Vikan - 04.07.1963, Blaðsíða 8

Sigurgeir Jónsson úr Eyjum.
HANN TÓK AÐ
SER
HLUTVERK
JÓNS KÁRA
Hann þekkti engan hér í Reykjavík og enginn þekkti
hann. Þessvegna veittist honum létt að bregða sér í gervi
atómskáldsins. Sigurgeir hefur sjálfur ort og var ekki
í neinum vandræðum með skýringar þá sjaldan beðið
var um þær. Hann lagði á minnið, hvað bókmennta-
mennirnir sögðu og skrifaði það niður á eftir.
Er bókmenntaþjóðin
rugluð í ríminu. Frh.
O — VIKAN 27. tui.
Einn meiri háttar menningar-
viti. Hefur átt saeti í ýmsum
listaráðum og menningarnefnd-
um. Var um tíma gagnrýnandi.
Honum fannst sjálfsagt, að Jón
Kári fengi sér útgefanda og kæmi
bókinni út sem fyrst. Það væri
hollt fyrir hann að sjá, hvaða
viðtökur hún fengi. Sjálfur var
hann ekki í vafa með, að hún
fengi góða krítik. Hér væri á
ferðinni myndrænt skáld, sem
gæti þar að auki talað í hressi-
legum b'kingum. Honum fannst,
að hefðbundnu ljóðin væru mjög
óvenjuleg frá hendi úngs skálds
03 lofa góðu. Kannski væru þau
það bezta í bókinni. Hann spurði
einskis um einstakar ljóðlínur í
þeim. Lómagnúpur (sem flestum
fannst eitt af beztu ljóðunum)
fannst honum eitthvað „falskt í
allri alvörunni". Hann hvatti
Jón Kára til að yrkja áfram.
Hann lætur sig íslenzka menn-
ingu miklu varða. Hefur skrifað
talsvert um listir og menningar-
mál. Á gott safna ljóðabóka.
Talinn vel að sér um ljóðlist.
Þetta er með því betra, sem ég
hef séð eftir unga menn, sagði
hann. Þó mætti ýmislegt vera
betra. Sumsstaðar er „strúktúr-
inn“ ekki nógu fast mótaður.
Hann taldi Jón Kára hafa gott
vald á myndrænni túlkun án þess
að segja allt til fulls. Kannski
væri hann aðeins „elementer" um
of á einstaka stað. Bezta kvæðið
taldi hann Stefán bróðir minn
og séð á sýningu í Feneyjum
væri líka mjög gott. Frambærileg
ljóð, hvar sem væri, sagði hann.
Honum fannst hefðbundnu kvæð-
in „án meiningar". Hann sá ekk-
ert á móti því að gefa ljóðin út,
en taldi gott fyrir skáldið að fá
eitthvað birt fyrst í tímariti —
„til dæmis Timariti Máls og
Menningar."
Eitt af þjóðskáldunum. Fröm-
uður í núííma ljóðagerð.
Framámaður hjá austrænum
menningarsamtökum Fær kr.
40.090 í skáldalaun.
Hann tók Jóni Kára mjög vel og
var vinsamlegur. Fékk að athuga
handritið í tvo daga. Hann sagði;
að duldir hæfileikar byggju í
skáldinu, en það væri óþroskað
ennþá. Honum þótti myndsköp-
unin ekki nógu „alger“, hvað sem
það nú annars þýðir. Hann taldi
víst, að ljóðin mundu batna með
aldri skáldsins. Hinsvegar taldi
hann efnið um atómsprengjur og
þá hættu, að heimurinn sé að
farast af þeirra sökum, uppurið.
Menn mundu líklega segja, að
tvö síðustu kvæði (sem ort eru
í þjóðskáldastíl) væru eftir snar-
vitlausan mann. Þó sagði hann
það ekki vera skoðun sína. Hann
taldi ekki ráðlegt að gefa ljóðin
út að svo stöddu, heldur vildi
hann láta skáldið yrkja meira og
fá meira úrval og þroska. Beztu
kvæðin að hans dómi: Barok,
íslenzkt smjör, Lómagnúpur, Rot,
Hvernig kvoða?, Stefán bróðir
minn, Blóm, Mér er sagt (sem
kom í Lesbók Morgunblaðsins),
Séð á sýningu í Feneyjum og
bezta kvæðið fannst honum
Komdu.
Einn úr hópi atómskáldanna.
Er þar að auki listmálari. Hef-
ur látið tvær Ijóðabækur frá
sér fara. Fær ekki skáldalaun.
Skáldið hitti hann á Skólavörðu-
stígnum og hann settist á gang-
stéttina og stakk handritinu í
úlpuvasa sinn. Sagði Jóni Kára