Vikan - 27.06.1963, Blaðsíða 16

Á rigningarkvöldum streyma til mín minn-
ingarnar — annars er ég laus við þær. Það
er dálítið skrýtið. Það er líkasl til þannig, að
við verðum að útrýma lieitustu endurminn-
ingum hamingju og sorga, til þess að geta
lifað liðandi stundu.
í kvöld rignir hann, og allt rifjast upp —
já, meira en það, ég lifi það á ný. Ég er
sautján ára og ástfangin af Greg. Ég elska
hann af öllu hjarta — látlaust er hann í huga
mér, ég sef varla fyrir þessari ást. Þetta er
ástin, sem fólk um þritugt hugsanasnautt og
reynsluríkl segir að sé ekki til.
Hann situr við píanóið að vanda. Píanóið
í Kjallaranum eða livað sem staðurinn kann
nú að hafa heitið. í hæðnislegu munnvíki
hans liangir sigaretta, og bolli af gini stendur
hjá hpnum.
Það er síðasta árið mitt í skóla, og síðasta
árið hans i háskóla. í kvöld er ég ineð Walter
Todd. Þegar síðustu tónar „Honeysucle Rose“
deyja tæmir Greg ginbollann sinn, stendur á
fætur, gengur að okkar borði, og Walter neyð-
ist til að kynna okkur.
Ö, liefði sú stund varað að eilifu. Því ég
er þá þegar ástfangin af Greg, hann hefur orð-
ið þess var og er því feginn. Hefði tíminn
aðeins getað staðnæmzt augnablikið það arna,
því strax í upphafi varð raunar endirinn á
ævintýri okkar,
Nú sé ég i anda Walter
Todd. Hann er raunar
miklu laglegri en Greg,
hetur klæddur og meira
prúðmenni í alla staði.
P HHi Hann er flcslum kostum
húinn, og framkoman til
________ __ fyrirmyndar. Allt uppeldi
Pnpil mitt iiefur stefnt. að því
mH |g|| marki að verða framúr-
|HLh| skarandi eiginkona manns
I ■■ af hans tagi, en aldrei að
H___ ll^ Jl| eignasl mann slíkan sem
■■ Greg
AÐEINS
VISSI
SMÁSAGA EFTIR
MIGNON MCLAUGHLIN.
Nú get ég eklci
lengur aftrað
þvi, að sagan
brjótist fram í
huga mínum.
Hreyfingar hans
eru kattmjúkar,
það liefði átt að
vera mér aðvör-
un. Hann kastaði kveðju á Walter, en horfir á
mig. Augnaráð mitt kemur óðara upp um mig.
Walter kynnir okkur, en Iítur á úrið sitt strax á
eftir.
— Daisy og ég erum á förum. Hún á að
vera komin snemma heim.
Mig langar til að mótmæla,
en hæðnisblikið i augum Gregs
aftrar því. Trúlega líka upp-
eldi mitt.
Við löbbum liægt undir há-
um trjám skólagarðsins, og
Walter segir mér, að þeir séu
skólabræður.
— Þetta er lokaárið hans en
mitt fyrsta, svo við erum eðli-
lega litið kunnugir. Hann er
afleitur.
— Er liann það?
— Já, hann mun ekki falla
þér í geð.
— Það er nú mitt að segja
til um það.
— Satt er það. En Greg er
hættulegur, og ég hef lofað
pabha þínum að gæta þin.
Tilhugsunin, að Walter kynni
að skrifa pabba og gera hann
órólegan, var ekki sérlega
skemmtileg.
— Heyrðu Walter, ég var
hara að grinast. Auðvitað finnst
mér hann ekki aðlaðandi.
— Hvað heldurðu að þú sért,
apaköttur, hugsaði ég. Þetta
var sjötta eða sjöunda skiptið,
sem ég var úti með Walter, og
ég hafði ætlað mér að lofa hon-
um að bjóða mér góða nótt með
kossi. Nú féll ég frá því.
Næsta dag símaði Greg og
spurði, hvort ég ætlaði eitthvað
að gera um kvöldið. Já, sitt af
hverju. En þriðj udagskyöld ?
