Vikan - 27.06.1963, Blaðsíða 28

11. KAFLI.
Hl.ióðið frá lögregluvælunum
heyrðist óljóst inn í skrifstofu
ölgerðarinnar. Andartak stirðn-
aði Tony Korff, en svo yppti
hann öxlum rólega. Hann hafði
oft verið á þvílíkum næturævin-
týrum í Berlín forðum og var
hinn rólegasti, er hann laut ofan
að peningaskápi Berts Rillings.
Sex til vinstri, sjö til hægri,
þrír til vinstri.
Yzta hurð peningaskápsins
opnaðist, en þá tóku við fjórar
minni hurðir, allar læstar. Rill-
ing hafði sagt, að flaskan væri
að baki þeirrar efri til hægri.
Tony sneri sér að leynilásnum
á henni án nokkurs hiks.
Tony hló dátt með sjálfum sér,
þegar honum varð hugsað til lög-
regluþjónsins á götuhorninu —
hann hafði heilsað svo virðu-
lega! Eftir hálfa klukkustund
mundi Tony svara kveðju hans
aftur, án þess að hægja ferðina.
En þá mundu liggja 50 þúsund
dollarar í reiðufé innan um tæk-
in í lækningatösku hans. Þykkar
fúlgur af ágætum peningaseðl-
um, sem mundu láta drauma hans
rætast — töfralykill, sem mundi
opna honum allar dyr, sem hann
hafði knúð á árangurslaust fram
að þessu.
Þegar innri skáphurðin opnað-
ist, sat hann andartak á hækjum
sínum frammi fyrir skápnum, áð-
ur en hann þorði að kanna inni-
hald hans. f fyrsta skipti neydd-
ist hann til að nota vasaljósið —
og rétt sem snöggvast varð hann
óður af bræði, því að hann hélt,
að Rilling hefði þrátt fyrir allt
gabbað sig. Fyrir hendi hans
varð ekkert nema pappír, hrúg-
ur af pappír, sem hann þeytti
út á gólfið, en svo létti honum
skyndilega. Þarna — inni í horni
— lá dökk, ferstrend flaskan —
ísköld og alltof þung til þess, að
hann gæti lyft henni með ann-
arri hendi. Hann tók hana með
gætni, bar hana að skrifborðinu
og lagði hana á það. Refurinn
gamli hafði falið hana vel, Tony
varð að viðurkenna það!
Hann var um fimm mínútur
að ganga tryggilega frá skápnum
aftur, og klukkan var að verða
níu, þegar hann hélt ofan í öl-
gerðarsalinn mikla. Hann ætlaði
að gefa merkið á réttum tíma,
en ekki of fljótt. Hann varð brátt
aumur í úlnliðunum af að bera
þunga flöskuna, svo að hann lét
hana frá sér á neðsta þrepið,
meðan hann hvíldist lítið eitt.
Ljósgeisla lagði inn á gólfið í
ölgerðarsalnum mikla, og Tony
brosti með sjálfum sér, þegar
það rann upp fyrir honum, hvað-
an birtan barst. Hann hafði alveg
gleymt því, að skurðlækninga-
deild sjúkrahússins var beint á
móti ölgerðinni. Ljósið var úr að-
alskurðsalnum, þar sem Andy
Gray vann nú við hjartaskurð-
inn. Það var gott að hugsa um
Andy á þessu andartaki, og það
rann allt í einu upp fyrir Tony,
að hann hataði Andy af öllu
hjarta! Hann tók málmflöskuna
upp aftur og sagði við sjálfan
sig, að honum mundi gefast tæki-
færi til að sýna, að hann væri
Andy fremri á öllum sviðum —
bæði sem læknir og maður!
Hann þokaði sér gætilega í
myrkrinu til þess hluta ölgerðar-
innar, sem sneri að uppfylling-
unni. Hann varð að fara varlega,
því að gólfinu hallaði, og það
var hált af raka. Hann gekk að
stórum, tvöföldum dyrum, setti
lykil í og sneri. Annar hurðar-
vængurinn opnaðist örlítið, en
svo formælti Tony hroðalega,
þegar hann varð þess var, að eitt-
hvað kom í veg fyrir, að hann
gæti opnað hurðina upp á gátt.
Skjót athugun leiddi í ljós, að
slagbrandur hafði verið lagður
fyrir báðar hurðir ,að utan. Hann
mundi því ekki komast þessa leið
út á uppfyllinguna. Hann yrði
að fara sömu leið og hann hafði
komið, og vonandi skýldi myrkr-
ið honum, svo að enginn tæki
eftir ferðum hans, þegar hann
læddist eftir öngstrætinu til að
gefa merki út á fljótið.
Hann hélt af stað gegnum
gerjunarsalinn, en víða varð
hann að skáskjóta sér, því að svo
þröngt var milli gerkerjanna.
Það var heimskulegt, að hann
skyldi ekki hafa athugað í byrj-
un, hvort leiðin væri greið um
tvöföldu dyrnar. Þá hefði hann
getað tekið slagbrandinn frá og
sparað sér margar dýrmætar
mínútur. En þegar hann kom að
dyrunum, sem vissu að af-
greiðslupallinum, þar sem bruna-
slysið hafði orðið forðum, laust
nýrri hugsun niður í hann. Hvað
nú, ef slagbrandurinn hefði ver-
ið settur fyrir, eftir að hann hafði
farið inn í skrifstofu Rillings? Og
hugsum okkur nú, að annar slag-
brandur hefði verið settur fyrir
þessar dyr, svo að hann væri lok-
aður inni í ölgerðinni eins og mús
í gildru?
En ótti hans hvarf, þegar hurð-
in opnaðist upp á gátt. Þarna
var aðkeyrslan, og þama mátti
sjá móta fyrir leigukumböldun-
um. Hann hafði þegar stigið fæti
út á afgreiðslupallinn, þegar hann
tók eftir því, að gatan var ejcki
lengur auð. Á sama andartaki og
hann kom auga á tvo svarta lög-
reglubíla, skildist honum, hvers
vegna væluhljóðið hafði heyrzt
rétt áður — og eftir hverjum
lögreglan beið!
„Komið út, Korff! Þér eruð
umkringdur!"
Hann þekkti strax röddina
þrátt fyrir myrkrið. Hurlbut' lög-
regluforingi! Tony sá hann fyrir
sér í anda. Svo var kveikt á tveim
leitarljósum, sem beint v'ar að
honum frá hægri og vinstri. Hann
FRAMHALDSSAGA EFTIR
FRANK G. SLAUGHTER
14. HLUTI
Hugsum okkur nú, að annar slagbrandur hefði
verið settur fyrir þessar dyr, svo að hann væri
lokaður inni í ölgerðinni eins og mús í gildru?
— VIKAN 28. tbl.