Vikan - 27.06.1963, Blaðsíða 34

Sumir skrifuðu eitthvað smáveg-
is, aðrir máluðu eða fengust við
tónsmíðar. Allir elskuðu jazz af
ástríðu, borðuðu of lítið og
drukku of mikið, og notuðu mál-
far og orðatiltæki, sem mér gekk
báglega að skilja. Þetta var ósköp
vingjarnlegt og elskulegt fólk, en
ég samlagaðist því aldrei. Það var
auðséð á öllu, að vinir Gregs
hugsuðu, töluðu og höfðu lífs-
skoðanir öðruvísi en ég.
Ég var á móti drykkjuskapn-
um i þessum félagsskap, sérstak-
lega var mér á móti skapi, hvað
Greg drakk mikið. Siðaprédikan-
ir minar létu illa í eyrum jafnvel
sjálfrar mín.
Þegar hann fékk útborgað eða
þegar við slógum saman gátum
við þó farið út og dansað tvö ein
ust augu okkar, og ég hætti við
það. Mér skildist, að hann hafði
meint hvert orð, en þetta var
jafnframt ástarjátningin hans.
í vinnu minni kynntist ég smám
saman ýmsu fólki, og nokkrum
ungum mönnum, sem voru í alla
staði frambærilegir. Og þeim
fannst ég sannarlega enginn
krakki að minnsta kosti ekki yfir-
boðara mínum. Ég var fljótlega
hækkuð í tign 1 starfi mínu, ég
var hin ánægðasta og leið prýði-
lega. Mér fannst gaman í kaffihlé-
unum okkar, matartímanum á
Madison Avenue, og öllu, sem
vinnunni fylgdi. Svo komu leik-
húskvöld með ungum aðstoðar-
forstjórum, sem slógu mér gull-
hamra, og sögðu, að ég ætti að
gifta mig og hætta að vinna strax
Þau bjuggu í lélegasta húsnæði,
þar var enginn vatnsleiðsla og
allt í sóðaskap.
Er ég kom spurði Greg: Hvers
vegna ertu prúðbúin?
— Ég á afmæli í dag.
— Einmitt það. Setztu.
Það var nú hægara sagt en gert,
en þau hliðruðu til, svo ég komst
fyrir á legubekknum. Allir voru
vingjarnlegir, en þeim fannst víst
eins og ég áliti mig vera í snöggri
heimsókn i fátækrahverfi.
Altl var svo andstyggilegt. Eins
fljótt og auðið var bað ég Greg
að fylgja mér heim. Það var byrj-
að að rigna, og ómögulegt að ná
í bíl. Greg sveipaði mig frakka
sínum og hélt yfir um mig, en
ég gat ekki um annað hugsað,
en fínu skóna mína, sem eyðilegð-
saga.
Ég fór að vera oftar með Neil
Adams og sjaldnar og sjaldnar
með Greg. I hvert skipti, sem
við Greg hittumst, byrjuðum við
að munnhöggvast, þ. e. a. s. ég
fór að finna að við hann, hvað
hann drykki mikið, eggja hann
á að fá sér betri vinnu o. s. frv.
Neil Adams var algjör andstæða
Gregs. Hann var vænsti maður,
í alla staði heiðarlegur og auk
þess bæði skemmtilegur og aðlað-
andi.
Þegar mamma var hjá mér um
jólin, var okkur boðið til fjöl-
skyldu Neils í Greenwich, og
undum við hag okkar þar um
helgi.
— Allra geðslegasti maður,
sagði mamma, og viðkunnanleg-
NOUGAT
VANILLU SÚKKULAÐI
VANILLU SÚKK
KKULAÐI NOUGAT
ULAÐI ÁVAXTA NOUGAT
VANILLU SÚKKULADI ÁVAXTA
NOUGAT VANILLU S
og rabbað saman í rólegheitum.
Greg hafði neyðzt til að selja
bilinn sinn, en eitt kvöld að
haustlagi fékk hann léða bifreið,
og við ókum meðfram Hudson í
ttindrandi tunglsljósi. Hann
stöðvaði bílinn og kyssti mig, en
er ég fann, að hann vildi eitt-
hvað meira dró ég mig hálfsmeik
úr faðmi hans og bað hann að
aka áfram. Hann lét strax að orð-
um mínum. Þá sló því skyndilega
niður i huga mér, með óhugn-
anlegri vissu, að hann hefði e.
t. v. einhverja aðra í takinu. Já,
ég fann, að það var trúlegast, ég
þekkti drenginn. Ég spurði hann
að þessu. Hann sagði mér þá, að
svo væri, þetta væri kona, sem
væri eldri en hann.
— Þykir þér vænt um liana?
— Ósköp notar litil stúlka stór
orð núna.