Ég átti ekki frí að kvöldi dags
á vii-kum dögum, en laugar-
dagskvöldið kæmi til greina.
Á laugardögum spilaði hann
i „Kjallaranum“.
— Ég hringi seinna.
— Bíddu við. Ég ætla að
reyna að komast út í kvöld.
Ég hjóst við þakklæti, en
hann svaraði aðeins: Gott. Ég
sæki þig klukkan átta.
Hann sótti mig í litlmn, illa
útleiknum bil. Mér fannst liann
eldri og laglegri að sjá, en mig
minnli að hann væri. Hann var
skarpleitur og fullorðinslegur.
Það var jazzprógram í út-
varpinu í bilnum hans. Ég var
svo laugaóstyrk, að ég treysti
mér ekki til þess að tala, mér
fannst allt, sem ég kynni að
segja geta haft einhverja þýð-
ingu. Það var ekki svo að sjá
sem Greg tæki eftir því, hvað
ég var þögul, af og til raulaði
hann mjúklega með útvarpinu.
— En hvað þú syngur vel,
sagði ég. Hann leit á mig kæru-
leysislega.
16
VIKAN 26. tbl.
—- Það er alveg satt, sagði ég. Af
hverju ertu að reyna að gera litið úr
þér ?
— Finnst þér ég gera það?
Ég roðnaði, því auðvitað vissi ég
ekkert, hvort hann gerði það að jafn-
aði. Þetta var aðeins liugboð mitt, og
cnn þann dag í dag held ég, að þetta
hafi verið rétt hjá mér.
— Hvað liyggst þú fyrir að loknu
prófi?
Hann þaggaði niður i mér. Við átt-
um bersýnilega að hlusta i þögulli
andagt á útvarpið.
— Þegar laginu yar lokið spurði
hann: Fannst þér varið í þetta?
— Vitanlega.
— Hafði það áhrif á þig?
— Áhrif á mig? Mér fannst bara
gainan að því.
— Henni fannst bara gaman að því,
sagði liann fyrirlitlega.
Ég varð enn taugaóstyrkari, þegar
hanii vék út af veginum, og bíllinn
slangraði upp í móti — að Plurn Moun-
tain, sem var mikill eftirlætisstaður
ástfangins sltólafólks. Ég bvrjaði að
tala óstyrlc, og aftur spurði ég hánn
hvað hann ætlaði að gera eftir prófið.
—- Ætli ég verði ekki sokkasali lijá
Haraldi.
ÍL Er þér alvara?
— Nei, þú tekur allt alvarlega, ég
var hara að gabba þig.
Ég liló litið eitt, en liélt enn áfram.
Ég hélt að þú ætlaðir að fásl við
Jnúsik.
Hann stöðvaði bílinn. Fyrir neðan
okkur lá bærinn, haðaður neonljósum.
Ég fékk hjartslátt. Ég var ekki búin
að ákveða með sjálfri mér, hvort ég
ætlaði að leyfa honum að kyssa mig.
Hann sneri sér að niér. Nú var hann
alvarlegur.
—i Ég vil ekki, mótmælti ég. Ég vildi
ekki finna varir hans við mínar, og
handleggi lians ujtan um mig.
Við kysstumst lengi. Aldrei hafði
koss vakið slikar tilfinningar mcð mér
fyrr. Og raunar aldrei síðar. Það vissi
ég að vísu elcki þá. ó, að tíminn hefði
viijað nema staðar!
Nú skil ég mæta vel, livað var að
ske. Þetta var í fyrsta sinn, sem ég fann
fyi'ir kveneðli minu, og grunaði livað
þjáning væri. Það, er siðan skeði, var
svo ört og grimmt, að mér ógnaði. I
stuttu máli sagt: Greg reyndi að tæla
mig. Það var í fyrsta skipti, sem nokk-
ur kom þannig fram við mig. Skyndi-
lega minntist ég alls jiess, er ég hafði
lært. Hagi maður sér ekki eins og
dama, er maður eleki tekin sem dama.
Og svo framvegis.
Öll sá siðfræði, sem barin liafði ver-
ið í mig, kom mér nú til liðs. Það var
Framhald á bls. 33.