þetta lagðist illa í hann. Búr
gjaldkerans var illa staðsett, ef
eitthvað kæmi fyrir þyrfti hann
að hlaupa óraleið til þess að kom-
ast að bílnum. Auk þess var búð-
in óðum að tæmast og hann var
fjárþurfi, því eftir að hafa borg-
að farseðil sinn til Parísar átti
hann ekki eftir nema 11,65 dali.
Hann mátti ekki tefja. Þegar
klukkuna vantaði 10 mínútur í
sex setti hann upp sólgleraugu
og hóf göngu sína.
Nokkrum mínútum áður lagði
gjaldkerinn, John Blanch, af stað
í matinn. Það hafði ekki farið
fram hjá Urbano, því það þýddi,
oð aðeins þrjár stúlkur voru eftir
til afgreiðslu við gjaldkeraborð-
ið. En John Blanch yfirgaf ekki
deildina þegar í stað. Hann fór
inn á snyrtiherbergi karla til að
þvo sér um hendur og greiða sér.
Þá sá hann í speglinum, að blóm-
ið í hnappagatinu hans var farið
að fölna. Hann sneri því aftur til
skrifstofu sinnar til að fá sér
ferskt blóm.
Urbano var nú á leiðinni að
borðinu í hermannafrakka sín-
um, með barðastóran hatt, sem
slútti fram yfir augun, og að því
kominn að draga vasaklútinn upp
á nef sér. Leo Zaritsky húsgagna-
sölumaður sat við skriftir við
skrifborð sitt í 20 feta fjarlægð.
Ennþá fjær var Fred Kramer að
ganga frá sölunótum sínum. I
heimilisvörudeildinni var Char-
les Jony að kaupa tveggja potta
brúsa af þvottalegi undir eftir-
liti konu sinnar.
Fyrir innan borðið stóðu Dira
Mullins og Agnes Reynolds og
urðu þess varar, að einhver nálg-
aðist. Þær litu upp og fannst þær
sjá vofu, er Urbano stóð þar fyr-
ir framan þær. Allt í einu stökk
hann yfir borðið. Dira Mullins
stirðnaði af skelfingu.
En þá skeði það, sem aldrei
hafði komið fyrir áður, í öllum
ránum Urbanos. Einn varð ekki
agndofa, Agnes Reynolds opnaði
munninn og æpti af skelfingu. Og
hún hélt áfram að reka upp sker-
andi vein. Nú var það Urbano,
sem stirðnaði.
John Blanch heyrði hrópin til
skrifstofu og skundaði á vett-
vang. Hann sá Diru Mullins
stirðnaða af skelfingu og Agnes
Reynolds æpandi. Hann sá
Urbano ekki fyrst í stað. Hann
hélt að það hefði liðið yfir ein-
hvern og hljóp innfyrir borðið.
Þá sá hann mann með vasaklút
fyrir andlitinu, og með poka í
hendi. Maðurinn virtist vera að
troða einhverju í pokann. Blanch
sá enga byssu og heyrði ekkert
talað. Og hann vissi satt að segja
VIKAN 25. tbl. — 3Q