— Það er afar einfalt orð. Ást.
Þykir þér vænt um mig eða
ekki?
— Ertu viss um að þú kærir
þig um svar?
— Já.
— Jæja þá. Mér finnst þú
broddborgaralegur, síergilegur
krakki. Og ástríðu myndir þú ekki
kannast við, þótt þú hittir hana
á förnum vegi. Er þetta nóg?
Ég varð sárlega móðguð, og
ætlaði að andmæla, en þá mætt-
og sá rétti kæmi. Var ekki eitt-
livað til í þessu?
— Mikil ósköp, svaraði ég
vanalega, þetta blasir við.
Þarna var talsvert um mein-
laust daður, sem ég tók ekki sér-
lega alvarlega. Þó held ég, að
menn þeir, sem ég skemmti mér
með, hafi haft talsverð áhrif á
mig, og það meir en ég gerði mér
grein fyrir. Mig fór fyrst að gruna
þetta daginn, sem ég varð tvítug.
Nokkrir vinir mínir meðal vinnu-
félaganna buðu mér 1 viðhafnar-
mikinn hádegisverð. Sá skemmti-
legasti þeirra, Neil Adams, bauð
mér svo til kvöldverðar og i leik-
hús. Það var komið undir mið-
nætti, þegar ég kom heim. Þá
hringdi síminn. Það var Greg að
skemmta sér.
— Við erum að gera okkur
glaðan dag. Flýttu þér hingað til
okkar.
Mér féllu Baldwinshjónin illa,
en hjá þeim var gleðskapurinn,
og ég þoldi ekki, að Greg væri
að skipa mér. Ofan á allt annað
hafði hann svo gleymt afmælis-
deginum mínum. Það réði þó
haggamuninum, að ég var í nýja,
dásamlega ballkjólnum minum, og
ég stóðst ekki freistinguna að
sýna mig i honum. Ég náði mér
því í leigubíl og ók í veizluna.
Mismunurinn var hræðilegur.
ust nú alveg.
Allt í einu sagði hann: •— Farðu
með höndina í frakkavasann
minn.
Ég dró upp úr vasa hans smá-
öskju vafða i silkipappir — ég
varð frá mér numin.
— Gerg! Þú mundir þá eftir
afmælinu minu. Ég lauk upp öskj-
unni í skini götuljósanna, og nú
kærði ég mig kollótta um veðrið.
Þetta var þá agnarlítið gull-
men i keðju. Ekkert gat verið
táknrænna fyrir bilið á milli
okkar. Greg fannst þetta argasti
hégómi, en vissi, að ég hefði
ánægju af slíku.
Hann sagði: — Smágjöf til
litillar stúlku, sem á þegar allt.
— Ó, Greg, sagði ég. Ó, ástin
min, ef þú aðeins vissir ...
— Ég veit, svaraði hann. — Ég
veit.
Við stóðum kyrr um stund í
rigningunni, héldum þétt hvort
um annað eins og skipbrotsmenn,
sem tveir einir hafa komizt lifs af.
Ekkert er neins virði utan þess
arna, hugsaði ég. Ekkert.
En allt i einu varð allt breytt,
•er ég minntist vesaldómsins hjá
Baldwinshjónunum, vanhirta
hvítvoðungsins og sóðaskapar-
ins.
Nú fer senn að styttast þessi
asta fjölskylda, en þú ert allt of
ung til að festa ráð þitt.
— Það hef ég heldur ekki hugs-
að mér að gera, svaraði ég.
— Hann hefur hugsað sér það.
Ég yppti öxlum. Hann um það.
Ekki get ég að því gert.
— Hvað' er ánnars orðið um
þennan pilt, sem þú varst oftast
með í fyrra?
— Greg? Ég er með honum af
og til. Langar þig til þess að
hitta hann?
—• Ætti ég að gera það?
— Nei, svaraði ég.
Þegar Greg var yngri, hafði
hann verið slæmur i lungum, og
þess vegna ætið heldur lélegur
tl heilsunnar. í febrúar þurfti
hann skyndilega að fara til rann-
sóknar. Hann átti að leggjast inn
í marz.
Iívöldið áður en hann fór hitt-
umst við i hinzta sinni. Það var
eins og okkur liði ekki vel hvort
hjá öðru. Við reyndum að
skemmta okkur, en áttum ein-
hvern veginn ekki saman.
í siðustu skuggalegh knæpunni,
fullri af tóbaksreyk, tæmdi Greg
veskið sitt og bauð öllum að skála
við okkur. Er hann kom til min
frá barnum geispaði ég skyndi-
lega.
— Veslingurinn litli. Hertu upp
hugann, á morgun ertu laus við
— VIKAN 26. tbl.