Vikan - 27.06.1963, Blaðsíða 42

Aldrei er
Kodak
litfilman
nauðsyn legri
en þegar
teknar eru
blómamyndir
KODACHROMEII 15 DIN
KODACHROME X 19 DIN
EKTACHROME 16 DIN
HANS PETERSEN H.F.
Sími 2-03-13 Bankastræti 4.
Mjólkurpósturinn kemur.
Framhald af bls. 11.
af stað með þetta. Ég ákvað því
að gera það bara einu sinni enn,
aðeins í eitt skipti enn svona að
gamni mínu.
Tær dropinn fellur niður í
mjólkurflöskuna, mjólkurflaskan
er sett út fyrir dyrnar, mjólkur
pósturinn kemur og sækir hana
um morguninn, hann fer með
hana á mjólkurstöðina, þar skil-
ur hann hana eftir með milljón-
um annarra flaskna, sem eru
teknar og hreinsaðar, soðnar og
þvegnar eftir ströngustu aðferð
vísindanna — svo eru allar
flöskurnar tilbúnar til notkunar,
hreinar og fínar. Allar nema ein
— því að ein inniheldur leyni-
legan vökva, sem ekki eyðist af
vatni ,eldi, hita eða geislum. Dag-
inn eftir finnast svo tvær gaml-
ar konur í miðbænum andvana
við morgunverðarborðið. Einfalt,
finnst ykkur það ekki? Sniðugt,
eða hvað?
Það er hugsanlegt, að öðrum
hafi dottið það í hug á undan
mér að myrða án tilgangs — bera
niður á víð og dreif til að slá
ryki í augu lögreglunnar og ráð-
ast svo loks á fórnarlambið, sem
alltaf var lokatakmarkið. Þá
heldur lögreglan að síðasta fórn-
arlambið sé líka dautt af tilvilj-
un einni saman. Eins og ég segi,
það er ekki óhugsandi, að öðrum
hafi dottið það sama í hug. Það
getur vel verið. En eitt er víst:
Enginn hefur áður fundið hið
fullkomna vopn.
Mjólkurflaskan. Hin sakleysis-
lega mjólkurflaska, sem kemur
til ríkra jafnt sem fátækra, á
heimilin í norðri, suðri, austri og
vestri og í öll úthverfin. Getur
þú, lesandi góður, hugsað þér
nokkurt lýðræðislegra vopn?
Tilfellin höfðu dreift sér á á-
kjósanlegasta hátt. Þetta hafði
komið fyrir í vesturhluta borgar-
innar, í Burbankshverfinu, í einu
norðurúthverfinu og svo í mið-
bænum. Betra gat það ekki verið
— langt á milli og í sitt hvorri
áttinni. Þeir voru sjálfsagt búnir
að stinga nálum á þessa staði á
borgarkortinu niðri á lögreglu-
stöðinni, og nú voru þeir að öll-
um líkum að reyna að fá sam-
hengi í þetta.
Jæja, þeir mega leita að því!
Þeir geta gengið sig upp að
hnjám við að spyrja nágranna
og vini í margra kílómetra um-
hverfi hins látna um hugsanlega
óvini og orsakir morðanna og
hver í ósköpunum hefði getað
gert þetta? Já, þeir mega sann-
arlega leita! Henry Peters hafði
miklu betra skipulag en hægt
var að fá með nokkrum títuprjón-
um á korti. Það hafði hann í
höfðinu.
Síðasta atlagan var gerð þann
átjánda desember, tveimur vik-
um eftir að herferðin hafði byrj-
að og öll borgin var nú skelfingu
lost' i.
En fyrst borðaði ég kvöldverð
þann seytjánda með konunni
minni.
Ég bar á borðið. Skyldur henn-
ar náðu ekki lengra en það, að
hún lagaði matinn. Ef hægt er
að kalla það því nafni. Þegar því
var lokið, varð ég að sjá um allt
annað. Ég bar súpuna á borð, svo
fiskinn og síðast heitar pönnu-
kökurnar. Þegar hún hafði lokið
við einn rétt, ýtti hún diskinum
yfir til mín út undan dagblaðiun,
sem hún var að lesa. Þegar hún
var búin að lesa blaðið, lét hún
það bara detta á gólfið.
-— Nú, sagði hún um leið og
hún mokaði upp í sig pönnukök-
unum.
— Nú, hvað þá, Rita?
— Hvernig hefur dagurinn
liðið?
— Dagurinn? Ó já, alveg eins
og venjulega. Ekkert sérstakt
komið fyrir. Gamla frú Canfield
í hljómlistardeildinni heldur að
hún hafi fengið æxli í nefið.
— Meðan hún er hraust, getur
hún ekki kvartað.
Drottinn minn, hugsaði ég.
