Vikan - 20.06.1963, Blaðsíða 41

UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá NÓA.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
I»að er alltaf sami leikurinn í hénni Ynd-
isfríð okkar. Hún hefur falið örkina hans
Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir
góðum verðlaunum handa þeim, sem getur
fundið örkina. Verfclaunin eru stór kon-
fektkassi, fullur af bezta konfckti, og
framleiðandinn er auðvitað Sælgætisgerð-
in Nóio
Nafn
Hcimili
Orkin er á bls.
Síðast er dregið var hlaut verðlaunin:
ELIN EBBA GUNNARSDOTTIR,
Álfheimum 26, Reykjavík.
hann á og leiðbeindi honum, hvað
lítið sem á milli bar, þótt ekki
væri nema um orðalag.
Annarleg, fargþung þögnin.
Grænn bjarminn umhverfis jörð-
ina úti í geimnum. Oddhvassir,
grádökkir tindarnir. Hin algera
einangrun og óbærilega einmana-
kennd.
Hann fann söknuðinn gagntaka
sig, því að honum varð ljóst að
héðan í frá mundu mönnuð geim-
för verða á stöðugri siglingu
hnatta á milli; að hann væri þeg-
ar orðnin úreltur og dæmdur úr
leik; að varahlutirnir væru þeg-
ar reiðubúnir því að þeim væri
komið fyrir í hans stað svo að
könnuninni yrði haldið áfram —
glaðir, reifir og brosleitir vara-
hlutir ákafir og óþolinmóðir að
komast af stað ...
„OG NÚ,“ mælti höfuðsmað-
urinn, „kemur að hólmgönguat-
riðinu — eða eigum við kannski
heldur að kalla það sjálfsvörn.“
Og það vottaði fyrir brosi um
varir honum.
Wakeby leit á hann með andúð
í augnaráðinu.
„Þú hefur mikið dálæti á því
atriði, er ekki svo?“ varð honum
að orði.
Höfuðsmaðurinn yppti öxlum.
„Geturðu neitað því, að það sé
að öllum líkindum einhver sú
æsilegasta saga, sem nokkru
sinni hefur verið sögð? Ég hlýt
að viðurkenna, að það fer um
mig annarlegur hrollur í hvert
skipti sem ég heyri þá frásögn
af vörum söguhetjunnar sjálfrar.
Þetta verður þú að leitast við að
skilja, Wakeby. Þó að þér verði
þetta ævilöng martröð, verður
það okkur, þeim jarðbundnu ...“
Wakeby gekk yfir að litla
glugganum og starði svipþungur
út yfir allar hinar gífurlegu
byggingar, þar sem taugamiðstöð
þessa tröllvaxna hernaðarlega
tilraunafyrirtækis hafði aðsetur
sitt.
„Þetta var eina atriði á allri
ferðinni,“ hóf Wakeby máls eins
hversdagslegri og áherzlulausri
röddu og honum var frekast unnt,
„sem ekki hafði verið ráð fyrir
gert og því ekki að neinu leyti
þjálfað eða undirbúið. Líkurnar
fyrir því, að þeir myndu velja
sínu tunglfari stað svo nálægt
okkar lendingarstað sem á daginn
kom, voru því sem næst ein gegn
milljón, að því er upplýsinga-
þjónustu okkar reiknaðist — lík-
urnar fyrir því að slíkt gæti gerzt
ein gegn milljón.“
Og höfuðsmaðurinn spurði
sömu spurningarinnar og hann
hafði alltaf spurt áður, þegar
Wakeby kom að þessu atriði í
frásögn sinni: „Þér hafði ekki
verið endanlega tilkynnt, að hann
væri lagður af stað?“
„Nei,“ svaraði Wakeby. „Tal-
sambandið var rofið, svo að þeir
niðri gátu einungis sent mér við-
vörunarmerki, sem þýddi ein-
ungis að ég skyldi beita ýtrustu
varkárni. Það gat átt við ein-
hverja eina eða fleiri af þeim
þúsund hættum, sem ég varð að
horfast í augu við. Það eina, sem
ég gat af því ráðið, var því það,
að ég skyldi ekki flana að neinu."
„Báru viðvörunarmerkin þann
árangur, að þú værir betur undir
þetta furðulega og óvænta atriði
búinn?“ spurði höfuðsmaðurinn.
„Ég geri varla ráð fyrir því,“
mælti Wakeby hugsandi og sein-
lega, „að unnt sé að búa mann
undir álíka óvænt og ótrúlegt at-
vik og það, að maður rekist á
annan mann á tunglinu.“
„Gerðirðu þér samstundis ljóst
að um fjandmann væri að ræða?“
„Nei, ekki samstundis. Það tók
mig að minnsta kosti eina til
tvær mínútur að jafna mig eftir
lostið. Fyrst í stað hafði ég ekki
hugmynd um hvort heldur ég átti
að hlægja eða gráta eða vefja
hann örmum. Þá kom ég auga
á sovézku skammstöfunina á
hjálmi hans. Og þá var ég ekki
brot úr andrá að átta mig á hvað
gera skyldi.“
„En hvað um þann rússneska?“
spurði höfuðsmaðurinn. „Held-
urðu að hann hafi áttað sig á
hvað gera skyldi.“
„Ég veit það ekki,“ svaraði
Wakeby. „Ég geri einungis ráð
fyrir, að það hafi tekið hann brot
úr andrá lengur að átta sig, og
það hafi gert gæfumuninn. En
ég veit það ekki, þrátt fyrir það.“
Höfuðsmaðurinn sat þögull
nokkur andartök og virtist hripa
eitthvað í minnisbókina.
„Og nú kemur að mikilvægasta
atriðinu, Wakeby,“ mælti hann,
er hann loks rauf þögnina.
„Kannski í rauninni eina mikil-
væga atriðinu, sem ég hef verið
að slægjast eftir með allri þess-
ari yfirheyrzlu. Var það fyrir ó-
sjálfráða eðlisávísun eingöngu,
að þú felldir hann, aðeins vegna
þess að hann var Rússi? Eða
vannst þér tími til að hugleiða
hversu flókin vandamál hlyti að
leiða af þessum óvænta fundi