Vikan - 27.06.1963, Blaðsíða 46

MTÐAPRENTUN
TakiS upp hina nýju aðferð og látið prenta alls-
konar aðgöngumiða, kontrolnúmer, tilkynningar,
kvittanir o. fl. á rúllupappír. Höfum fyrirliggjandi og
útvegum með stuttum fyrirvara ýmiskonar afgreiðslu-
box.
Leitið upplýsinga.
H 1 i.Pi IH HF
Skipholti 33. —- Sími 35320.
á Hverfisgötunni, ásamt þrem
börnum sínum.
Sonur gömlu konunnar, Árni
Byron, bjó í Noregi og var þar
skipstjóri og vel efnum búinn,
eftir því sem bezt er vitað. Hann
hafði lagt mikið að móður sinni
að koma til sín til Noregs, en hún
hafði ekki viljað fara, líklega
að einhverju leyti vegna Svövu
litlu, sem henni þótti svo vænt
um.
En nú lét hún loks til skarar
skríða.
Hún keypti sér far til Noregs
með skipi, sem átti að fara frá
Reykjavík þennan umrædda dag.
Nokkru áður en skipið fór, lagði
hún leið sína þangað sem hún
vissi að Svava litla var að leika
sér. Þær þekktust vel, og Svava
var hænd að henni. Þess vegna
var það engum erf iðleikum bund-
ið fyrir hana að fá Svövu heim
SIGILDAR
MEÐ MYNDUM
FÁST í NÆSTU
VERZLUN.
til sín. Þar færði hún Svövu úr
öllum fötum og klæddi hana á
ný. Svava man ennþá eftir kjóln-
um, sem hún þá fékk, því henni
mun hafa þótt hann svo fallegur.
Síðan skildi sú gamla gömlu
fötin eftir í herberginu, tók sam-
an pjönkur sínar og hélt til skips
með Svövu.
Nokkru síðar kom ekkjan heim,
sem hafði tekið að sér að gæta
Svövu. Hún saknaði hennar þeg-
ar og fór að leita. Það var þá,
sem krakkarnir sögðu að Grýla
hefði tekið hana. Þá grunaði
hana strax gömlu konuna, og fór
heim til hennar, en þar var þá
allt læst og lokað. Húsráðendur
vildu ekki hleypa henni inn í
herbergi gömlu konunnar við svo
búið, svo hún leitaði á náðir lög-
reglunnar, sem kom og opnaði
herbergið í nafni laganna.
Þar fundust þá gömlu fötin af
Svövu, og þegar lagðir voru sam-
an tveir og tveir, komust menn
að raun um sannleikann.
Skipið átti að koma við í Vest-
mannaeyjum á útleið, og var nú
símað þangað eða sent skeyti,
en landssíminn þangað mun þá
hafa verið nýkominn.
Svava man ennþá eftir því að
gamla konan hafði komið henni
fyrir á einhverju gistihúsi í Eyj-
um á meðan hún fór niður í bæ
til að ljúka érindum sínum. Á
gistihúsinu voru allir góðir við
hana, og hún minnist þess enn,
er henni var gefið kjöt að borða,
en sósuna gat hún ekki með
nokkru móti þolað. Síðar komst
hún að því að það var karrýsósa,
og enn þann dag í dag minnist
hún ávallt þessa atburðar, er hún
borðar þessa sósu.
Þegar máltíðin stóð sem hæst,
gengu þar inn tveir borðalagðir
menn, og tóku til að skoða Svövu
í krók og kring. Þá var það að
örið gamla kom henni í góðar
þarfir. Hún þekktist strax á því,
og mennirnir tóku hana þegar í
sína vörzlu.
Síðan man Svava ekki meir
um atburðinn, né veit hvernig
hún komst til baka, en víst er
að það mun hafa gengið greið-
lega.
Þetta tiltæki gömlu konunnar
var síðan látið niður falla, þegar
litla stúlkan komst heim til sín
aftur. En ferð gömlu konunnar
varð aldrei lengri. Hún ílentist
í Eyjum eftir þetta, og er ekki
annað vitað en að hún hafi látizt
þar.
En svo undarleg eru örlögin á
stundum, að ást gömlu konunnar
á litlu stúlkunni fékk nokkru
síðar fróun. Móðir Svövu litlu dó
fjórum eða fimm árum síðar, og
var henni þá komið í fóstur hjá
frænda sínum í Hafnarfirði.
Þetta frétti sú gamla til Vest-
mannaeyja, og hún sendi þá strax
Einarínu, dóttur sína til Hafnar-
fjarðar til að fala Svövu litlu til
sín. Það var auðsótt mál, og
þannig gerðist það að þær hittust
aftur, og gamla konan hafði
Svövu hjá sér í eitt eða tvö ár,
þrátt fyrir þann glæp, sem hún
hafði reynt að drýgja á henni:
að ræna henni frá móður hennar.
Lítið mun hafa verið minnzt
á mál þetta, enda allur mála-
rekstur látinn niður falla. Móðir-
in var svo fegin að fá dótturina
til baka aftur óskaddaða, og hef-
ur sennilega líka vorkennt gömlu
konunni, að hún gat ekki haft
hjá sér barnið sem hún elskaði
svo ofurheitt, að hún vildi allt
leggja í sölurnar til að fá að hafa
það hjá sér.
G. K.
Spánverjar hafa kennt
mér margt.
Framhald af bls. 21.
Ég er óskaplega leiður á blaða-
mennsku annað slagið.
— Blaðamennska og viðhorf
til blaða og blaðamennsku hefur
breytzt mikið, síðan þú byrjaðir.
- Já. Það er að vissu leyti
betra, en blaðamennskan hefur
líka að sumu leyti orðið geldara
starf. Það hefur færzt í óper-
sónulegt horf, sem felur í sér
vissa hættu.
— Telur þú þessa þróun samt
ekki til bóta?
— Þegar þróun tekur einhliða
stefnu, endar hún stundum í
blindgötu. Annars stendur flest,
sem ég hef að segja um blaða-
40 — VIKAN 26. tbl.