Vikan - 27.06.1963, Blaðsíða 10

Ég sat niðri í forstofunni og beið eftir
því, að konan mín væri komin í rúmið.
Ég beið þar til ég heyrði hana hrjóta,
háttbundið og rólega. Ég taldi upp að tíu.
Það geri ég alltaf, þegar ég fæ hjartslátt.
Svo stóð ég upp úr hægindastólnum og
gekk fram í eldhúsið.
Ég tók fjóra litla pakka úr vestisvas-
anum meðan ég raulaði fjörugt lag. Það
var engin ástæða til að fara hljóðlega að
þessu. Þegar konan mín var vel sofnuð,
gat ekkert í heiminum vakið hana —
nema ef vera skyldi bjalla, sem gæfi til
kynna að miðdegisverðurinn væri fram-
reiddur. Ég lagði duftpakkana í röð á eld-
húsborðið. Ur öðrum vasa tók ég upp
litla pappírsmiðann, sem ég hafði skrifað
uppskriftina á.
Ég hallaði svolítið undir flatt og studdi
hönd undir kinn — það verður reyndar
að viðurkennast, að það er hjákátleg
stilling fyrir smávaxinn mann, en ég gat
ekki vanið mig af því — meðan ég las,
sjálfsagt í hundraðasta skipti, orðin, sem
ég hafði skrifað upp úr gömlu bókinni.
„Þessi vökvi, sem hitinn, sólargeislarn-
ir og tímans tönn hafa engin áhrif á, er
þannig að ekki er hægt að búa hann til,
hversu mikið sem fólk reynir, nema að
fara í öllum smáatriðum eftir leiðbein-
ingunum, og við það þarf að beita mikilli
nákvæmni...“
Þennan kafla kunni ég næstum utan að,
eins og flest annað hitt. Enn las ég hvert
orð, sem stóð á miðanum, íhugaði hvert
skref, sem framundan lá við tilbúninginn:
„ ... algjörlega hrein áhöld eru mjög
mikilvæg...“
Svo byrjaði ég að gera það, sem ég
hafði svo oft haft yfir í huganum.
Ég tók flöskur, glös og tvær skeiðar
og síðan þrjár tilraunapípur, sem ég hafði
keypt í vikunni áður. Ég skolaði þær í
eins heitu vatni og hægt var að fá úr
krananum og lét renna í þær aftur og
aftur, en þurrkaði þær svo vandlega með
hreinni þurrku. Ég hélt þeim upp að Ijós-
inu, þurrkaði þær aftur, bar þær aftur í
ljósið og hætti ekki fyrr en þær voru
spegilgljáandi.
Svo tók ég allar tegundirnar af hvíta
duftinu og blandaði því saman eftir
uppskriftinni, fyrst einu við annað og svo
MJOLKUR-
PÓSTURINN
KEMUR
það þriðja í og þannig áfram.
f spánýjum skaftpotti, sem ég hafði
keypt fyrir mörgum vikum og falið á
efstu hillu skápsins, sauð ég nú vökva
af duftinu. Ég bjó til margs konar vökva
með ýmis konar innihaldi. Ég hrærði oft
í pottinum og lét allt sjóða og blandaði
því svo saman eins og við átti. Ég var
mjög stöðugur í höndunum, en ég varð
nokkuð oft að depla augunum og stund-
um vill koma tár í vinstra augnkrókinn.
Það hefur háð mér lengi, en ég er fljótur
að losna við tárið. Ég hristi bara höfuð-
ið og þá kastast tárið burt. Ég raulaði
fyrir munni mér og hugsaði hitt og þetta
meðan ég vann.
Ég fór að hugsa um það, þegar ég eitr-
aði fyrir dúfurnar í skemmtigarðinum.
Ég hef oft velt því fyrir mér, hvernig
stóð á því, að aldrei komst upp um mig.
