Vikan - 20.06.1963, Blaðsíða 46
Látið
Dubarry
CLEANSING CREAM
hreinsa og fegra
húð yðar
og
Dubarry
YANISHING CREAM
verndar litaraftið í
vetrarkuldum.
Þegar þér kaupið snyrtivörur,
biðjið um
DiibaiTy
Heildverzlun
HALLDÓRS JÓNSSONAR,
Hafnarstræti 18.
Símar 12586 og 23995.
gát, svo að ekki heyrðist minnsta
þrusk. Þegar inn kom, sá ég móta
fyrir hinum mikla og luralega
búk Constantine í anddyrinu.
Hann varð ferða minna var og
leit um öxl. Ég hafði þrifið gömlu
og þungu bronselíkneskjuna af
borðinu undir speglinum
barði hann tvívegis í hausinn, án
þess hann hefði minnstu hug-
mynd um hvað væri á seiði.
Hann hneig niður á gólfábreið-
una; ég dró vindlakveikjarann
upp úr vasa mínum, kveikti, laut
að honum og lýsti í skyndi fram-
an í hann. Hann var dauður.
Ljós var kveikt uppi á gang-
inum, hún kom fram á stigapall-
inn og kallaði skelfingu lostin.
„Cary ... ert þú þarna?“
„Farðu ekki niður í stigann,
hjartað mitt!“
Ég stökk upp stigaþrepin. Hún
var ýturvaxin og annarlega fög-
ur, þar sem hún stóð þarna á
hálfgagnsæjum náttserknum.
„Innbrotsþjófur, ástin mín.
Kom að honum óvörum og réðist
á hann, en hann snerist þegar til
varnar. Ég þreif það barefli, sem
mér varð hendi næst . ..“
Hún lagði kinnina ástúðlega að
vanga mér. „Cary ... elskan
mín,“ hvíslaði hún.
„Ég er hræddur um að ég hafi
orðið helzt til þunghöggur. Viltu
hringja á lögregluna, ástin mín.“
Og á meðan hún hringdi, naut
ég þess að finna augnaráð henn-
ar hvíla stöðugt á mér. Ef ég
hafði veitt lífi hennar einhvern
tilgang, þá hafði hún endurgold-
ið mér það hundraðfalt. En það
atriði fékk ég sjálfur hvorki skil-
ið né skýrt til hlítar — það hefði
að minnsta kosti verið þýðingar-
laust fyrir mig að reyna að koma
Constantine í skilning um það.
Að ég væri orðinn ástfanginn
af henni ... ★
L.
BJARNI VIBORG.
Framhald af bls. 15.
að vera á meðan ég svipaðist um
eftir vinnu. En hún lá ekki á
lausu. Ég fór að sjálfsögðu snauð-
ur utan og jafn snauður kom ég
heim; reyndar hafði ég ekki átt
fyrir farinu og skuldaði 20 krón-
ur hjá Eimskip. Þeir rukkuðu
mig aldrei um þessar krónur og
tóku ekki við þeim, þegar ég
ætlaði að borga. Ég er mjög þakk-
látur þessu fólki, sem hjálpaði
mér, þegar verst á stóð.
Ég ætla ekki að lýsa atvinnu-
leysinu hérna á kreppuárunum
því það hefur oft verið rifjað
upp af mér skírari mönnum.
Kunningsskapur var þýðingar-
mikill til framgangs þá ekki síð-
ur en nú. Ég þekkti engan og
enginn þekkti mig. Þegar við
stóðum í röðum og biðum eftir
einhverju að gera, þá var ég oft
valinn síðastur allra. Og alltaf
var mér sagt fyrst upp. Það vildi
til að ég var ekki góðu vanur.
Þá fór ég að leita mér atvinnu
utan Reykjavíkur og var meðal
annars hjó Jóhannesi bónda hér
í austurbænum. Og þar kynntist
ég konunni minni. Hún er systir
Jóhannesar og heitir Sveinbjörg
Einarsdóttir. Við byrjuðum bú-
skap í Reykjavík, fyrst á Stýri-
mannastíg, síðar á Ljósvallagötu
og Baldursgötu. Þá vann ég um
tíma í Stálsmiðjunni og tók hvað
annað, sem til féllst.
Svo kom Bretinn og þar með
var brotið blað. í stað þess að
menn gengju um atvinnulausir,
voru þeir skráðir í vinnu á tveim
og jafnvel þrem stöðum í einu.
Og tekjurnar voru eftir því. Ég
var í Bretavinnunni frá því her-
inn kom og fram til 1947. Það
var þá að við hjónin snerum
baki við Reykjavík og fluttumst
hingað uppeftir. Við fengum
skika hér á hólnum og byggðum
Ráðagerði með hjálp góðra
manna. Fyrst var það í rauninni
byggt sem sumarbústaður, en
svo hef ég dyttað að því og það
er ágætt íveruhús.
Hólarnir í kring voru mjög
grýttir þá, en ég hef verið að
rækta þennan skika síðan. Hann
er einn hektari. Ég kom hér upp
kindum og átti sex, þegar mæði-
veikin kom og niðurskurðurinn.