Þegar ég var ungur, hafði mér
alltaf fundizt hún hafa svo
skemmtilega kímnigáfu. Ég
blygðaðist mín fyrir sjalfan mig
í þá daga.
— Nokkuð annað? spurði hún.
— Nei, ekkert.
Hún hallaði sér aftur í stólinn
og starði á mig.
— Frú Canfield, frú Canfield
-— alltaf ertu að tala um hana.
Og svo — það var merki þess,
að nú færi hún að verða hættu-
leg — svo hló hún. — Hvað er
hún eiginlega gömul, þessi frú
Canfield þín?
Tónninn í rödd hennar gat
ekki valdið neinum misskilningi,
háðið og dylgjurnar voru aug-
ljósar. Ég þorði ekki að svara
strax, því að ég hafði það á til-
finningunni að ég mundi kafna
— það hefur stundum háð mér.
En loks gat ég stunið upp:
— Frú Canfield er ... gæti ég
trúað ... um sjötugt. Hún er ...
amma ... margföld amma ...
Rödd mín var orðin skræk og
næstum drengjaleg vegna þess-
arar köfnunartilfinningar, sem
ég þjáðist af.
En hvernig átti hún að vita,
að þessi köfnunartilfinning staf-
aði af hatri mínu á henni? Hún,
sem aldrei skildi neitt í mínum
tilfinningum, þótt greinilegri
væru, reyndi sífellt að hártoga
leyndari tilfinningar, eða að
grípa mig í einhverju, sem hún
hélt að ég vildi dylja hana. Hún
hélt að ég léti leyndarmál mín
liggja á glámbekk, en þar skjátl-
aðist henni. Þau voru vel læst
í leynihólfi heila míns. Hún hafði
í rauninni sérstaka ánægju af
því, að reyna að túlka þær til-
finningar, sem leyndust í undir-
meðvitund minni, en það sem
svipur minn sýndi ljóslega, skildi
hún aldrei. Hún vissi aldrei hve
mikið ég hataði hana.
Hún hélt áfram: — Þær verða
aldrei of gamlar fyrir þig, hvutti
minn. Ég hef séð augnaráðið, sem
þú sendir þeim ömmum, sem ég
þekki.
— Góða Rita ...
— Ha! Hún ýtti stólnum sem
hún sat á frá borðinu. Ég hef
aldrei getað dulið andstyggð
mína á þessum ókvenlega borð-
sið. Það ískraði í þegar stólfæt-
urnir nudduðust við gólfið. Hún
hafði ekki alltaf verið svona karl-
mannleg. Þegar hún var ung,
hafði hún verið svo mjúk og
þokkafull! Hvað hafði breytt
henni svona? Hvað var það, sem
hafði gert hana að svona karl-
mannlegri konu?
— Kaffi, sagði hún, fljótt.
Ég reis upp frá borðinu og
gekk aftur út í eldhúsið.
Ég hef endurtekið hér allt um-
ræðuefnið, til þess að sýna fram
á hve mikla skapfestu þurfti til
að framkvæma ekki verknaðinn
þá strax um kvöldið. Hún átti
það skilið að deyja strax, það
veit ég að þið eruð mér sammála
um. Nú, en það getur verið að þið
séuð ekki eins varkár og ég. Ég
er vísindalega hugsandi maður,
og ég drap hana ekki þetta kvöld.
Auðvitað var það töluverð freist-
ing. Tveir, litlir, bláir kaffibollar
stóðu þarna og biðu. Ég fyllti
þá af ilmandi kaffi. Falin á efstu
hillu skápsins lá lítil rannsóknar-
pípa ... ég þurfti ekki annað en
teygja mig eftir henni. Varkárni
— gætni! Ég gat ekki átt á hættu
að eyðileggja hina nákvæmu á-
ætlun mína með einhverri fljót-
færni á síðustu stundu. Ég bar
því kaffið óhreyft inn til hennar,
heitt og gott. Hún drakk það og
fannst það gott og sat svo ánægð
yfir kvöldblaðinu sínu á ný. Það.
var ekki fyrr en næsta morgun,
að ég lét til skarar skríða, ná-
kvæmlega eins og ég hafði gert
ráð fyrir.
Ég borðaði morgunverð einn
eins og venjulega. Svo undirbjó
ég morgunverðinn fyrir Ritu eins
og alltaf áður. Deigið í vöfflurn-
ar, brauðið í brauðristina, svo-
lítið marmelaði í skál. Ég fyllti
pönnuna og setti hana á eldavél-
ina. Þegar hún svo vaknaði á
þeim tíma, sem hún var vön að
vakna þurfti hún ekkert annað
að gera en snúa nokkrum tökk-
42 — VIKAN 26. tbl.