Það er reyndar til einföld skýring á því,
mjög einföld. Það var vegna þess, 'að þeir
vissu aldrei hvar ég mundi bera niður í
næsta skipti. Ég hafði stráð fræjunum í
skemmtigarði í hinum enda bæjarins á
mánudagsmorgni. Sama kvöldið voru blöð-
in full af myndum af dauðum dúfum, eins
og fólk liggjandi á baðströnd. Á þriðju-
dagsmorgni stráði ég hnetum fyrir framan
bókasafnið í öðrum bæjarhluta, og það
kvöld voru síður dagblaðanna aftur þakt-
ar myndum af dauðum dúfum, bara á
öðrum stað en á mánudaginn.
Hvað gat lögreglan gert? Hvernig gátu
óbreyttir liðsmenn getið sér til, hvar her-
foringinn hugsaði til atlögu næst? Ég hafði
slegið þá út með snöggum áhlaupum mín-
um, vel skipulögðum flótta og snilldar-
legum vörnum. Hvernig áttu þeir að geta
náð slíkum óvini? Ef þeir komast á slóð-
ina, geta þeir fylgt henni. En ef hún ligg-
ur eitt í dag og annað á morgun og svo
aftur í hring, hvernig geta þeir þá fylgt
henni — og hvernig áttu þeir yfirleitt
að geta áttað sig á þessu? Þess vegna náðu
þeir mér aldrei þann tíma, sem ég hafði
svona gaman af að drepa dúfur. Þetta var
nú mín aðferð ...
Þannig lét ég hugann reika meðan ég
blandaði duftinu eftir öllum reglum í litla,
gula eldhúsinu við nakinn glóðarlamp-
ann, með gluggatjöldin dregin þétt fyrir
og hroturnar í konunni minni ofan af
loftinu.
Loks var allt fullbúið. Þetta komst allt
fyrir í einu tilraunaglasi. Ég lyfti því upp
að ljósinu. Vökvinn í glasinu var krist-
altær. Ég brosti, og eitt tár í augnakrókn-
um titraði af eðlilegri gleði. Ég hristi það
úr auganu. Ég vissi að ég gat treyst þess-
ari gömlu bók. Mér höfðu ekki orðið
nein mistök á „... ein, aðeins ein villa,
verður til þess, að vökvinn verður fljót-
lega bláleitur. Hann verður að vera krist-
alstær, þegar hann er fullbúinn, eins og
rigningarvatn . . .“
Hönd mín titraði ekki þótt hjarta mitt
berðist um. Mér hafði heppnazt það. Ég
lokaði pípunni vandlega með korktappa,
setti hana svo í glas og fór að taka til
eftir mig í eldhúsinu. Það liðu ekki nema
nokkrar mínútur þar til ég hafði lokið
því... enda ekki óvanur, aldeilis.
Ég þurrkaði mér um hendurnar. Þegar
þær voru alveg þurrar, blés ég á þær.
Maður, sem vanur er að vinna við bækur
í bókasafni, fær oft þann ávana að blása
á fingurna á sér.
Svo las ég enn einu sinni yfir þessi
leynilegu skjöl mín:
„... ekkert í heiminum getur afmáð
fingraför þess, ekkert deytt hjarta þess,
ekkert stanzað æðaslögin, ekki eldur, ekki
vatn, ekki loft, ekki jörð. Það er eins og
Lusifer. Brennið það, og það mun ljóma,
drekkið því, og það mun drekka, grafið
það, og það vex upp. Þegar það leggst á
einhvern, táknar það endalokin. Húðin
eyðist áður en dropinn leysist upp ...“
Ég leyfði sjálfum mér þann sjaldgæfa
munað, að gera að gamni mínu.
— Þetta er eins og auglýsing í sjónvarp-
inu, sagði ég við sjálfan mig. Ég hef tölu-
vert sérstæða kímnigáfu. Skynsamur, en
ekki leiðinlegur, það er lýsingin á Henry
Peters. En nú var komið að aðaldagskrár-
lið kvöldsins.
Ég og konan mín notuðum alltaf eina
flösku af mjólk á dag og eina af rjóma. Þær
stóðu nú þarna, eins og alltaf undir nótt-
ina, báðar hreinar og tómar, ein stór og
önnur minni, eins og litla systir. Tveir boð-
berar hollustunnar, hlið við hlið á upp-
þvottabekknum. Ég horfði á þær. Ég
hnykkti til höfðinu, sem er ávani minn.
VIKAN 26. tbl.