Síðan hef ég verið að fjölga fénu
að nýju; átti 36 ær í fyrra, en
varð fyrir óhöppum í ár og á
núna 24 með gemlingunum. Svo
höfum við 12 hænur.
Ég slæ blettinn okkar með orfi
og ljá og ek heyinu heim í hjól-
börum. En það hrekkur ekki til,
sem ég fæ af blettinum. Ég fæ
að beita fénu hér í kring og
slægjur fæ ég eftir því sem ég
þarf með hjá Kristjáni í Ferju-
koti og þeim í miðbænum. Ég
þarf ekki að kvarta. Mér hefur
liðið vel, síðan ég kom heim til
íslands og hvergi hefur mér liðið
eins vel og hér í Ráðagerði.
Gísli Sigurðsson.
DÆGUR ÓTTANS.
Framhald af bls. 29.
var á feðum; jókst rauði litur-
inn táknaði það aukið súrefnis-
innihald blóðsins — og öfugt,
ef hinn rauði litur fór rénandi.
Hvað Jackie snerti mundi mæl-
irinn sýna langt undir meðallagi
í upphafi. Andy vissi það — og
þess vegna beið hann ekki eftir
því, að lesið væri á mælinn í
fyrsta skipti.
„Við getum byrjað, þegar þér
eruð reiðubúinn, Gray læknir.“
Það var Júlía, sem tilkynnti,
að allt væri tilbúið. Þegar Andy
gekk að skurðarborðinu, varð
honum litið til áhorfendapall-
anna, og hann undraðist hversu
margir áhorfendur voru í þetta
skipti. Svo leit hann á skurð-
staðinn og talaði í hljóðnemann,
sem hékk yfir höfði hans.
,Við höfum þegar gengið úr
skugga um, að aorta er með eðli-
legum hætti vinstra megin —
og við skerum þess vegna hægra
megin og förum inn í brjóst-
holið um annað rifjabil, ef það
er mögulegt...“ Hann heyrði
rödd sjálfs sín skýra skurðað-
gerðina ósköp rólega, og hann
vonaði, að hönd sín yrði eins
róleg, þegar hún gerði fyrsta
skurðinn. „Eins og þér munuð
sjá, beitum við Blalocksað-
ferð ...“
Hann sá blika á stál út undan
sér. Júlía hafði þegar tekið fyrsta
hnífinn og var reiðubúin til að
leggja skaftið í lófa hans. Klukk-
an á veggnum var nákvæmlega
átta. Andy sneri sér að svæfing-
arlækninum, Evans, sem kinkaði
kolli til hans, áður en hann seild-
ist eftir hnífnum.
Hart skaftið féll að gúmmí-
hanzka hans. Beitt eggin nam við
rauða, sótthreinsaða húðina, hik-
aði andartak og skar síðan gegn-
um hana með öruggri hreyfingu.
Tony Korff gekk í hundrað-
asta skipti um gólf í herbergi
sínu og neyddi sig til að horfa
ekki á klukkuna á dragkistunni.
Hann hafði haft mikinn hjart-
slátt undanfarna klukkustund, en
hann vissi, að hann yrði enn að
bíða langa stund, áður en hann
þyrði að leggja upp. Þegar klukk-
an í Schuylerturninum slægi
hálf níu, ætlaði hann að taka
lækningatösku sína, og halda síð-
an úr sjúkrahúsinu gegnum garð-
inn við hjúkrunarkvennabygg-
inguna, svo að hann þyrfti ekki
að fara um aðalanddyrið, þar sem
menn hlytu að taka eftir honum.
Síðan yrði auðvelt að komast í
það völundarhús smágatna, sem
voru vestan við East Side-sjúkra-
húsið, og jafnvel þótt lögreglan
stæði enn vörð um bygginguna,
mundi svört lækningataskan
opna honum allar leiðir. Bert
hafði sagt, að ekki yrði um neinn
næturvörð að ræða. Tony stakk
hendinni í vasann og handlék
lykilinn að skrifstofu ölgerðar-
mannsins. Læsingarlausnin var
einnig í vasa hans, en hann
þurfti ekki að líta á hana frek-
ar .. . Hann kunni hana alveg ut-
an að. Ef hann legði upp klukkan
hálf níu, mundi hann verða bú-
inn að opna skápinn löngu fyrir
níu. Síðan voru aðeins fáein
skref gegnum ölgerðarsalinn að
dyrunum, sem lágu nður að upp-
fyllingunni. Hægt var að opna
þær innan frá og enginn mundi
sjá, þegar hann gæfi ljósmerki
út um hálfopnar dyrnar — það
er að segja enginn annar en Falk
skipstjóri ,sem beið úti á fljótinu.
Tony Korff kveikti sér í nýrri
sígarettu. Ég verð að taka mér
eitthvað fyrir hendur næsta hálf-
tímann — ella verð ég geðveik-
ur, sagði hann við sjálfan sig.
— VIKAN 25, tbl.